Οταν η Κοντολίζα Ράις ανακοίνωσε τον περασμένο μήνα ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πουλήσει, πράγματι, μαχητικά αεροσκάφη F-16 στο Πακιστάν, επιχείρησε μια κίνηση εξισορρόπησης ισχύος στην περιφέρεια, προσφέροντας την πώληση F-16 και ίσως των ακόμη πιο προηγμένων F-18 στην Ινδία. Η πρόταση, έγραψε η Christian Science Monitor, ήταν σχεδιασμένη για να δημιουργήσει μια νέα γεωστρατηγική πραγματικότητα, μια «νέα εποχή δεσμών ασφαλείας» στη Νότια Ασία: Η κυβέρνηση Μπους θέλησε να «παίξει» με την Ινδία έναντι της Κίνας και «να εμπλέξει την Ινδία και το Πακιστάν μαζί».

Η αμερικανική κυβέρνηση έκανε, σχολίασε η αμερικανική εφημερίδα, «μια τολμηρή κίνηση, αν συνυπολογιστεί το ότι η Ινδία και το Πακιστάν σχεδόν ενεπλάκησαν στον τέταρτό τους πόλεμο - πιθανώς πυρηνικό - πριν από μόλις τρία χρόνια, λόγω της διένεξής τους για το Κασμίρ. Και τα δύο έθνη είναι υπερευαίσθητα στις κινήσεις των ΗΠΑ... που μεταβάλουν τις περιφερειακές ισορροπίες ισχύος. Η Ιαπωνία αποτελεί ξεκάθαρα ένα αντίβαρο στην Κίνα. Το να εξασφαλιστεί και η Ινδία, θα έθετε τις ΗΠΑ σε κατάσταση επίθεσης στην περιφέρεια. Ετσι, το να δοθούν όπλα τόσο στην Ινδία όσο και στο Πακιστάν ήταν μια γεωπολιτική στρατηγική που φαινόταν επωφελής σε κάθε περίπτωση για τις ΗΠΑ».

Ωστόσο, η CSM πρόσθετε μια δόση επιφύλαξης στο υμνολόγιο: Θα έπρεπε, έγραψε, να μην εκλαμβάνεται ως «δεδομένη» η σύμπλευση της Ινδίας ή του Πακιστάν με τα αμερικανικά σχέδια.

Δεν έπεσε πολύ έξω. Η Ινδία εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά της με την απόφαση της κυβέρνησης Μπους για την πώληση των μαχητικών στο Πακιστάν και ότι θα παίξει «σκληρά,» όσον αφορά στις διαπραγματεύσεις της τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και με άλλους παίκτες, σε ό,τι αφορά τους εξοπλισμούς και τις περιφερειακές ισορροπίες. Κατά το ρεπορτάζ της εφημερίδας Asia Times, το Νέο Δελχί «ανακοίνωσε νέες στρατιωτικές παραγγελίες προς τη Ρωσία, την Ιταλία, το Ισραήλ, ακόμα και το Κατάρ, συνολικής αξίας 746 εκατομμυρίων δολαρίων».

Η κυβέρνηση Μπους υπολόγιζε στο ότι η Ινδία, για να «αποκαταστήσει την ισορροπία» που αλλάζουν τα προηγμένα αμερικανικά μαχητικά, θα αναγκαζόταν να αναβαθμίσει τον «παλιό στόλο της αεροπορίας της, που έχει ένα πολύ κακό ιστορικό ασφαλείας». Και η κυβέρνηση του Μανμοχάν Σινγκχ αποφάσισε να το κάνει πράγματι, και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα από ό,τι αναμενόταν - αλλά όχι με τον τρόπο και στην κατεύθυνση που ανέμενε, ή θα ήθελε, η Ουάσιγκτον. Το Νέο Δελχί δεν τσίμπησε το δόλωμα: Αντί για αμερικανικά μαχητικά, προτίμησε να αρχίσει διαπραγματεύσεις για γαλλικά μαχητικά Mirage 200-5s, σουηδικά JAS-39 Grippen, ρωσικά MiG-29, γερμανικά κατασκοπευτικά Dornier - κι όλα αυτά, επιπλέον των προηγμένων Sukhoi που έχει ήδη παραγγείλει στη Μόσχα.

Η Ινδία ανακοίνωσε επίσης, σύμφωνα με την εφημερίδα Express India, ότι δίνει «μεγαλύτερη προτεραιότητα από ποτέ» στο ναυτικό της και την αεροπορία ναυτικού - ανακοινώνοντας μια τεράστια δαπάνη, ύψους 768,5 εκατ. δολαρίων, για την απόκτηση νέων μέσων: 9 περιπολικών, αναβάθμιση των βρετανικής κατασκευής αεροσκαφών Sea Harrier που διαθέτει, αγορά συστημάτων παραπλάνησης C-303 που εκτοξεύονται από υποβρύχια. Οι κινήσεις αυτές επισημαίνουν την πρόθεση της Ινδίας να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις της και όσον αφορά άλλες περιοχές πέραν των έγγειων συνόρων της με Πακιστάν και Κίνα, σημειώνει η CSM, και αυτό είναι κάτι το οποίο στέλνει γενικότερα μηνύματα όσον αφορά το μέλλον.

Γράφοντας στην εφημερίδα Hindustan Times, o σχολιογράφος Μπ. Κουμάρ σημείωνε κάτι αυτονόητο για την ινδική πλευρά, ότι οι κυρίαρχοι κύκλοι των ΗΠΑ επιχειρούν να «καρπωθούν οφέλη από την πολύχρονη αντιπαλότητα των δύο οπλισμένων με πυρηνικά γειτόνων, πυροδοτώντας μια αναπόφευκτη κούρσα εξοπλισμών ανάμεσά τους». Είτε για να αποτρέψουν τις προσπάθειες της Ινδίας να επεκτείνει το ναυτικό της ρόλο στον Ινδικό Ωκεανό, είτε για να γίνουν ο κύριος προμηθευτής όπλων και των δύο, ώστε να μπορούν να «ελέγξουν» τα πράγματα, απειλώντας με διακοπή των ροών ανεφοδιασμού τους σε περίπτωση πολέμου, είτε για να βγάλουν κέρδος - όποιο κι από τα τρία αυτά κίνητρα να πρυτάνευσε, ή ακόμα κι αν οι κινήσεις τους γίνονται και για τους τρεις λόγους, μικρή σημασία έχει όσον αφορά το αποτέλεσμα.

Η εφημερίδα Times of India επισήμανε κάτι ακόμα: Η πώληση όπλων δε σημαίνει ότι ο πωλητής και ο αγοραστής είναι απαραιτήτως σύμμαχοι. «Ακόμη και οι σοσιαλδημοκρατίες της Δυτικής Ευρώπης δέχτηκαν απειλές για κοινωνικό και οικονομικό μποϊκοτάζ, όταν αρνήθηκαν να υιοθετήσουν και να συνδράμουν την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Το Νέο Δελχί θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η πολυμέρεια είναι καλύτερη από το να μπει κάτω από την αμυντική ομπρέλα του Θείου Σαμ».

Ενώ της εφημερίδας Asia Times δε διέφυγε η ειρωνεία της απίστευτης, εκπληκτικά ασυνεχούς και υποκριτικής πολιτικής αυτής απόφαση της Ουάσιγκτον: Ο Π. Ρ. Τσάρι, ερευνητής του Ινστιτούτου Μελετών για την Ειρήνη και τις Συρράξεις, σχολίασε ότι από τη θέση «της επιβολής κυρώσεων εναντίον τόσο της Ινδίας όσο και του Πακιστάν για την πραγματοποίηση πυρηνικών δοκιμών» το 1998, η Ουάσιγκτον έφθασε στο σημείο να προτείνει σήμερα «και στις δύο χώρες να αγοράσουν από την ίδια πλατφόρμες ικανές να αποτελέσουν μέσα για πλήγματα με πυρηνικές βόμβες»...

Η ευθραυστότητα της γεωπολιτικής ισορροπίας στην υποήπειρο είναι η μόνη σταθερά στην κατάσταση. Παρά την επαναφορά, από τους Μανμοχάν Σινγκχ και Περβέζ Μουσάραφ, της λεγόμενης «διπλωματίας των λεωφορείων» με την έναρξη λειτουργίας της γραμμής που συνδέει Ινδία και Πακιστάν, οι σκληροπυρηνικοί στις δύο πλευρές και στις τάξεις των αυτονομιστών δε μοιάζουν διατεθειμένοι να «ανεχθούν» την αποπειρώμενη βήμα προς βήμα προσέγγιση, όπως έδειξε το μπαράζ επιθέσεων στο Κασμίρ με 50 νεκρούς μέσα στις δέκα τελευταίες μέρες, η πυρπόληση του σταθμού όπου θα φθάνουν τα λεωφορεία και το ότι το ένα από αυτά δέχτηκε επιθέσεις με χειροβομβίδα και τουφέκια στην πρώτη μέρα λειτουργίας του. Οι καλές προθέσεις συχνά οδηγούν στην κόλαση, κατά το σύνηθες κλισέ, και αυτό επιβεβαιώνεται ατέρμονα στο μαρτυρικό Κασμίρ.