ΜΕ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ μεν, αλλά ...γίνεται κουβέντα για στρατιωτική επέμβαση. Ο λόγος φυσικά για το Ιράν και τις περίφημες «αντιρρήσεις» χωρών, όπως η Γερμανία, για τη χρήση στρατιωτικών μέσων.

Εχουμε ήδη αρκετή εμπειρία από ανάλογα γεγονότα, για να καταλάβουμε τι σημαίνουν όλα αυτά, που εδράζονται δηλαδή οι «διαφωνίες» για την επέμβαση. Προφανώς (αυτή τη φορά) είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι πιο σοφοί και θέλουν από πριν ξεκάθαρες συμφωνίες για το διαμοίρασμα της λείας.

Το αν θα τα βρουν δεν το γνωρίζουμε. Ομως, έχει τελικά τόση μεγάλη σημασία αν στο Ιράν ετοιμάζεται μια επέμβαση «κοινής αποδοχής» από ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση ή αν θα έχουμε «μονομερείς ενέργειες»;

Εκτός αν υπάρχουν κάποιοι που (θέλουν να) πιστεύουν ότι η ΕΕ τάσσεται «δογματικά» υπέρ των διπλωματικών προσεγγίσεων τέτοιων θεμάτων. Αλλωστε, και μόνο η τάση της ΕΕ να ελέγχει το τι και πώς θα κάνει μια χώρα, οδηγεί σε διαφορετικούς δρόμους. Για να μην αναφερθούμε στον πρωταγωνιστικό ρόλο της για τη διάλυση της πρώην Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας...

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΡΙΔΙΟ του ΟΤΕ - και μάλιστα καθόλου ευκαταφρόνητο, αφού θα είναι της τάξης του 10% - ετοιμάζεται όπως λέγεται να πουλήσει η κυβέρνηση, ίσως και μέσα στον Αύγουστο.

Είναι προφανές ότι κάποιοι αντιλαμβάνονται τον οργανισμό σαν ...τούρτα και μοιράζουν κομμάτια. Αλλωστε, εδώ και μια δεκαετία περίπου τσακώνονται τόσοι και τόσοι «διαπλεκόμενοι»για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο.

Το πρόβλημα είναι πάντως ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και το ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται αυτές τις εξελίξεις ως συνήθη - πλέον - διαδικασία. Λογικό, αφού μαζί ξεκίνησαν την εφαρμογή της.

Μόνο που δεν μπορούμε να ξεχνάμε τι είναι αυτός ο ΟΤΕ. Οσο κι αν τον έχουν μετατρέψει σε επιχείρηση, που δουλεύει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, συνεχίζει να είναι ένας οργανισμός που πρέπει να ανήκει σε αυτούς που τον πληρώνουν. Δηλαδή στον ελληνικό λαό.