Σύντροφοι,

Κάθε Συνέδριο είναι κρίσιμο για το Κόμμα μας. Κρίνουμε τις θέσεις του που ενσαρκώνουν την επίπονη πείρα του και την ικανότητα των μελών και στελεχών του να το καθοδηγούν από μάχη σε μάχη. Ακούραστο και πάντα ελπιδοφόρο από το Συνέδριό του αντλεί νέες δυνάμεις. Γι' αυτό η υπεύθυνη τοποθέτηση θα πρέπει να μας διακρίνει. Να που όμως, δυστυχώς, δε συμβαίνει πάντα αυτό. Ιδιαίτερα όσον αφορά καίρια ζητήματα.

Ενα τέτοιο ζήτημα είναι η υπεράσπιση του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ του 20ού αιώνα. Δεν αρκεί η αναγνώριση της αναγκαιότητάς του και της επικαιρότητάς του. Αν μένουμε μόνο σ' αυτό, τότε αφήνουμε ανοιχτή την πόρτα, ανοιχτή σε κάθε είδους καλοθελητές να τον μεταχειρίζονται σαν τον ψόφιο σκύλο (κατά τη γνωστή έκφραση του Μαρξ). Εδώ θα πρέπει να έχουμε υπόψη τη φόρμουλα του ΛΕΝΙΝ: «Ο Κομμουνισμός δεν είναι σύστημα, αλλά κίνηση». Η κίνηση σαν ενιαίο φαινόμενο μας επιβάλλει: να μη χωρίζουμε το Σοσιαλισμό χρονικά ως περίοδο αντίθεσης αλλά ως περίοδο εξέλιξης. Επομένως, για παράδειγμα, και το 20ό Συνέδριο του KKΣE είναι ένας κρίκος που δένει μια ιστορική κατάσταση με μια νέα ιστορική κατάσταση και σε καμιά περίπτωση δεν τις αντιπαραθέτει. Είναι ένα ακόμα βήμα ανόδου του Σοσιαλισμού. Το ζητούμενο είναι να μελετήσει κανείς τη διαλεκτική αυτής της ανόδου (σπιράλ) με τη δοκιμασμένη μέθοδο του ΛΕΝΙΝ: «Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης στιγμής, παίρνοντας υπόψη όλες τις σχέσεις του γίγνεσθαι». Η δυσκολία μιας τέτοιας ανάλυσης λύνεται με συλλογικό αγώνα, στην πράξη (Φόιερμπαχ). Οχι όμως με μεταφυσικές θεωρήσεις στις οποίες διολισθαίνουν οι προβαλλόμενοι ως διανοούμενοι (εντός και εκτός έδρας) φίλοι και σύντροφοι, θεωρήσεις που αναθεματίζουν, μοιρολατρούν ή ωραιοποιούν, ευχολογούν κ.ο.κ., εκδηλώνοντας έτσι τα θρησκογέννητα κόμπλεξ της παιδείας τους.

Η πορεία του ΚΚΣΕ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της γενικής πορείας του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η σημασία είναι πως τα υπό κριτική φαινόμενα του ΚΚΣΕ έχουν εκδηλωθεί σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα κατά καιρούς και τόπους με τις δικές τους ιδιαιτερότητες και τα κόμματα αυτά δεν είναι άμοιρα των ευθυνών για τη συνολική πορεία του Σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα. Και, ο μαοϊσμός και ο ευρωκομμουνισμός, και ο τροτσκισμός και ο ζαχαριαδισμός κ.ο.κ είναι μαργαριτάρια αυτού του κινήματος. Οχι μόνο δεν πρόσφεραν τίποτε στην πρόοδο της επαναστατικής σκέψης και πράξης αλλά τα χτύπησαν. Ολοι τους έχουν μόνο ένα κοινό παρονομαστή: τον αντιλενινισμό (Στάλιν), με τη μορφή είτε του αντισοβιετισμού, είτε του «φιλοσοβιετισμού». Ολοι τους είναι οι πρόδρομοι της περιβόητης περεστρόικα, εκτελώντας πιστά σχέδιο που εκπόνησε αμέσως μετά τον τελευταίο πόλεμο (1945) ο τότε αρχηγός της CIA Αλεν Ντάλες. Δεν είναι αυτοί που στήριξαν τις επαναστάσεις όπου γης, αλλά η Σοβιετική Ενωση. Η αποικιοκρατία είχε καταρρεύσει στη μετα-Στάλιν σοβιετική εποχή. Και δεν είναι θέμα αντανάκλασης της «εποχής του Στάλιν». Είναι θέμα συγκεκριμένης διεθνιστικής δράσης της συγκεκριμένης δύναμης των λαών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου που με θυσίες και ηρωισμό οικοδομούσαν τη νέα πανανθρώπινη κοινωνία (καμιά σχέση με την παγκοσμιοποιημένη. δηλαδή την ισοπεδωμένη). Μόνο μια σοσιαλιστική κοινωνία μπορεί να γεννήσει τέτοιο ηρωισμό, γιατί μόνο με ηρωισμό οικοδομείται ο Σοσιαλισμός.

Είναι τιμή μας, τιμή του ΚΚΕ, ολόκληρου του ελληνικού έθνους που ένα διαλεχτό κομμάτι του συνέχισε επί σχεδόν 30 χρόνια την επαναστατική του δράση στο πεδίο των ειρηνικών μαχών του Σοσιαλισμού, δίνοντας έτσι τη διεθνιστική συνέχεια στη ματωμένη επαναστατική δόξα των θρυλικών ΕΛΑΣ - ΔΣΕ. Ταυτόχρονα έδειξε ότι δεν είναι οι ηγεσίες (όπως Ζαχαριάδης και Σία) που ορίζουν την ιστορία των λαών, αλλά οι λαοί ορίζουν (βλ. 6η Ολομέλεια, 1956) την ηγεσία τους και που οι ιστορικές συγκυρίες βλ.20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ ) δίνουν το πλαίσιο και όχι το περιεχόμενο. Συνεπώς, είναι άδικο και λυπηρό να κατηγορεί ο παλιός - γνώριμός μας Κάππος τους πολιτικούς πρόσφυγες για το ότι στήριξαν το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Καλά κάνανε. Πράξανε το επαναστατικό τους καθήκον. Διαφορετικά θα έπρεπε, όπως οι μετρημένοι στα δάχτυλα συμπατριώτες τους, να ακολουθήσουν τον «υπερσταλινικό» Μάο που με τη δική του περεστρόικα οδήγησε τη χώρα του στο χείλος της καταστροφής και που μόλις τώρα, μετά από 25 περίπου χρόνια, κατορθώνει να ξεπεράσει ο λαός και το ΚΚ Κίνας. Διαφορετικά δε θα υπήρχε σήμερα η σοσιαλιστική Κούβα για να λέμε: «Η αλληλεγγύη στην Κούβα αποτελεί πεδίο, στο οποίο ξεκαθαρίζει η ήρα από το στάρι» (Θέση 5).

Η παραπάνω τοποθέτηση βοηθάει επίσης να διακρίνουμε ένα φαινόμενο ίσως όχι και τόσο συνηθισμένο. Πρόκειται για παραβίαση κομματικής δεοντολογίας. Πρόκειται για αντικατάσταση της πολιτικής του Κόμματος στην εκτίμηση της ιστορίας του με προσωπικές απόψεις.

Ετσι, στο άρθρο του «Το τέλος του εμφυλίου πολέμου» («Ριζοσπάστης», 29/08/2004 ) ο σ. Γ Πετρόπουλος ισχυρίζεται για το ΔΣΕ ότι: «Αντικειμενικά...ο αγώνας αυτός...ήταν αγώνας

για την εξουσία» και αμέσως μετά ως επιχείρημα φέρνει τον εξής συλλογισμό: «Από την πλευρά των καθεστωτικών... ήταν αγώνας για την εδραίωση και διατήρηση της εξουσίας και την υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος και από την πλευρά του ΚΚΕ, του ΔΣΕ... ήταν αγώνας για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, αγώνας που αντικειμενικά οδηγούσε στην υπέρβαση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας». Καταρχήν την «υπέρβαση του καπιταλισμού» ούτε οι πιο σεσημασμένοι οπορτουνιστές δεν τη δέχονται. Δεύτερον, το ότι οι καθεστωτικοί νοιάζονταν για την εξουσία τους δε σημαίνει κατ' ανάγκη, δυστυχώς, ότι το ίδιο νοιαζόμασταν κι εμείς. Τρίτον, ο αγώνας αυτός αποτελούσε την ιστορική συνέχεια του ΕΛΑΣ (την πολιτική του ΚΚΕ της περιόδου αυτής είχε εγκρίνει ο Ζαχαριάδης) και γι' αυτό έθετε ως σκοπό στην πράξη, δηλαδή αντικειμενικά, όχι την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά στόχευε στη γνωστή μέχρι το 1956 «εθνική ενότητα». (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος, σελ. 408). Δεν είναι εδώ ο καταλληλότερος για την περαιτέρω ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας χώρος. Μόνο θα επισημάνουμε ότι αυτός ο υποκειμενισμός κρίσης και ο εκλεκτισμός στοιχειοθέτησης έχει επανειλημμένα γελοιοποιηθεί από τον ΛΕΝΙΝ. Ταυτόχρονα είχε την απαίτηση να αντικαθιστάται ο εκλεκτισμός από τη σύνδεση των γεγονότων με σκοπό την αποκατάσταση της εικόνας. Ετσι, η παραπάνω παραχάραξη συνδέεται ευθέως με τη διάθεση να στηρίξει τη θέση του για την ορθότητα της γραμμής Ζαχαριάδη και, συνεπώς, τη «μαοϊκή» και προβοκατόρικη θεωρία περί «ανάμειξης», δηλ. «δάκτυλου της Μόσχας». Είναι θέση που αναπτύσσει, παρά τις υπεκφυγές, στο Πρόλογό του για το σχετικό βιβλίο εξωκομματικής έκδοσης. Ας ελπίσουμε πως στις επόμενες εργασίες του οι σκοπιμότητες θα εκλείψουνε. Διαφορετικά, αν ο αρθρογράφος έχει δίκιο και εκφράζει την άποψη της KΕ θα πρέπει να υπάρχει η ανάλογη υποσημείωση της σύνταξης της εφημερίδας.

Επιβάλλεται να κάνουμε και μια ιδεολογικής φύσεως παρατήρηση. Πάλι στο προαναφερόμενο άρθρο του ο σ. κάνει την εξής διαπίστωση σχετικά με τη φυγή μετά την ήττα των μαχητών του ΔΣΕ. Λέει λοιπόν, «Ολοι αυτοί οι άνθρωποι ξεκίνησαν μια καινούρια ζωή. Πήγαν σε σχολεία και πανεπιστήμια, ειδικεύτηκαν σε διάφορες εργασίες, αγωνίστηκαν για να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες και να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητές τους με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γύριζαν, για να προσφέρουν στον τόπο τους. Τι γινόταν όμως με τους συντρόφους τους που είχαν μείνει πίσω;

... Φαίνεται, πάντως, πως λίγοι από τους άτυχους εκείνους αντάρτες κατάφερναν να γλιτώσουν από τα αιμοβόρα ένστικτα των νικητών». Εδώ βλέπουμε με ποιον τρόπο η πασιφιστική αντίληψη για τους πολιτικούς πρόσφυγες αντιπαρατίθεται στο δραματισμό στην ουσία ολόκληρου του υπόλοιπου λαού. Ετσι «αθώα» παίρνει και ξεσκίζει τη σάρκα του λαού στα δύο. Λες και αυτοί που μείνανε δεν ήταν οι γονείς και τα αδέρφια αυτών που εκδιώχτηκαν. Οχι βέβαια στον Αϊ. Στράτη, αλλά στη Στέπα όπου ακόμη και ο Μέγας Αλέξανδρος βρήκε τον σίγουρο θάνατο. Ιδού όμως ο ηρωισμός των οικοδόμων του Σοσιαλισμού. Επειδή όμως ορισμένοι πιστεύουν στην Ιστορία, και μάλιστα στην προσωποποιημένη, θα αναφέρω ένα περιστατικό. Ενας στενός συνεργάτης του Στάλιν αναφέρει στα απομνημονεύματα του ότι, σε κάποια στιγμή εξομολόγησης ο Στάλιν εκμυστηρεύτηκε στον Τσόρτσιλ ότι, ψυχολογικά με την κολεκτιβοποίηση υπέφερε περισσότερο απ' ό,τι με τον πόλεμο. Αραγε, πόσο να υπέφεραν οι πολιτικοί πρόσφυγες; Οι επαναστάτες τα παίρνουν μαζί τους. Δε ζητάν αποκατάσταση από τους πασιφιστές ούτε από το Κόμμα, παρά μόνο από το «θεό».

Σύντροφοι! Το Συνέδριο είναι στιγμή όπου η Βάση καθοδηγεί την Καθοδήγηση. Αυτό είναι το ζητούμενο των ΘΕΣΕΩΝ. Γι' αυτό έχω εμπιστοσύνη στο Συνέδριό μας, όπως πάντα. Καλές εργασίες στο 17ο Συνέδριό μας.

Φιλιππίδης Κώστας του Γεωργίου

Συνεχιστής και απόγονος ανταρτών - επαναστατών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ