Το σενάριο των «επαναστάσεων», που είναι γραμμένο και καθοδηγούμενο από ξένες δυνάμεις (βλέπε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ), μπορεί να έχει μπει σε εφαρμογή και σε άλλες χώρες. Πρόσφατα, η πρωθυπουργός της Ουκρανίας, Ιουλία Τιμοσένκο, παρακινούμενη από την πρόσφατη εκδίωξη του Προέδρου της Κιργιζίας, εξέφρασε την πεποίθηση ότι το πρότυπο των «επαναστάσεων» στην Ουκρανία και τη Γεωργία μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από «άλλες χώρες, που θα ήθελαν να ζήσουν ελεύθερες».

Στο Ουζμπεκιστάν, όπου αναμένονται προεδρικές εκλογές το 2007, η αντιπολίτευση εξέφρασε την ελπίδα πως σύντομα παρόμοιες καταστάσεις θα εξελιχθούν και σ' αυτήν τη χώρα.

Παράλληλα, στο Αζερμπαϊτζάν, ηγέτης της αντιπολίτευσης προειδοποίησε τις αρχές να μη νοθεύσουν τα αποτελέσματα των προσεχών βουλευτικών εκλογών, που αναμένεται να διεξαχθούν το Νοέμβρη.

Ενώ στη Λευκορωσία, παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες ανατροπής του Λουκασένκο, υπήρξε πρόσφατα μια διαδήλωση με μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, που στόχο είχε, όπως είπε ο οργανωτής της διαδήλωσης και πρώην μέλος του Κοινοβουλίου, Αντρέι Κλίμοφ, να ξεκινήσει μια επανάσταση στη Λευκορωσία, παρόμοια με αυτές των Γεωργίας, Ουκρανίας και Κιργιζίας.

Ωστόσο, στο Καζαχστάν, όπου αναμένονται προεδρικές εκλογές του χρόνου, το Αγροτικό Κόμμα και το Λαϊκό Κόμμα, σε κοινή ανακοίνωσή τους, παροτρύνουν «όλες τις λογικές και προοδευτικές δυνάμεις στη χώρα που τρέφουν αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας να ενωθούν σε ένα λαϊκό δημοκρατικό μέτωπο, ώστε να αποτρέψουν την πιθανότητα αντισυνταγματικών μορφών και ενεργειών» (Νοβόστι 25/3).

Πάντως, η δημαγωγία και η υποκρισία τους φαίνονται σε όλο τους το μεγαλείο. Οπως είναι γνωστό, η Ευρωπαϊκή Ενωση θεωρεί τρομοκρατική πράξη οποιαδήποτε ενέργεια, που στοχεύει σε απειλή μιας κυβέρνησης που θέλει κάτι να πράξει. Ολες αυτές οι προαναφερόμενες χώρες είναι μέλη του ΟΑΣΕ και του ΟΗΕ και στηρίζουν τη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική πάλη». Ομως, με τα γεγονότα αυτά και την εξέλιξή τους, φαίνεται ξεκάθαρη η διπλοπρόσωπη στάση τους... Ενα συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι πως το δίκιο του ισχυρότερου δεν επιβάλλεται μόνο με στρατιωτικές επεμβάσεις (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν), αλλά και με τον ύπουλο τρόπο της οργάνωσης και διεξαγωγής «αυθόρμητων εξεγέρσεων» πάντα προς το συμφέρον τους...