Λένε πολλοί ότι η Δικαιοσύνη είναι το καταφύγιο των αδικημένων και κάποιοι προτρέπουν τους εργάτες να καταφεύγουν σ' αυτήν για να βρουν το δίκιο τους. Πώς, όμως, να το πιστέψει αυτό η Ξανθή Παναγιώτου, απολυμένη εμποροϋπάλληλος από τη Λάρισα, που προχτές καταδικάστηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της πόλης, όπου την έσυρε η πρώην εργοδότριά της, σε ποινή φυλάκισης 7 μηνών, με τριετή ανατολή και στιγματίστηκε, μάλιστα, σαν εκβιάστρια;

Η Ξανθή διεκδίκησε τα δεδουλευμένα της - ήταν απλήρωτη από το Νοέμβρη του 2004 μέχρι το Φλεβάρη του 2005 - και την επικόλληση των ασφαλιστικών ενσήμων της. Και η εργοδότρια, για να μην ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημά της, την απόλυσε. Κι, επιπλέον, την κατήγγειλε στην αστυνομία, ισχυριζόμενη ότι η εργάτρια την εκβίαζε ζητώντας παραπάνω χρήματα από εκείνα που δικαιούνταν! Υποστήριξε, δε, ότι ότι της πλήρωνε κανονικά το μισθό και αντί να της επικολλάει ένσημα στο ΙΚΑ, της έδινε στο χέρι τα χρήματα, που αντιστοιχούσαν στο ποσό για την ασφάλισή της.

Η αστυνομία, ανταποκρινόμενη, πάραυτα, στο κέλευσμα της εργοδότριας, συνέλαβε την Ξανθή και η υπόθεση έφτασε στο Αυτόφωρο. Το δικαστήριο καταδίκασε την κατηγορουμένη - η απόφαση ελήφθη με πλειοψηφία 2 έναντι ενός, με μειοψηφούντα τον πρόεδρο και καταδικαστικές τις δυο δικαστίνες - παρά το γεγονός ότι η μηνύτρια, αν και της ζητήθηκε, δεν προσκόμισε τα μπλοκ πληρωμής και παρά την αθωωτική πρόταση του εισαγγελέα της έδρας.

Θέλει άλλη απόδειξη, για να πειστεί κανείς - όπως πείστηκε η απολυμένη εμποροϋπάλληλος από τη Λάρισα - ότι η Δικαιοσύνη στη χώρα μας δεν αποτελεί το καταφύγιο των αδικημένων, αλλά το στήριγμα των αδικητάδων; Αν ναι, ας θυμηθεί πόσες απεργίες εργαζομένων κηρύχτηκαν παράνομες και καταχρηστικές από κάποιο δικαστήριο και ας αναλογιστεί γιατί κανείς παραλής δε βρίσκεται στη φυλακή...