Οι πέντε ήρωες, ποτέ ξεχασμένοι, πάντα «στο μέρος της καρδιάς»...

Ας δούμε τα γεγονότα: Οι πέντε Κουβανοί εισήλθαν στα μέσα της δεκαετίας του '90 στις Ηνωμένες Πολιτείες, με στόχο τη διάβρωση οργανώσεων της «μαφίας του Μαϊάμι», ώστε να αντιμετωπιστεί το τεράστιο κύμα τρομοκρατίας από μισθοφόρους ορμώμενους από την «αμερικανο-κουβανική» κοινότητα.

Οι πέντε στάλθηκαν φυσικά άοπλοι και χωρίς κάποιο σχέδιο πρόκλησης ή επίθεσης κατά των ΗΠΑ, ως μέλη του «Δικτύου Επαγρύπνησης», μία κρίσιμη περίοδο για την ιστορία της κουβανικής επανάστασης: Η διάλυση της ΕΣΣΔ και της Κομεκόν, σε συνδυασμό με το πολυετές αμερικανικό εμπάργκο, είχαν προκαλέσει την ελεύθερη πτώση της κουβανικής οικονομίας. Απόφαση λοιπόν της κουβανικής κυβέρνησης ήταν η στήριξη της τουριστικής βιομηχανίας, ως ένα εκ των κύριων τρόπων αναζωογόνησης της κουβανικής οικονομίας. Προσπάθεια που ξεκίνησε κατά την «ειδική περίοδο» το 1992-93.

Η έναρξη της τρομοκρατικής καμπάνιας, από πλευράς των ΗΠΑ, είχε στόχους ξενοδοχεία της Αβάνας, μάλιστα σε μία εξ αυτών των ενεργειών ένας Ιταλός τουρίστας σκοτώθηκε. Βόμβες τοποθετήθηκαν επίσης στο αεροδρόμιο της Αβάνας, σε λεωφορεία από και προς το αεροδρόμιο «Χοσέ Μαρτί» και αλλού. Η κουβανική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε στην Ουάσιγκτον για τις ενέργειες και την ανοχή(;) της δράσης των τρομοκρατών από το έδαφός της. Φυσικά ουδείς ήταν διαθέσιμος να ακούσει στην αμερικανική πρωτεύουσα. Επόμενο βήμα, η επίσημη διαμαρτυρία της Κούβας στα Ηνωμένα Εθνη. Και πάλι καμία αντίδραση... Τελικό και αναγκαστικό βήμα η ενεργοποίηση των πέντε την περίοδο '94-'95 για την προστασία της Κούβας. Κατόρθωσαν να διαβρώσουν διάφορες οργανώσεις και κυρίως την οργάνωση «Αδέλφια για Διάσωση». Η αμερικανική κυβέρνηση αντιλήφθηκε την παρουσία τους στις αρχές του 1997 και το FBI τους συνέλαβε το Σεπτέμβρη του 1998, παρότι είχαν συνεργαστεί μαζί τους για την εξάρθρωση δικτύου διακίνησης ναρκωτικών. Από τη στιγμή που οι «ύποπτοι πράκτορες» συνελήφθησαν, ξεκινά γιγάντια εκστρατεία προπαγάνδας, η οποία είχε στόχο να προετοιμάσει καταλλήλως την κοινή γνώμη και τους ενόρκους για μία δίκη που οι κατηγορούμενοι δεν χρειάζονταν καν να παραστούν, αφού η ενοχή τους «θεωρείτο δεδομένη»... Χαρακτηριστικό άρθρο της «Ουάσιγκτον Ποστ» (15/9/1998) ανέφερε ότι αυτή η υπόθεση κατασκοπίας ήταν «εθνική τραγωδία», ενώ για τον ομοσπονδιακό εισαγγελέα, Τόμας Ε. Σκοτ, η υπόθεση... «ήταν μια επίθεση στην καρδιά του συστήματος ασφαλείας των ΗΠΑ».

Οσο για τους «υπόπτους πράκτορες, παρέμειναν επί 17 μήνες σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης και χωρίς πρόσβαση σε νομική υπεράσπιση μέχρι τη δίκη τους, που ξεκίνησε στις 8 Ιούνη 2001.

Ελάχιστα πριν τη δίκη, κατά τον Σαούλ Λαντάου, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, επιχειρήθηκε η διεύρυνση της υπόθεσης. Ακαδημαϊκός, γνωστός για το «μένος» του εναντίον του Κάστρο και τις διασυνδέσεις του, εμφανίστηκε πεπεισμένος ότι «η δίκη των Κουβανών κατασκόπων στη Φλόριντα θα σημάνει και την απαγγελία κατηγοριών για εγκλήματα εναντίον του δικτάτορα», εννοώντας τον Φιντέλ Κάστρο φυσικά! Αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ άρχισαν να σχεδιάζουν τη στρατηγική τους ώστε να χρησιμοποιήσουν την υπόθεση εναντίον της επαναστατικής κυβέρνησης και ο Γκάι Λιούις, εισαγγελέας της Νότιας Φλόριντα, σε δηλώσεις του άφησε να εννοηθεί ότι ενδέχεται να κατονομάσει τον Φιντέλ Κάστρο ως τον ιθύνοντα νου, που καθοδηγούσε τον «αρχικατάσκοπο» Χεράρδο Ερνάντες...

Τι αποδείχθηκε τελικά κατά τη διάρκεια της δίκης; Τίποτα!

Ολα τα στοιχεία που παροουσιάστηκαν ως αποδείξεις δεν κατόρθωσαν να στηρίξουν το κατηγορητήριο περί κατασκοπίας. Οπως, πχ, οι φωτογραφίες των σύγχρονων πολεμικών αεροσκαφών των ΗΠΑ, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία σειρά καρτών ανταλλαγής, και μάλιστα στο κουτί τους γραφόταν και η τιμή αγοράς τους - 6,68 δολάρια - από γνωστή αλυσίδα πολυκαταστημάτων των ΗΠΑ. Ούτε η «επικινδυνότητα» αποδείχθηκε. Μάλλον το αντίθετο προέκυψε. Οι καταθέσεις των στρατηγών, Τζέιμς Ρ. Κλάπερ, πρώην επικεφαλής του Τμήματος Πληροφοριών του Πενταγώνου, Τσαρλς Γουίλχελμ, πρώην επικεφαλής του Νότιου Στρατηγείου με έδρα τη Φλόριντα, Εντουαρντ Ατκεσον, πρώην αναπληρωτή διευθυντή Πληροφοριών του Στρατού, του ναυάρχου Γιουτζίν Κάρολ κ.ά, απέρριψαν κατηγορηματικά ακόμη και την πιθανότητα οι πέντε να «πλησίασαν» στρατηγικά κρίσιμες πληροφορίες. Αντιστοίχως αποκαλυπτικές και οι καταθέσεις των πρακτόρων του FBI, όπου όχι μόνο δεν μπόρεσαν να αποδείξουν τίποτα, αντιθέτως «παραδέχθηκαν» ότι οι «πέντε ουσιαστικά απέτυχαν στην προσπάθειά τους».

Αλλά το γεγονός που άγγιξε τα όρια τα παραλόγου σε αυτή τη δίκη, ήταν ότι κανένα από τα 240 στοιχεία του αποδεικτικού υλικού, ακόμη και μήνες μετά από τη δίκη, δε δόθηκαν ποτέ στην υπεράσπιση. Και, σημειωτέον, μιλάμε για μια ακροαματική διαδικασία που διήρκησε έξι μήνες!

Στις 11 του Δεκέμβρη 2001 ξεκίνησε η διαδικασία απαγγελίας των ποινών εναντίον των πέντε γενναίων Κουβανών, στους οποίους η ομοσπονδιακή δικαστίνα Τζόαν Λέναρντ επέβαλε τις ανώτατες δυνατές ποινές, σε συνεδριάσεις που διήρκεσαν μέχρι τις 27 του ίδιου μήνα. Ο Χεράρδο Ερνάντες καταδικάστηκε δύο φορές σε ισόβια κάθειρξη συν 15 χρόνια, ο Ραμόν Λαμπανίνιο σε ισόβια κάθειρξη και 18 χρόνια, ο Αντόνιο Γκερέρο σε ισόβια κάθειρξη και 10 χρόνια, ο Φερνάντο Γκονσάλες σε ισόβια κάθειρη και ο Ρενέ Γκονσάλες σε 15 χρόνια. Ο Χεράρδο Ερνάντες εστάλη στη φυλακή του Λόμποκ, η οποία βρίσκεται στην πολιτεία της Καλιφόρνιας. Ο Ραμόν στο Μπομόντ του Τέξας. Ο Φερνάντο στην Οξφόρδη στο Γουισκόνσιν. Ο Ρενέ στο Λορέτο στην Πενσιλβάνια και ο Αντόνιο στο Φλόρενς του Κολοράντο. Αν κάποιος παρατηρήσει ένα χάρτη των ΗΠΑ, θα καταλάβει ότι επέλεξαν πέντε σημεία όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένα και διάσπαρτα στη γεωγραφία της χώρας, για να κόψουν κάθε δεσμό μεταξύ τους και, επιπλέον, να κάνουν ιδιαίτερα δύσκολη την επικοινωνία με τους συγγενείς τους που κατοικούν στην Κούβα και με τους Κουβανούς διπλωματικούς αντιπροσώπους, οι οποίοι, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, πρέπει να έχουν πρόσβαση σε αυτούς. Είναι πέντε φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπου σίγουρα στέλνουν άτομα καταδικασμένα για τα χειρότερα εγκλήματα.

Τρισήμισι χρόνια μετά και με την έφεση να εκκρεμεί από το 2003 στο ομοσπονδιακό δικαστήριο της Ατλάντα, η κατάσταση των πέντε Ηρώων παραμένει η ίδια και οι οικογένειές τους εξακολουθούν να σπαρράσονται, αφού ακόμη και τα πλέον στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιωμάτά τους έχουν παραβιαστεί.