Αποκαλυπτική του τι επιφυλάσσει το κεφάλαιο στην εργατική τάξη όλων των χωρών - μελών της ΕΕ είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται για τους εργαζόμενους στη Γερμανία. Με τον αριθμό των ανέργων να έχει εκσφενδονιστεί στα μεγαλύτερα από το 1933 επίπεδα, φτάνοντας τα 5.037.000 (12,1%), και με όσα συνεπάγεται από τις αρχές του 2005 ο περιβόητος νόμος «Χαρτζ-4», η Γερμανία εξελίσσεται σήμερα, σε πρότυπο πειραματικό εργαστήρι για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Ο «Ρ» συνομίλησε με τον Μανώλη Κοράκη, εργαζόμενο στο τυπογραφείο FFD στη Φρανκφούρτη και αντιπρόεδρο του εργοστασιακού συμβουλίου. Η εικόνα που μεταφέρει από τη νέα πραγματικότητα στη χώρα - «ατμομηχανή» της Ευρώπης είναι αποκαλυπτική...

«Ο νέος νόμος λέει ότι "είναι υποχρεωμένος ο άνεργος να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ξεφύγει από την ανεργία"». Τι σημαίνει όμως «τα αδύνατα δυνατά»; Υπάρχουν καταρχήν οι γνωστές ως «θέσεις εργασίας ενός ευρώ». Που σημαίνει πχ ένας άνεργος παραπέμπεται από τον ΟΕΑΔ να δουλέψει σε μία επιχείρηση με αμοιβή, για κάθε ώρα δουλιάς, ένα ευρώ παραπάνω στο επίδομα ανεργίας, κι αυτό ασφαλώς με ημερομηνία λήξης. Ενώ, φυσικά, δεν υφίσταται λόγος πρόσληψης μόνιμου προσωπικού για κάθε τέτοια «τυχερή» επιχείρηση...

Υπάρχουν από την άλλη δουλιές με αμοιβή 400 ευρώ το μήνα. Δουλιά για 10-15 ώρες τη βδομάδα. Ανθρωποι δηλαδή που εκ των πραγμάτων αναγκάζονται να κάνουν δυο και τρεις δουλιές για να τα βγάλουν πέρα, με μειωμένα ένσημα, με «τσεκουρεμένα» ασφαλιστικά δικαιώματα.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση νέας εργαζόμενης, η οποία, όπως δημοσίευσε και ο «Ρ», κινδυνεύει να χάσει το επίδομα ανεργίας, επειδή αρνήθηκε δουλιά σε... οίκο ανοχής!

«Με την πρώτη άρνηση - όπως μας λέει ο Μαν. Κοράκης - υπάρχει μείωση 30% στο επίδομα ανεργίας, με τη δεύτερη 60%. Με την τρίτη, δεν υπάρχει τίποτα...».

Πριν το νόμο «Χαρτζ-4» ο άνεργος έπαιρνε «επίδομα ανεργίας» για 32 μήνες. Τώρα το παίρνει, το πολύ, για 18 μήνες. Πριν, ο ίδιος άνεργος έπαιρνε - μετά τους πρώτους 32 μήνες ανεργίας - «βοήθημα ανεργίας», ίσο με το 53-57% του τελευταίου του μισθού. Τώρα όμως, το βοήθημα συγχωνεύεται με κοινωνικά επιδόματα (πχ βοήθημα για νοίκι, για κοινόχρηστα κλπ.), και άλλες στοιχειώδεις υπηρεσίες που καλύπτει το κράτος. Τα χρήματα με τα οποία ο άνεργος καλείται να τα βγάλει πέρα, ξεκινούν από 345 ευρώ (σε περιοχές της πρώην Δυτ. Γερμανίας) ή από 331 ευρώ (στις περιοχές της πρώην Ανατ. Γερμανίας)!..

Στα 5.037.000 ανέργων, που επίσημα καταγράφονται, δε συμπεριλαμβάνονται όσοι άνεργοι παρακολουθούν ταυτόχρονα ένα πρόγραμμα εκμάθησης νέου επαγγέλματος.

Για να πάρει κανείς το επίδομα ανεργίας, συμμετέχει ουσιαστικά σε ένα είδος αξιολόγησης φτώχειας. Το κράτος ορίζει τι θεωρείται «φυσιολογικό για έναν άνεργο». Και απ' ό,τι φαίνεται κερδίζει ο πιο εξαθλιωμένος...

Η αίτηση για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας αποτελείται από 16 σελίδες, όπου ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να δηλώσει «ό,τι έχει και δεν έχει». Και εξηγούμαστε: τι αυτοκίνητο έχει. Πόσο θα μπορούσε να πουληθεί σήμερα. Τι σπίτι έχει. Πόσα τετραγωνικά είναι και πόσο πληρώνει για ενοίκιο. Αν είναι σφαλισμένος. Αν τυχόν έχει βιβλιάριο για τα παιδιά του. Αν υπάρχει στην άκρη κομπόδεμα για τα γεράματα, ασφαλώς και πρέπει να δηλωθεί...

«Φυσιολογικό», για παράδειγμα, θεωρείται ένας άνεργος που μένει μόνος του, να κατοικεί σε σπίτι 45-50 τετραγωνικών. Αν τυχόν μένει σε σπίτι μεγαλύτερο, μπορεί να κληθεί να το πουλήσει σε έξι μήνες. Ομοίως, αν κάποιος έχει αυτοκίνητο αξίας 10.000 ευρώ, όταν το φυσιολογικό ορίζεται, πχ στα 7.000, όχι μόνο πρέπει να το πουλήσει, αλλά και με τη διαφορά των 3.000 ευρώ να καλύψει το επίδομα ανεργίας για όσο διάστημα γίνεται...

«Ολη η συζήτηση που έγινε τα προηγούμενα χρόνια από τις ηγεσίες των συνδικάτων με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε επρόκειτο για τους σοσιαλδημοκράτες είτε για τους "πράσινους", δεν απέφεραν τίποτα για τον εργαζόμενο. Απλούστατα εγκλώβισαν τους εργαζόμενους. Τους έλεγαν "περιμένετε να μη βγούμε ακόμα στους δρόμους". Αυτή η κατάσταση έφερε και μείωση των μελών στα συνδικάτα, γιατί έφυγαν πολλοί. Η δύναμη του συνδικάτου για να πάει σε διαπραγμάτευση είναι μικρότερη».

Ο γερμανικός Τύπος, μετά την ανακοίνωση της αύξησης των ανέργων, έσπευσε να παροτρύνει για μείωση του εργατικού κόστους. Ωστε οι... καλοί εργοδότες να μπορέσουν να προσφέρουν και πάλι θέσεις εργασίας. «Τα μέσα ενημέρωσης στη Γερμανία ισχυρίζονται ότι επειδή υπάρχει τόσο μεγάλη ανεργία, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να δουλεύουν περισσότερες ώρες την εβδομάδα για να μειωθεί το κόστος εργασίας, να αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης, γιατί η φυσική ηλικία του ανθρώπου έχει αυξηθεί, με στόχο "να ελαφρύνουμε τους εργοδότες από έξοδα"...».

Δεν είναι δύσκολο λοιπόν, να καταλάβει κανείς γιατί η Γερμανία θεωρείται από πολλούς - κεφαλαιοκράτες και υποτελείς τους -«πρότυπο οικονομίας»...