«Η σκέψη μου και η σκέψη όλων μας φυσικά (...) στρέφεται βεβαίως στους συναδέλφους μας, που έχασαν τη ζωή τους στην τραγωδία που χτύπησε τη δική μας "Πετρόλα" το 1992 (...). Τέλος, στρέφεται στον πατέρα μου, που μέσα από τη στάχτη και την καταστροφή βρήκε τη δύναμη να κάνει τον αβάσταχτο πόνο δημιουργία και προσφορά».

*

Αυτά εκστομίστηκαν χτες από το στόμα της κυρίας Λάτση. Ηταν τα εγκαίνια του Κέντρου Εγκαυμάτων στο Θριάσιο. «Δωρεά» της οικογενείας... Οι «συνάδελφοι», στους οποίους αναφέρθηκε (σ.σ.: Αλήθεια, το τρώγανε μαζί το χαβιάρι;) δεν είναι άλλοι από εκείνους τους 14 εργάτες που εξαερώθηκαν πριν από 13 χρόνια στα καζάνια του μπαμπά της κυρίας. Οσο για τον μπαμπά της κυρίας Λάτση, που μνημονεύεται σαν «δημιουργός», «ψυχοπονιάρης» και «προσφέρων», τον Γιάννη Λάτση, φρόντισε τη στάχτη, την καταστροφή και τον αβάσταχτο πόνο που επέφερε η εταιρία του στα εξαερωμένα θύματα και στις οικογένειές τους, να τα βουτήξει στην κολυμβήθρα της «αγαθοεργίας» και της «φιλανθρωπίας».

*

Δεκατρία χρόνια μετά, οι κληρονόμοι του «εξαερωτή» των εξαερωμένων βγάζουν λόγους σαν αυτόν της κυρίας Λάτση. Και από κάτω, από τον Καραμανλή μέχρι τον Πάγκαλο, κι από τον Δούκα μέχρι τον Κατσιφάρα και τον Αμπατζόγλου του ΣΥΝ, χειροκροτάνε...

*

Τα σχόλια περιττεύουν.