Μια νέα Νυρεμβέργη χρειαζόταν, σύμφωνα τότε με τα λόγια του υπουργού Δικαιοσύνης της Εσθονίας.

Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς ακολούθησαν οι γνωστές δηλώσεις από τον τότε επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) για θέματα διεύρυνσης, Γκ. Φερχόιγκεν, πως παίρνοντας υπόψη το τι υπέφεραν οι λαοί αυτοί από τον κομμουνισμό, θα ζητούσε ο ίδιος την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων, αν ήταν πολίτης των χωρών αυτών. Αλλά και ο κεντροαριστερός πρόεδρος τότε της Κομισιόν, Ρομάνο Πρόντι, είχε πει, ότι η απαγόρευση ενός κομμουνιστικού κόμματος σε μια προσχωρούσα χώρα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αιτία ιδιαίτερου προβληματισμού ή επικρίσεων. Στο μεταξύ μπήκαν τα νέα μέλη στην ευρωπαϊκή «οικογένεια», από τα οποία μερικά με απαγορευμένα κομμουνιστικά κόμματα ή/και τουλάχιστον με διώξεις και φυλακίσεις κομμουνιστών.

Συνεχίζουμε... Το Φλεβάρη του 2004, λίγους μήνες δηλαδή πριν από την ένταξη στην ΕΕ των 10 νέων κρατών - στην πλειοψηφία τους πρώην σοσιαλιστικά - το 16ο Συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Χριστιανοδημοκράτες) υιοθέτησε ένα ψήφισμα καταδικάζοντας τον «ολοκληρωτικό κομμουνισμό».

Το Μάη του 2005 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έγινε δεκτό ένα άκρως αντικομμουνιστικό ψήφισμα, που είχε υποβάλει ο χριστιανοδημοκράτης πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, αυτή τη φορά απ' αφορμή τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης.

Τον ερχόμενο Οκτώβρη του 2005 η Πολιτική Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης θα παρουσιάσει ένα μνημόνιο με ακόμα αντιδραστικότερο περιεχόμενο από το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ζητώντας τη διεθνή καταδίκη του κομμουνισμού «χωρίς άλλη καθυστέρηση». Αυτή τη φορά στο στόχαστρο και η πάλη των τάξεων, πέρα από τη γνωστή εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό, σαν ολοκληρωτικά τέρατα και τα δυο, την καταδίκη των «εγκλημάτων» του κομμουνισμού (που πηγάζουν από τη θεωρία της πάλης των τάξεων!) και φυσικά, η υποτιθέμενη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες ή, όπως επιμένουν να λένε, στον κομμουνισμό.

Το θέμα δουλεύεται. Η συστηματική κλιμάκωση των αντιδραστικών επιθέσεων, όπως εκδηλώνεται τα τελευταία χρόνια στους επίσημους θεσμούς της Ευρώπης με στόχο την ιδεολογία του κομμουνισμού, είναι η λογική συνέπεια του πισωγυρίσματος, που πήρε σάρκα και οστά εδώ και 15 χρόνια με τις ανατροπές των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο τουλάχιστον, αλλά που είχε προετοιμαστεί εδώ και δεκαετίες «στα μουλωχτά» μέσα και έξω απ' αυτές. Δεν υποδηλώνει, όμως, μονάχα τη «νίκη» των καπιταλιστικών δυνάμεων, που πήραν πίσω ένα έδαφος το οποίο είχαν χάσει σαν συνέπεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου με τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών, αλλά μαρτυράει και τη βαθύτατη ανησυχία τους. Η ίδια η Ευρώπη είναι λίκνο του κομμουνισμού, αναφέρεται στο τελευταίο κείμενο - μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Λογικό, αφού η Ευρώπη είναι το λίκνο του καπιταλισμού, επόμενο ήταν να γεννήσει και το αντίθετό του, σύμφωνα με το διαλεκτικό γίγνεσθαι της Ιστορίας. Η αντίδραση της Ευρώπης ανησυχεί. Ενώ πριν από 15 χρόνια τα λόγια περί θανάτου του κομμουνισμού και του τέλους της ιστορίας έδιναν και έπαιρναν, σήμερα οι κλιμακούμενες δηλώσεις με τόση δηλητηριώδη ουσία, ώστε να ζηλεύει μέχρι και το φασιστικό φίδι του γνωστού αυγού, στα επίσημα ευρωπαϊκά επίπεδα δείχνουν, ότι η αντίδραση έχει πολύ καλά αντιληφθεί το σημείο στροφής. Ετσι, το ως άνω κείμενο του Συνεδρίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος διαπιστώνει ότι «σε διάφορα μέρη του κόσμου μερικά ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να έχουν την εξουσία με ψηλό κόστος για την ευημερία των λαών τους» - ιδιαίτερα κυνικό στο στόμα των δυνάμεων, που στην κυριολεξία σπέρνουν εδώ και αιώνες τη φτώχεια και την εξαθλίωση σ' όλο τον κόσμο υπηρετώντας το σάπιο καπιταλισμό, οι αντιθέσεις του οποίου γεννούν παντού τις προϋποθέσεις, για κοινωνικές επαναστάσεις, για το σοσιαλισμό, αλλά μήπως γι' αυτό διαβάζουμε στο ίδιο κείμενο, ότι «δεν εξαφανίστηκε ο κίνδυνος, ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα να αναλάβουν ξανά την εξουσία, ενώ η ιδεολογία αυτή εξακολουθεί να θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη και την ελεύθερη ανάπτυξη των εθνών»; Και γενικά τα κείμενα επισημαίνουν τον κίνδυνο της αυξανόμενης επίδρασης κομμουνιστικών ιδεών στους λαούς. Τελικά ο «πεθαμένος» ζει...

Οχι μόνο πολλά από τα υφιστάμενα κομμουνιστικά κόμματα, όπως λέγεται και στο μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, δεν έχουν προβεί σε καταδίκη των «εγκλημάτων του κομμουνισμού», αλλά υπάρχουν χώρες στις οποίες εξακολουθούν να κυβερνούν (αναφέρονται Κίνα, Βόρεια Κορέα, Βιετνάμ, Κούβα, Λάος).

Η ανησυχία των πολιτικών εκπροσώπων του ιμπεριαλιστικού κατεστημένου σχετικά με την επίδραση κομμουνιστικών ιδεών είναι όλο και πιο διάχυτη και δικαιολογημένη, μια και το ίδιο το σύστημά τους στρώνει το κοινωνικό και οικονομικό έδαφος, που κάποτε γέννησε την κοσμοθεωρία αυτή και το ξέρουν πολύ καλά. Τα σημάδια αμφισβήτησης και ακόμα και αποστροφής των ευρωπαϊκών λαών σ' ό,τι αφορά το όλο και πιο αντιδραστικό αντιλαϊκό ευρωπαϊκό οικοδόμημα αυξάνονται. Μετά από πολλές και διάφορες απορρίψεις, τα τελευταία 15 χρόνια, των διαφόρων εργαλείων της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, όπως έχουν διατυπωθεί μέσα από δημοψηφίσματα, ευρωεκλογές, δημοσκοπήσεις κλπ, ήρθε και η πιο πρόσφατη νίλα των δημοψηφισμάτων στα ιδρυτικά κράτη - μέλη Γαλλία και Ολλανδία, σχετικά με το «αποκορύφωμα», τη συμπύκνωση της ευρωπαϊκής «δημοκρατικής» ουσίας, το «ευρωσύνταγμα». Δε θέλουμε να πούμε, ότι όλα αυτά σημαίνουν κομμουνιστική ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης, ωστόσο είναι βήματα, που δείχνουν στην ευρωπαϊκή αντίδραση, ότι το φάντασμα της πρώτης φράσης του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος εξακολουθεί να πλανιέται.

Δε χρειάζεται και πολλή συζήτηση για να καταστήσουμε σαφές, ότι οι βασικοί άξονες στα αντικομμουνιστικά μνημόνια, εκθέσεις, ψηφίσματα και αποφθέγματα των τελευταίων χρόνων στα ανώτερα επίπεδα της ευρωπαϊκής πολιτικής αντιπροσώπευσης του μεγάλου κεφαλαίου είναι, πρώτα και καλύτερα, η μυριομασημένη εξίσωση του ναζισμού/φασισμού με τον κομμουνισμό, σαν ολοκληρωτικά τέρατα, και πιο προσωποποιημένα του Χίτλερ με τον Στάλιν. Επειτα από τα «εγκλήματα» που αποδίδουν στα σοσιαλιστικά καθεστώτα, φυσικά, δεν μπορούν να λείπουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, το μονοπώλιο του σεβασμού των οποίων - βεβαίως - κρατάει η αιματοβαμμένη αστική «δημοκρατία».

Από την εξίσωση ναζισμού - κομμουνισμού δεν τη γλίτωσε ούτε το σφυροδρέπανο. Ευρωβουλευτές από τις Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λιθουανία και Σλοβακία, νέα κράτη - μέλη με ιδιαίτερο ζήλο στο εν λόγω αντικείμενο και ιδιαίτερο φιλοαμερικανισμό σε κυβερνητικά επίπεδα, πρότειναν την απαγόρευσή του, διότι είναι «συνώνυμο» με τον αγκυλωτό σταυρό... Αλλά και το κόκκινο αστέρι έχει ήδη απαγορευτεί στην Ουγγαρία.

Παρόλο που προσπαθούν να μας πείσουν, ότι ο φασισμός είναι το ίδιο μισητός με τον κομμουνισμό, δε βλέπουμε ωστόσο την ίδια κραυγή αγανάκτησης σε ψηλό ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο με τα φαινόμενα και τα σύμβολα του (νεο)φασισμού, όπως γίνεται με τα εργατικά σύμβολα. Η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (15 Μάη 2005) δημοσίευσε 12 βασικά σύμβολα του φασισμού, που χρησιμοποιούνται σήμερα. Ωστόσο το σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι ενοχλούν. Τα παραπάνω δείχνουν μέχρι πού φτάνει το αντιφασιστικό φρόνημα των ευρωπαϊκών αστικών ηγεσιών. Στο κάτω κάτω της γραφής ο φασισμός είναι γέννημα του καπιταλισμού, η πιο βάναυση μορφή διακυβέρνησής του, ενώ η κομμουνιστική κοινωνική πρόταση είναι ακριβώς το αντίθετό του. Με το ναζισμό τους ένωνε το ταξικό μίσος για τη Σοβιετική Ενωση, όπως σήμερα όλες οι πολιτικές αποχρώσεις του καπιταλισμού ενώνονται στο ταξικό μίσος για τις χώρες, στις οποίες δεν «έπεσαν» τα κυβερνητικά κομμουνιστικά κόμματα και γι' αυτό ούτε το κοινωνικό σύστημα, που πρεσβεύουν. Ιδού η εντεινόμενη επίθεση, ιδιαίτερα ισχυρή και βρώμικη ενάντια στην Κούβα.

Τα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης κόπτονται για το ξεπέρασμα της μεταπολεμικής διαίρεσης της Ευρώπης. Το ότι η μεταξύ τους διαίρεση υπάρχει σ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους με συνέπεια συνεχείς πολέμους και κατακόμβες νεκρών καταφτάνοντας στα εκατομμύρια θύματα των δύο παγκόσμιων πολέμων του 20ού αιώνα, ενδοκαπιταλιστικά δημιουργήματα και αυτοί, και συνεχίζοντας σήμερα στο στάδιο ξαναμοιράσματος του κόσμου με όλο και πιο ολέθριες συνέπειες για τους λαούς, είναι, καθώς φαίνεται, ασήμαντες λεπτομέρειες για τους συντάκτες και υποστηρικτές των παραπάνω κειμένων. Η διαίρεση της Ευρώπης, για τους αστούς «δημοκράτες», ξεκινάει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο βγήκε ενισχυμένο και τους προκάλεσε ένα δεύτερο εφιάλτη μετά από τον κόκκινο Οκτώβρη του 1917, αποτέλεσμα της πρώτης παγκόσμιας σύρραξης των καπιταλιστικών χωρών, πού σήμανε το πέρασμα της ανθρωπότητας σε μια νέα εποχή. Το μισητό σοσιαλιστικό ανατολικό μέρος της ηπείρου μετά από τη δεύτερη παγκόσμια σύρραξη, που προκάλεσε και πάλι ο καπιταλισμός, σφράγισε πολύ συγκεκριμένα ένα ιστορικό ορόσημο. Ηταν σήμα των καιρών. Σήμανε την εποχή της αρχής του τέλους του καπιταλισμού στο ανώτερο στάδιό του, το ιμπεριαλιστικό. Και αυτό είναι το φάντασμα που δεν πέθανε, αλλά ξαναζωντανεύει και κατευθύνει το χέρι των συντακτών των ως άνω κειμένων.