Το μνημόνιο κάνει λόγο για «εγκλήματα», που πραγματοποιήθηκαν στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, καθώς και για την ανάγκη δίωξης των αυτουργών. Ζητά τη διεθνή καταδίκη του κομμουνισμού και ουσιαστικά την επάνοδό του στην παρανομία. Κάνει αναφορά και στον «κίνδυνο» που διατρέχει η ανθρωπότητα καθώς εξακολουθούν να υφίστανται πολιτικά κόμματα και οργανώσεις που ασπάζονται τις αρχές της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Καταδικάζει το γεγονός ότι πολλά από τα υφιστάμενα κομμουνιστικά κόμματα δεν έχουν προβεί σε καταδίκη των «εγκλημάτων του κομμουνισμού», όπως τα αναφέρει. Και δε σταματά εδώ. Διατείνεται ότι «εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα εγκλήματα στο όνομα του κομμουνισμού» και γι' αυτό ένας οργανισμός όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, υπερασπιστής των δικαιωμάτων του ανθρώπου, δεν μπορεί να μείνει αμέτοχο.
Ευθεία επίθεση γίνεται και στις χώρες όπου εξακολουθούν να κυβερνούν τα κομμουνιστικά κόμματα, αναφέροντας την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ, την Κούβα και το Λάος, με την επισήμανση ότι δε διαφέρουν από τα παλαιότερα.
Στο στόχαστρο μπαίνει και η πάλη των τάξεων, ενώ ενοχλούν ακόμα και τα σύμβολα της ιδεολογίας της εργατικής τάξης.
Τα «αντικειμενικά» συμπεράσματα, στα οποία καταλήγει η έκθεση, ταυτίζουν τον κομμουνισμό με το ναζισμό, ενώ γίνεται λόγος για τον «κίνδυνο» του κομμουνισμού, που μπορεί να εξαπλωθεί εκ νέου.