Καθένα από τα κινήματα που αναπτύχθηκαν συμπεριλάμβανε την εκτεταμένη δουλιά και παρουσία φοιτητών. Στη Σερβία, ήταν η «Otpor» (Αντίσταση), στη Γεωργία η «Kmara» (Αρκετά), στη Λευκορωσία η «Yubr» (Βίσονας) και στην Ουκρανία η «Pora» (Εφτασε η ώρα).

Τα στελέχη αυτών χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν στις τακτικές της πολιτικής οργάνωσης και της μη βίαιης αντίστασης από μια συμμαχία Δυτικών σφυγμομετρητών της κοινής γνώμης και ειδικούς συμβούλους από κυβερνήσεις και μη κυβερνητικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, αλλά και τα άλλα προγράμματα και ιδρύματα που έχουν δημιουργηθεί, για να ενθαρρύνουν συγκεκριμένα αντιπολιτευόμενα κινήματα. Σημαντική θέση στη διαμόρφωση της στρατηγικής βάσης αυτών των φοιτητικών εκστρατειών ήταν και το «Εγχειρίδιο για τη Μη Βίαιη Αντίσταση» του Τζιν Σαρπ.

Η πρακτική της μη βίαιης αντίσταση συνιστάται στην επίτευξη κοινωνικο-πολιτικών στόχων μέσω συμβολικών διαμαρτυριών, η έλλειψη διάθεσης συνεργασίας σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, η κοινωνική ανυπακοή και άλλες μέθοδοι χωρίς τη χρήση φυσικής βίας. Ο Τζιν Σαρπ έχει προσδιορίσει 198 μεθόδους μη-βίαιης αντίστασης που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την άμυνα, όπως τονίζεται, μιας χώρας από επεμβάσεις, δικτατορίες ή και την αμφισβήτηση κοινωνικών συστημάτων. Μερικά απ' αυτά είναι απεργίες πείνας, παράλυση των μέσων συγκοινωνιών, κοινωνική ανυπακοή, δημοσίευση παράνομων εφημερίδων, ανυπακοή φοιτητική, διαδηλώσεις παιδιών, μεμονωμένες και μαζικές παραιτήσεις.

Παράλληλα, στο κέντρο του Βελιγραδίου λειτουργεί γραφείο που ονομάζεται «Κέντρο για τη Μη Βίαιη Αντίσταση» από στελέχη της «Otpor», όπου ο καθένας μπορεί να μάθει τρόπους ανατροπής του καθεστώτος, πώς να επηρεάσει τα ΜΜΕ, τους δικαστές, τα δικαστήρια, το μηχανισμό ασφάλειας μιας χώρας και τις εκλογές. Για να επιτύχει η ανατροπή ενός καθεστώτος είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μια ελκυστική, πιασάρικη λέξη, να βρίσκεται η αντιπολίτευση ενωμένη με έναν υποψήφιο και να υπάρχουν καλά οργανωμένοι και εκπαιδευμένοι παρατηρητές των εκλογών.

Η «εκπαίδευση» των ευνοούμενών τους για τη διεξαγωγή «επαναστάσεων» και τις τακτικές της μαζικής αντίστασης και ανυπακοής μπορεί κανείς να την εντοπίσει και στην περίπτωση της Γεωργίας, της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας. Συγκεκριμένα, το 2003, πριν γίνει Πρόεδρος της Γεωργίας, ο Σαακασβίλι και άλλοι «επαναστάτες» ταξίδεψαν στο Βελιγράδι γι' αυτούς τους λόγους, ενώ υπήρξαν επισκέψεις των στελεχών του «Otpor» στη Γεωργία, όπου διδάχτηκαν περίπου 1.000 φοιτητές στις τακτικές της «επανάστασης». Μέλη της φοιτητικής οργάνωσης «Pora» της Ουκρανίας είχαν προηγουμένως παρακολουθήσει «ταχύρυθμα» σεμινάρια στο Βελιγράδι. Στη Λευκορωσία, η πρεσβεία των ΗΠΑ οργάνωσε αποστολή νεαρών αντιπολιτευόμενων στη Βαλτική, όπου συναντήθηκαν με Σέρβους «ειδικούς», ενώ παλιότερα, στην περίπτωση της Σερβίας, θεωρείται σίγουρο ότι οι Αμερικανοί οργάνωσαν παρόμοια «εκπαιδευτική εκδρομή» στη γειτονική Ουγγαρία.