Associated Press

Αντί για δημοκρατία, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, ο λαός του Ουζμπεκιστάν γνωρίζει την εξαθλίωση και το ματοκύλισμα

Γιατί αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες μας, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις «λεωφόρους της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ευημερίας», που προέβλεπαν τα υπόλοιπα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ), τα οποία χαιρέτισαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Δεν έχουν επίσης σχέση και με τις υποκριτικές φανφάρες του Ελληνα πρωθυπουργού πριν λίγες ώρες στη Βαρσοβία, στη σύνοδο του ΟΑΣΕ, περί «διαφύλαξης και προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου».

Και με τι έχουν σχέση; Σίγουρα έχουν σχέση με την εξαθλίωση του λαού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Με την εμφάνιση τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων, ανάμεσα σε μια χούφτα πλουσίους και στην τεράστια πλειοψηφία. Με την ανεργία, τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, τη μαζική μετανάστευση, αλλά και τα ναρκωτικά, την πορνεία, και την αγραμματοσύνη, που πλέον κάνουν θραύση στις χώρες αυτές. Ιδιαίτερα στις περιοχές της Κεντρικής Ασίας έντονο είναι και το «μπόλιασμα» καταστάσεων που έχουν να κάνουν με τη διάδοση των πιο αντιδραστικών, αναχρονιστικών, θρησκευτικών παραδόσεων και διδασκαλιών, που ο σοσιαλισμός, μέσα από σκληρούς ιδεολογικο-πολιτικούς αγώνες, είχε σε μεγάλο βαθμό καταφέρει να τις περιορίσει και πολλές να τις εξαλείψει.

Λάσπη άφθονη ρίχτηκε όλα αυτά τα χρόνια στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, ειδικά στα ζητήματα της δημοκρατίας, κι ως τα σήμερα αποκρυβόταν η εγκαθίδρυση σε αυτές τις χώρες πολιτικών καθεστώτων αυταρχικών, βαθιά αντικομμουνιστικών, με «δρακόντειους» νόμους και μηχανισμούς, που ενσωμάτωσαν ακόμη και στοιχεία οικογενειοκρατίας. Πέρα από «ιδιαιτερότητες» στις μεθόδους τους όλα αυτά τα αστικά καθεστώτα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: τη δράση τους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, ντόπιας και ξένης, στο όνομα δήθεν της «ανάπτυξης» και της «σταθερότητας». Είναι όμως την ίδια ώρα πρόσχημα οι ιμπεριαλιστές, αυτοί που «φύτεψαν» δεκάδες χούντες σε κάθε γωνιά του πλανήτη, να χρησιμοποιούν τα ζητήματα της δημοκρατίας, για να προωθήσουν τους στόχους τους.

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είναι επίσης φανερό ότι συνδέεται με το γεγονός του νέου μοιράσματος περιοχών, χωρών και των φυσικών πόρων, των δρόμων διέλευσής τους, που διεξάγεται μέσα από την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που εντάθηκαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Το Ουζμπεκιστάν είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, από το 19^ο αιώνα, όταν η περιοχή της Κεντρικής Ασίας έγινε αντικείμενο ανταγωνισμού ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία και την τσαρική Ρωσία. Τελικά η Ρωσία, που βρίσκεται πολύ κοντά στην περιοχή, με την αύξηση των διπλωματικών κι εμπορικών της σχέσεων, κατάφερε να προσεγγίσει και να προσεταιριστεί τα στρώματα των εμπόρων της Κεντρικής Ασίας. Δεν άργησε να καταλάβει και στρατιωτικά την περιοχή. Το 1860 η περιοχή που σήμερα είναι η σημερινή Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν καταχτήθηκε από τα ρωσικά στρατεύματα. Σήμερα, 14 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, η περιοχή της Κεντρικής Ασίας και πάλι βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα» της διαπλοκής και διαμάχης των «μεγάλων δυνάμεων» της εποχής μας.

Μάλιστα ο Πρόεδρος Καρίμοφ, προσπαθώντας όλα αυτά τα χρόνια να «ισορροπήσει» τις ξένες επεμβάσεις κι ανταγωνισμούς οδηγήθηκε σε εναγκαλισμούς με τις ΗΠΑ, τις στήριξε στην εκστρατεία κατά του Αφγανιστάν, παραχώρησε στρατιωτικές εγκαταστάσεις για την επιδρομή τους στο Αφγανιστάν. Την ίδια ώρα όμως υπέγραψε και «Συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας» με τη Ρωσία, εντάχθηκε στην «Οργάνωση συνεργασίας της Σαγκάης», μαζί με την Κίνα και τη Ρωσία, και μάλιστα αποχώρησε από την ΓΚΟΥΑΜ (την περιφερειακή οργάνωση Γεωργίας, Ουκρανίας, Ουζμπεκιστάν, Αζερμπαϊτζάν, Μολδαβίας), που θεωρήθηκε ότι φτιάχτηκε κατά παραγγελία από τις ΗΠΑ, με στόχο τον περιορισμό της επιρροής της Ρωσίας στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ. Οχι ίσως τυχαία, αμέσως μετά ο Καρίμοφ άρχισε να δέχεται «κριτική» από τους Αμερικανούς «φίλους» του για τα ζητήματα της «δημοκρατίας».

Αποτελεί πραγματικό έγκλημα η προσπάθεια να μετατραπούν οι λαοί της περιοχής σε «πιόνια» και σε «κρέας» για τα κανόνια, ώστε να περάσουν οι σχεδιασμοί εκείνων ή των άλλων δυνάμεων. Αλλο τόσο εγκληματική είναι και η επιδίωξη της εμπλοκής της δικής μας χώρας σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που εκτυλίσσονται σ' ένα ευρύτερο «τόξο»: στο Κόσσοβο, στην ΠΓΔΜ, στη Βοσνία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Κεντρική Ασία κι όπου αλλού επιτάσσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Κι αυτό το έγκλημα δεν «ξεπλένεται» με καμία αναφορά στις «νέες προκλήσεις της τρομοκρατίας, της προστασίας των μειονοτήτων, το οργανωμένο έγκλημα, τη διαφθορά, τη μετανάστευση», στις οποίες αναφέρθηκε από τη Βαρσοβία ο κ. Καραμανλής. Το σύνθημα «καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή» στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι επίκαιρο όσο ποτέ!