Η Λευκορωσία ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί «στόχο» για τις ΗΠΑ και την ΕΕ στην προσπάθειά τους για την απόκτηση επιρροής στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Τους τελευταίους μήνες, η ένταση της -διαρκούς- εκστρατείας με στόχο την ανατροπή του Αλεξάντρ Λουκασένκο μοιάζει να αυξάνεται όλο και περισσότερο. Με κάθε ευκαιρία, επιχειρείται να προωθηθεί άλλη μια... βελούδινη επανάσταση στο Μινσκ: «Σήμερα η Ουκρανία, αύριο η Λευκορωσία», κραυγάζουν τα στελέχη της αντιπολίτευσης, πλειάδα οργανώσεων της οποίας υποστηρίζονται, ανοιχτά και λιγότερο ανοιχτά, από τη διπλωματία και τις μυστικές υπηρεσίες της Ουάσιγκτον. Το σχέδιο πολιτικών ταραχών ξαναδοκιμάστηκε -με την υψηλή επίβλεψη του Μάικλ Κόζακ, πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Μινσκ και «βετεράνου» των μαύρων επιχειρήσεων στη Λατινική Αμερική, προεξεχούσης της εκστρατείας υποστήριξης των Κόντρας στη Νικαράγουα. Στην εκστρατεία έχουν προστεθεί νέοι «παίκτες»: επιβοηθητικό ρόλο παίζουν τελευταία τόσο η νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας υπό το Βίκτορ Γιούσενκο, αλλά και η κυβέρνηση της Πολωνίας και της Λιθουανίας - όπου, αξιοσημείωτα, η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις συναντήθηκε με στελέχη της λευκορωσικής αντιπολίτευσης, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση Λουκασένκο συνιστά «την τελευταία αληθινή δικτατορία στην Ευρώπη» και προσθέτοντας πως «ήρθε η ώρα της αλλαγής». Τα ίδια επανέλαβε ο Πρόεδρος Μπους στη Ρίγα της Λετονίας, αν και απέφυγε να θίξει το θέμα στη Μόσχα, κατά τη συνάντησή του με τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Τα στελέχη της λευκορωσικής αντιπολίτευσης από την πλευρά τους δεν κρύβουν από πού εμπνέονται: «ο Λουκασένκο αξίζει την ίδια μοίρα όπως ο (πρώην πρόεδρος της Σερβίας, Σλόμπονταν) Μιλόσεβιτς», δηλώνει η Σβετλάνα Ζαβάντσκαγια, εξέχον στέλεχός της.

Μια «αλλαγή καθεστώτος» στη Λευκορωσία, εκτιμούσε πρόσφατα η εφημερίδα «Guardian», θα ήταν «καταστροφική» για τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Οχι ότι ο Πούτιν μοιράζεται τα οράματα του Λουκασένκο περί διατήρησης του κρατικού ελέγχου επί της οικονομίας, κάθε άλλο: αντίθετα, η προώθηση των «ιδιωτικοποιήσεων» υπέρ ρωσικών επιχειρήσεων υπήρξε σημείο σοβαρής διμερούς τριβής στο παρελθόν. Ο λόγος μοιάζει περισσότερο να αφορά το μεγαλοϊδεατισμό του σημερινού Ρώσου Προέδρου, που «βλέπει τη Λευκορωσία ως αυλή του» κατά τη δήλωση ενός μη κατονομαζόμενου διπλωμάτη στην «Γκάρντιαν». Η σημερινή ηγεσία της Μόσχας «έχασε τη Γεωργία, την Ουκρανία και την Κιργιζία», θα πει ο ίδιος διπλωμάτης, και διαβλέπει ότι στις εκλογές του επόμενου χρόνου θα επιχειρηθεί η εγκατάσταση στο Μινσκ ενός καθεστώτος πλήρως υποτελούς στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Ο λόγος που δεν έχει γίνει αυτό «κατορθωτό» μέχρι σήμερα αναζητείται στον «κατακερματισμό των ηγετών της αντιπολίτευσης, που αντιμάχονται αλλήλους με μεγαλύτερη ένταση από ό,τι πολεμούν τον Λουκασένκο». Ωστόσο οι οπαδοί της χρηματοδοτούμενης, με το συνήθη δαιδαλώδη τρόπο των μη-κυβερνητικών οργανώσεων, οργάνωσης Ζουμπρ ξεκαθαρίζουν ότι «σχεδιάζουν την επανάσταση», και προσθέτουν ότι «μυριζόμαστε τη μελλοντική αλλαγή». Ο ίδιος ο Λουκασένκο, από την πλευρά του, επιμένει ότι «δε θα υπάρξει καμία επανάσταση, ούτε των ρόδων, ούτε των πορτοκαλιών ούτε της μπανάνας» στη Λευκορωσία, όπως είχε δηλώσει το 2004, ενώ αντιμετωπίζει με σαρκασμό τα σχόλια των Αμερικανών αξιωματούχων και το εμπάργκο που έχει επιβληθεί στη χώρα του από τα τέλη του 2004 εκ μέρους των ΗΠΑ, όταν είπε πως τα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ «έχουν τρελαθεί εντελώς».

Ο κλοιός, όμως, σφίγγει. Ο δανεισμός της χώρας από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς έχει απαγορευτεί διά ροπάλου ήδη από τον Ιούνη του 2004, όταν η Ουάσιγκτον πέρασε το νόμο περί Δημοκρατίας στη Λευκορωσία. Η Ουάσιγκτον, φυσικά, ουδόλως κόπτεται για τα «δημοκρατικά δικαιώματα» των 8 εκατ. Λευκορώσων. Στόχος είναι η πλήρης επιβολή της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην Ευρασία και η «περικύκλωση» της Ρωσίας, ώστε να υπαχθεί σε εξαρτημένο καθεστώς. Ενα μόνο δεδομένο αρκεί: το 50% του ρωσικού πετρελαίου και περίπου 30 δισ. κυβικά μέτρα του ρωσικού φυσικού αερίου περνούν κάθε χρόνο από τη Ρωσία στην Ευρώπη μέσω Λευκορωσίας. Επιπλέον, το Μινσκ έχει και αυτό σημαντικά αποθέματα πετρελαίου - 200 εκατ. βαρέλια, κατά εκτιμήσεις.

Αντίθετα με τις χώρες της Βαλτικής, των οποίων οι ηγεσίες έχουν υιοθετήσει μια σοβινιστική αντιρωσική υστερία, έγραφε προ καιρού το «World Socialist», η Λευκορωσία θέλει να διατηρήσει τη στενή της σχέση με τη Μόσχα, αντίθετα με τις αμερικανικές γεωπολιτικές επιδιώξεις. Που ταυτίζονται με τις ευρωπαϊκές: Οι μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ επιζητούν επίσης την εγκατάσταση ενός πιο «φιλικού» στις Βρυξέλλες καθεστώτος -άλλωστε, από το 2002 ως το 2004 είχε απαγορευτεί η είσοδος Λευκορώσων αξιωματούχων σε ευρωπαϊκό έδαφος.