Οποιος δεν πιστεύει στην επιστημονικά διατυπωμένη άποψη, ότι το Fast Food βλάπτει σοβαρά την υγεία,δεν έχει παρά να κάνει ό,τι έκανε ο σκηνοθέτης του Super Size Me, εάν, βέβαια, διαθέτει τα κότσια! Ο Μόργκαν Σπέρλοκ δεν αρκέστηκε στις καταγραφές και τα επίσημα στοιχεία. Εγινε ο ίδιος πειραματόζωο!

Για ένα μήνα έβαλε σε δοκιμασία το ίδιο το κορμί του, και την υγεία του, για να αποδείξει τον ισχυρισμό του. Ετρωγε μόνον Fast Food. Υστερα από τριάντα μόλις μέρες αποσυντονίστηκε! Είδε το βάρος του να ανεβαίνει 12 κιλά, τη χοληστερίνη του 65 μονάδες, το συκώτι να εμφανίζει συμπτώματα τοξικού σοκ, τα νεφρά του να παίρνουν την κατιούσα, το δέρμα του να αλλάζει χρώμα, οι δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, το στήθος του να πονάει, η σεξουαλική του δραστηριότητα να μειώνεται, και πάει λέγοντας! Τόσο επικίνδυνα έγιναν όλα που, σύμφωνα με τους γιατρούς, θα χρειαστούν τουλάχιστον 9 μήνες καλής και υγιεινής διατροφής για να επανέλθει! Το Fast Food δεν είναι απλώς παχυντικό, όπως καταλαβαίνετε, είναι και άκρως επικίνδυνο!

Η ταινία δεν ξεχωρίζει κάποια από τις εταιρίες. Τις καταγγέλλει όλες. Τις καταγγέλλει με πολύ άμεσο τρόπο. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης της, τρώει τα φαγητά τους και πίνει τα ποτά τους! Τα αποτελέσματα αυτής της διατροφής είναι οι αποδείξεις των καταγγελιών του! Ο Σπέρλοκ αποδεικνύει πως οι εταιρίες Fast Food είναι υπεύθυνες για το υπερβολικό πάχος των Αμερικάνων και για την κακή τους υγεία. Μόνο η McDonald's ταΐζει καθημερινά πάνω από 50.000.000 ανθρώπους! Το 37% των παιδιών και των εφήβων έχουν υπερβολικό πάχος στο σώμα τους, ενώ 2 στους 3 ενήλικες είναι υπέρβαροι ή και παχύσαρκοι. Αντιλαμβάνεστε, πιστεύω, τι συμβαίνει με τις «θυγατρικές» αυτών των εταιριών. Με τα υποκαταστήματα - και τα υποκατάστατα - που λειτουργούν στην «περιφέρεια» (στη χώρα μας, για παράδειγμα)!

Αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας-πείραμα στάθηκε μια είδηση που είδε ο σκηνοθέτης στην τηλεόραση. Δυο νεαρά κορίτσια είχαν μηνύσει την McDonald's. Φυσικά της έκαναν τα μούτρα κρέας! Η McDonald's, όπως και οι άλλες «αδελφές εταιρίες», βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει το «θεάρεστο» έργο της. Η διαπλοκή (και) αυτών των εταιριών με τη δικαιοσύνη και τους πολιτικούς είναι δεδομένη. Επίσης, τα υπέρογκα ποσά που σπαταλούν για τη διαφήμισή τους, σβήνουν, σε ελάχιστο χρόνο, κάθε απόπειρα εναντίον τους, κάθε πρόστιμο και κάθε καταδίκη τους. Οι νόμοι άλλωστε, νόμοι του «πάση θυσία - και από παντού» κέρδους, τους διευκολύνουν. Είναι κοινώς αποδεκτό, πια, πως νομοθετούν αυτοί που πληρώνουν! Πάντως το αμερικάνικο κράτος ξοδεύει 900 εκατ. δολάρια το χρόνο, για την εκστρατεία του κατά της παχυσαρκίας. Η McDonald's ξοδεύει τα διπλά για διαφήμιση! Και τα δυο ποσά, βέβαια, τα πληρώνει ο φορολογούμενος-πελάτης.

Το πρόβλημα, λοιπόν, έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο! Τα κέρδη είναι τεράστια! Οι εταιρίες Fast Food ρίχνουν στα στομάχια μας, και ιδιαίτερα στα στομάχια των νεαρών ατόμων, βόμβες μεγατόνων! Και ενώ μας εξολοθρεύουν ύπουλα, συνειδητά και μεθοδικά, την ίδια στιγμή αυτές θησαυρίζουν. Θησαυρίζουν σε βάρος της υγείας μας, αλλά και σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού, αφού τα νοσοκομεία γεμίζουν με τους πελάτες αυτών των εταιριών, που αγωνίζονται να επανακτήσουν την υγεία τους!

Η ταινία παρακολουθείται με μεγάλο ενδιαφέρον (μακάρι να την έπαιζαν στα σχολεία). Διαθέτει χιούμορ. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είναι απολαυστικός. Καθώς σχολιάζει κάθε συναίσθημα που αισθάνεται μετά από κάθε επιβαρυντικό για την υγεία του γεύμα. Δε δείχνει θυμωμένος. Διάλεξε χαμηλούς τόνους για την κριτική του. Από την οποία κριτική του δεν ξεφεύγουν ούτε και οι καταναλωτές! Εμείς τρώμε Fast Food και εκείνο τρώει εμάς, είναι το τελικό δίδαγμα της ταινίας! Θυμίζω, έτσι για να κάνουμε συνειρμούς, την είδηση της βδομάδας που τρέχουμε, για τη χρωστική ουσία που ανακαλύφθηκε μέσα σε κάποια σάλτσα από αυτές που καταναλώνουμε. Αλλά και τις άλλες επικίνδυνες ουσίες στο μέλι, στο κρέας, στο ψωμί, στο γάλα!..