Ολο αυτό το διάστημα που το «Σκοπιανό» βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας, στελέχη του ΣΥΝ σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνουν δηλώσεις, το πνεύμα των οποίων αποτυπώθηκε πολύ καλά στην «Αυγή» (10/4/2005), όταν στο πρωτοσέλιδό της διακήρυτττε: «Η αριστερά πρώτη (και μόνη) έδειχνε το δρόμο τότε»! Και στις μέσα σελίδες: «Επρεπε να φτάσει το 2005, να μας στριμώξουν οι διεθνείς εξελίξεις και συσχετισμοί σε πολλά, για να "στρίψουν" τα δύο κόμματα του δικομματισμού και να συνεργήσουν σε μια συμβιβαστική λύση για το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Με την ίδια άνεση που υποδαύλιζαν τότε έναν αδιέξοδο - και επικίνδυνο - εθνικισμό... έρχονται να ανακαλύψουν σήμερα ό,τι έπρεπε να έχουν ήδη υιοθετήσει πριν από πολλά χρόνια. Γνώριζαν το λάθος. Γνώριζαν τα αδιέξοδα, στα οποία οδηγούσαν την εξωτερική πολιτική».

Συνεχίζοντας, μάλιστα, ο συντάκτης διερωτάτο, αν οφείλουν εξηγήσεις και αν θα τολμήσουν να βγάλουν συμπεράσματα από το σοβαρότατο πολιτικό τους λάθος! Μιλάμε για κάτι περισσότερο από υποκρισία. Ο ΣΥΝ, στις αρχές της δεκαετίας του '90, είχε απολύτως ταυτιστεί με τα δύο άλλα κόμματα. Αυτά, που σήμερα καταγγέλλει, τότε τα υιοθετούσε και τα στήριζε. Εχει μερίδιο ευθύνης για την υποδαύλιση του εθνικιστικού παροξυσμού.

Τότε μόνο το ΚΚΕ δεν υπέγραψε, προβλέποντας τα αδιέξοδα, όπου θα οδηγούσε η συγκεκριμένη απόφαση. Επισημαίνοντας πως το κύριο ήταν οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, προειδοποιώντας για τους μεγάλους κινδύνους, που απειλούσαν την ειρήνη και τους λαούς των Βαλκανίων.

Οι του ΣΥΝ φιγουράριζαν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αλλού. Δίπλα και μαζί με τους μητροπολίτες, τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, βρίσκοταν και συναγωνίζονταν σε «εθνική» έξαρση και τα δικά του στελέχη και βουλευτές...

Στο εθνικιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν που έκανε ο Λ. Κύρκος τη διαβόητη δήλωση, αναφερόμενος στο ΚΚΕ: «Είμαστε όλοι εδώ ...πλην Λακεδαιμονίων»;

«Επρόκειτο, έλεγε, για μια τεράστια λαϊκή εκδήλωση που τη χαρακτήριζε η έντονη ευαισθησία απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης των συνόρων της ελληνικής Μακεδονίας, πλαστογράφησης της ιστορίας, υφαρπαγής της ιστορικής κληρονομιάς» («Αυγή», 14-2-1992).

Και όμως, ο Λ. Κύρκος δήλωνε στην κρατική τηλεόραση την προηγούμενη βδομάδα πως αντιτάχτηκε στα «γελοία συλλαλητήρια του εθνικισμού» και, μάλιστα, από τους πρώτους!!! Ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει τότε το ΚΚΕ, ως «απολίθωμα», που αρνείται να κατανοήσει τα μηνύματα της νέας εποχής!

Αλλά και ο Π. Λαφαζάνης έλεγε τότε: «Οι θέσεις της κ. Αλ. Παπαρήγα δεν είναι ένα απλό επεισόδιο. Πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι αποτελούν επιστροφή σε καταστάσεις του '30 και του '50.

Να καταδικάσουμε τους προπηλακισμούς, αλλά να τονίσουμε τη διαφωνία μας στην ουσία των θέσεων που εξέφρασε. Διότι οι θέσεις αυτές παραπέμπουν σε παλαιοδιεθνιστικές» («Αυγή», 11-3-1992).

Κι αφού έτσι έχει η πραγματικότητα - που σήμερα την τοποθετούν με το κεφάλι κάτω - τα ερωτήματα που η «Αυγή» απευθύνει στο δικομματισμό αφορούν και την Κουμουνδούρου.

Φυσικά, εδώ δεν πρόκειται για αδυναμία της μνήμης, αλλά για σκόπιμη αποσιώπηση και διαστρέβλωση μιας πραγματικότητας, την οποία συνδιαμόρφωσαν.

Η απόφαση της ΚΠΕ, το Μάη του '96, για εκείνη την περίοδο, εκτιμούσε πως αν και σε πρώτη φάση εσφαλμένα προσέγγισαν το θέμα, αυτό ελάχιστη σημασία έχει, καθώς «η ορθή προσέγγιση στελεχών του κόμματος συνέβαλε καθοριστικά στη μετέπειτα αλλαγή πλεύσης». Κι αφού «καθάρισαν» με την παραπάνω εκτίμηση, την ποιότητα της οποίας μπορούν να εκτιμήσουν οι αναγνώστες, ο ΣΥΝ απεφάνθη πως αυτό που απαιτείται είναι ένα βαλκανικό Ελσίνκι, διεύρυνση της ΕΕ με όλες τις βαλκανικές χώρες. Θέση, η οποία μεταφράστηκε το 1999, μετά τη λήξη των βομβαρδισμων της Γιουγκοσλαβίας, σε ένθερμη στήριξη του ιμπεριαλιστικού «Συμφώνου Σταθερότητας» στα δυτικά Βαλκάνια, στην οποία παραμένει έως σήμερα, επιμένοντας, παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει, να βλέπει μόνο τον «αμερικάνικο δάκτυλο» πίσω από τα διαδραματιζόμενα στην περιοχή, απενοχοποιώντας την ΕΕ και προβάλλοντάς την ως φάρμακο διά πάσαν νόσο.