Με όπλο το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, η εργατική τάξη οργανώνει την αντεπίθεσή της στην πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου

Ο αντίπαλος είναι δεδομένος:

• Είναι η κυβέρνηση και η πολιτική της, που σαρώνει και ανατρέπει δικαιώματα, επιταχύνοντας τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ. Μετά το ληστρικό Φορολογικό, τον αναπτυξιακό νόμο και τον περσινό αντιλαϊκό προϋπολογισμό, στη 17μηνη διακυβέρνηση της ΝΔ ακολούθησε η παραπέρα απελευθέρωση του ωραρίου, το Ασφαλιστικό των τραπεζοϋπαλλήλων, με τη συρρίκνωση των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, η Σύμβαση - πιλότος στον ΟΤΕ και, βέβαια, ο οριστικός ενταφιασμός του οκτάωρου, με το νόμο 3385/2005 για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τη μείωση της αμοιβής των υπερωριών.

Από το περσινό ταξικό συλλαλητήριο στη ΔΕΘ

• Είναι η ΕΕ, στις αντεργατικές αποφάσεις της οποίας συμμετέχει ενεργά η σημερινή κυβέρνηση, όπως έκανε και η προηγούμενη. Η στρατηγική της Λισαβόνας αποτελεί απαράβατο μπούσουλα για τα κράτη - μέλη, με στόχο το ευρωενωσιακό κεφάλαιο να γίνει το πλέον ανταγωνιστικό σε παγκόσμια κλίμακα. Μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, είναι η παραπέρα συρρίκνωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Τα αντεργατικά φιρμάνια των κυβερνήσεων του δικομματισμού περιγράφονται με σαφήνεια στο σχέδιο δράσης της Κομισιόν και στα συμπεράσματα των Συνόδων Κορυφής, αποτυπώνονται στα λεγόμενα «Εθνικά Σχέδια Δράσης» για την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα.
• Είναι το ΠΑΣΟΚ, που με ψευτοαντιπολιτευτικές κορόνες επιχειρεί να ψαρέψει σε θολά νερά, όταν η πολιτική του είναι ίδια και απαράλλαχτη με εκείνη της ΝΔ. Θα χρειάζονταν τόνοι μελάνι για να καταγράψει κανείς τα αντεργατικά - αντιλαϊκά πεπραγμένα της 20ετούς κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Οροι, όπως «διευθέτηση», «ημιαπασχόληση», «προγράμματα επιδότησης των εργοδοτών», «συγχώνευση των ασφαλιστικών ταμείων», «ιδιωτικοποιήσεις», είναι δημιουργήματα της προηγούμενης κυβέρνησης. Στο στέρεο έδαφος όσων δημιούργησε, πατάει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, για να επιταχύνει τις «μεταρρυθμίσεις» προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης.

H εξυπηρέτηση των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου αποτελεί τον πυρήνα της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ασκεί αντιπολίτευση. Τα περιθώρια του «αντιπολιτευτικού» του λόγου εξαντλούνται σε διαχειριστικές προτάσεις, στην κατεύθυνση πάντα της κυρίαρχης πολιτικής. Δεν μπορεί να ασκήσει αντιπολίτευση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, ακριβώς επειδή η πολιτική του είναι αντιλαϊκή, ταυτίζεται με εκείνη της ΝΔ. Οι όποιες κινήσεις εντυπωσιασμού είναι κενές περιεχομένου και σε καμιά περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με αντιρρήσεις ουσίας στην ασκούμενη πολιτική.

• Είναι η τακτική των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, όπως ο ΣΥΝ, που με όλες τους τις δυνάμεις δίνουν τη μάχη να παραμείνει το κίνημα στα όρια της κυρίαρχης πολιτικής, να φρενάρουν τη ριζοσπαστικοποίησή του. Ο ΣΥΝ δε διαφωνεί με τον ευρωενωσιακό προσανατολισμό της χώρας και στηρίζει στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» και της δήθεν αύξησης της απασχόλησης. Σε κρίσιμες για το κίνημα στιγμές, η δράση του είναι υπονομευτική. Δίνει απλόχερα χέρι βοήθειας στις συνδικαλιστικές παρατάξεις του δικομματισμού, ενώ με την πολιτική του παρέμβαση επιχειρεί να καλλιεργήσει την αυταπάτη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί, ότι τα κέρδη του κεφαλαίου μπορούν να συνυπάρξουν με τα δικαιώματα και την ευημερία των εργαζομένων. Τα μέτρα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος που προτείνει, όχι μόνον είναι νομοτελειακά ανέφικτα στα πλαίσια του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος, αλλά διευκολύνουν και το πέρασμα της πιο άγριας αντιλαϊκής επέλασης. Η ψήφος του στη Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι ενδεικτική μόνο για το ποιος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της στρατηγικής και της τακτικής του.
• Είναι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομης Παρέμβασης». Οι υπονομευτές του συνδικαλιστικού κινήματος, που ανερυθρίαστα κόπτονται σήμερα για τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, όταν κάθε αντεργατικός νόμος φέρει φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα της συναινετικής τακτικής τους. Τελευταίο μόνο παράδειγμα, ο νόμος για τη διευθέτηση. Ενώ στις επίσημες κοινές τους θέσεις δεν αμφισβητούν ούτε στο ελάχιστο την αναγκαιότητα να προχωρήσει η διευθέτηση χάριν της «ανταγωνιστικότητας», προσπαθούν σήμερα να εμφανιστούν σαν θεματοφύλακες του οκτάωρου και των εργασιακών δικαιωμάτων, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για το νόμο 3385/2005.

Οι παρατάξεις της συναίνεσης καλούν τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν στις 10 του Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ με συνθήματα και πανό, που, όμως, δε θα θίγουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πρόκειται για κοινή απόφαση της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της παράταξης του ΣΥΝ στην πρόσφατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΕΚΘ! Σ' αυτήν την «ενότητα» προσπαθούν να σύρουν τις ταξικές δυνάμεις, εξαπολύοντας μύδρους για την αυτοτελή δράση του ΠΑΜΕ στην εργατική τάξη. Είναι επικίνδυνη για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Οσο η εργατική τάξη τούς διατηρεί στην ηγεσία των συνδικαλιστικών της οργανώσεων, τόσο θα πληρώνει ακόμα πιο ακριβά το μάρμαρο της αντιλαϊκής πολιτικής, είτε κυβερνά η ΝΔ, είτε το ΠΑΣΟΚ, είτε οποιαδήποτε άλλη κομματική παραλλαγή τους.

Το πλαίσιο του ΠΑΜΕ προβάλλει επιθετικά αιτήματα, μακριά και κόντρα σε κάθε λογική, που θέλει να εγκλωβίσει τις εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις στα στεγανά της «ανταγωνιστικότητας» και των «αντοχών της οικονομίας». Οι στόχοι πάλης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ολομέτωπη σύγκρουση με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, προβάλλουν την προοπτική της ανατροπής της. Φέρνουν αναπόφευκτα την εργατική τάξη και τους συμμάχους της σε τροχιά σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.