Με αφορμή την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων για την εξωτερική πολιτική σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων δόθηκε η δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων για την πολιτική του κάθε κόμματος. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική των κομμάτων του συστήματος σήμερα είναι συνέχεια του χτες με μια ανησυχητική εμμονή τους σε δογματικές αντιλήψεις εκφρασμένες με τη συνήθη ξύλινη γλώσσα τους. Ωστόσο, αξίζει να επισημανθεί το σημείο διάκρισης μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής που επιχειρήθηκε ιδιαίτερα από τον πρόεδρο του Συνασπισμού, Αλ. Αλαβάνο. Πρόκειται για μια συνήθη επιχειρηματολογία που εκφράζουν από πολλά χρόνια οι ποικίλων πολιτικών αποχρώσεων δογματικοί θιασώτες του ευρωενωσίτικου μονόδρομου. Μόνο που αυτή τη φορά έτεινε να πάρει ιδιαίτερο χρώμα. Η από πολλού χρόνου προσπάθεια των ευρωλάγνων δογματικών είναι να θεωρηθεί η Ευρώπη, δηλαδή η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, ως το αντίβαρο των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή. Σημασία έχει γι' αυτούς ότι τα ευρωσυμφέροντα μπορούν με κατάλληλη πολιτική οργάνωση να διεκδικήσουν την ισχύ των ΗΠΑ στο πλαίσιο μιας αυτόνομης, ανεξάρτητης Ευρώπης, διανθισμένης από τη λεξιλαγνεία της ευρωενωσίτικης, δογματικής Αριστεράς περί Ευρώπης της ειρήνης κλπ. Ετσι, αυτοί εναποθέτουν την ανάγκη των λαών της Ευρώπης για ειρήνη και πρόοδο στις ανταγωνιστικές διαθέσεις του ευρωενωσίτικου ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Αυτό το γεγονός της ευρωλάγνας πολιτικής που επαναλήφθηκε στη συζήτηση της Βουλής εντάσσεται στην προσπάθεια εξαγνισμού της υπαρκτής ΕΕ από τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα. Ενώ διακατέχονται και από την έλλειψη σαφούς ταξικής αναφοράς στις κοινωνίες των κρατών-μελών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Δηλαδή, από την έλλειψη της καθοριστικής ερώτησης «για ποια Ευρώπη και για ποια Αμερική μιλάμε;». Αυτός ο ουσιώδης «μίτος της Αριάδνης» παρακάμπτεται από όλους τους θιασώτες του ευρωμονόδρομου, αφού όλοι στηρίζουν το υπάρχον κοινωνικό οικοδόμημα.

Απ' αφορμή λοιπόν αυτό το γεγονός μπορούμε να θυμίσουμε ορισμένες στιγμές από τους αγώνες του αμερικανικού λαού. Οι δημοκρατικές παραδόσεις αγώνων του ξεκινάνε από τον καιρό του πολέμου της Ανεξαρτησίας για την απαλλαγή τους από την αγγλική κυρίως, αλλά και τη γαλλική αποικιοκρατία, με την τελική Διακήρυξη. Ολοκληρώνεται με τον εμφύλιο πόλεμο για την κατάργηση της δουλείας και τη συγκρότηση ενός ενιαίου κράτους. Η συνέχεια των αγώνων βρίσκεται στο μεγαλύτερο αντιρατσιστικό κίνημα, στο μεγαλύτερο φεμινιστικό κίνημα, στο ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα ειρήνης, στο ισχυρό εργατικό κίνημα με κορωνίδα την αιματηρή καθιέρωση του 8ωρου ως προσφορά θυσίας και υποθήκης στην παγκόσμια εργατική τάξη. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Αύγουστος Σπις, οι εξεγερμένες ράφτρες, οι αγωνιστές του κινήματος κατά του βρώμικου πολέμου του Βιετνάμ, το μεγάλο αμερικανικό κίνημα ειρήνης αποτελούν μια ιστορική αλυσίδα συμβολής του αμερικανικού λαού στο ματωμένο αγώνα προόδου της ανθρωπότητας. Είναι μια ξεχωριστή σελίδα του ανώνυμου διαβατάρη αγωνιστή που ξεκινά από τον αντιαποικιακό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και καταλήγει στις τωρινές μέρες των διαμαρτυριών κατά του πολέμου ενάντια στο Ιράκ.

Στο όνομα του εξαγνισμού της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού μιλά για «δημοκρατική Ευρώπη» και καταντά να την περιπλέκει συλλήβδην με την «αντιδραστική Αμερική». Ως «δημοκρατική Ευρώπη» λαμβάνει τις παραδόσεις των αγώνων ανατροπής της φεουδαρχίας από τους λαούς της συγκαλύπτοντας έτσι τη σημερινή αντιδραστική Ευρώπη. Η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση με την ανατροπή της φεουδαρχίας καμιά σχέση δεν έχει με τη σημερινή ΕΕ του πολέμου. Και βεβαίως αυτή η επανάσταση συναντάται με τη Μεγάλη Αμερικανική Επανάσταση, με την ανατροπή της αποικιοκρατίας. Που καμιά σχέση δεν έχει με τη σημερινή ιμπεριαλιστική Αμερική. Ο τωρινός αμερικανικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός αποτελεί προσβολή των αμερικανικών λαϊκών αγώνων όπως κι ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός αποτελεί προσβολή των αγώνων των ευρωπαϊκών λαών.