Για την απαραίτητη πληροφόρηση των αναγνωστών, πρέπει να αναφερθεί ότι πρόκειται για τον κλάδο των δικαστών της λεγόμενης, παραδοσιακά, «τακτικής Δικαιοσύνης», δηλαδή για τους δικαστές που δικάζουν τις διαφορές ιδιωτικών συμφερόντων και τις ποινικές υποθέσεις, από τους ειρηνοδίκες μέχρι και τους αρεοπαγίτες. Υπάρχει και χωριστό σωματείο των εισαγγελέων, όπως και των άλλων κλάδων δικαστών, των διοικητικών δικαστηρίων, του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι εκτιμήσεις αυτές είναι βάσιμες. Αντίθετα, μάλλον πρέπει να θεωρηθεί σίγουρο ότι ο φανερός ανταγωνισμός περισσότερων ομάδων υποψηφίων με χωριστό ψηφοδέλτιο θα ξεσκέπαζε και θα ξεκαθάριζε καταστάσεις υποκρισίας, που οδήγησαν σε βαθύτατο μαρασμό το τόσο απαραίτητο αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα των δικαστών, ιδιαίτερα δε τη δράση αυτού εδώ του μαζικού σωματείου. Ομως, με την κριτική αυτού του τομέα δραστηριότητας, υπάρχει ο χρόνος για μια προσεχή ενασχόληση, ύστερα και από τα αποτελέσματα αυτών των αρχαιρεσιών...

Συντρίβονται ρυθμίσεις και θεσμοί, που είχαν κατακτηθεί και στήριζαν, μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, την όποιου βαθμού προστασία της εργασίας και της αμοιβής, της υγείας και της περίθαλψης των εργαζομένων, στην ασθένεια και στα γηρατειά, όπως και τη συμμετοχή τους στην εκπαίδευση. Επίσης στήριζαν και την προστασία των ανθρώπινων, πολιτικών και γενικότερα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, μέσα και από νομικές και δικαστικές διαδικασίες, των οποίων, μάλιστα, η εφαρμογή είχε συστηματοποιηθεί και επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό κατά τις τελευταίες δεκαετίες- τώρα, τα αγαθά αυτά μεταβάλλονται σε εμπόρευμα, άμεσα με την απ' ευθείας ιδιωτικοποίηση ή έμμεσα με χίλιους άλλους τρόπους, που θα παρέχεται κερδοσκοπικά, για την απεριόριστη αύξηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.

Μειώνεται βαθμιαία η δικαιοδοσία των νομοθετικών σωμάτων, μέχρι το σημείο που το λεγόμενο Ευρωκοινοβούλιο στερείται σχεδόν εντελώς από κάθε νομοθετική εξουσία. Υπέρτατος κυρίαρχος και αποκλειστικός νομοθέτης και της διεθνούς και της υπαγορευόμενης εσωτερικής έννομης τάξης είναι η λέσχη των επτά πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου, η G7, το ΝΑΤΟ και τα όργανα της υπερτροφικής και περίπλοκης εκτελεστικής εξουσίας της ΕΕ - ΟΝΕ στην Ευρώπη, ακριβώς όπως συνέβαινε παλιά στις αυτοκρατορίες και πρόσφατα με τη «μικρή Βουλή» της τελευταίας «εκδημοκρατισμένης» δικτατορίας στην Ελλάδα.

Η Δικαιοσύνη, σαν ένα ποσοστό ή ένας τομέας της πολιτικής εξουσίας του συστήματος, καλείται τώρα να το υπηρετήσει σαν τέτοιο που διαμορφώνεται. Τα τόσο διαφημισμένα από το σύστημα χαρακτηριστικά της, σαν θεσμού της δημοκρατίας, που έχει την εξουσία να θεραπεύει τις αδικίες που προκαλούν ακόμη και οι κυβερνήσεις και η αντισυνταγματική νομοθεσία, εξοπλισμένη με λειτουργική ανεξαρτησία και ελευθερία της κρίσης και της συνείδησης των δικαστών, αποτελούν πια εμπόδια στην πορεία προς την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την ενοποιημένη απόλυτη επιδίωξη των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. Ετσι, στο πλαίσιο της συγκρότησης της ΕΕ, οργανώνεται και η Δικαιοσύνη ενιαία, με «ευρωδικαστήρια», «ευρωεισαγγελίες» και «ευρωφυλακές».Υποχρεώνεται να εφαρμόζει ως αναμφισβήτητα αποδεικτικά μέσα, πληροφορίες από τα συστήματα Σένγκεν, Ευρωπόλ, ΕΣΕΛΟΝ. Ταυτόχρονα, υποχρεώνεται να λειτουργεί και να εφαρμόζει διατάξεις άλλων διακρατικών συμφωνιών με ψευδοτίτλους «περί δικαστικής συνδρομής», από τις οποίες εξαφανίζεται κάθε ίχνος δικαστικής εξουσίας και ελέγχου της νομιμότητας των πράξεων της διοίκησης και, γενικότερα, της εκτελεστικής εξουσίας.

Στην ίδια κατεύθυνση της εκμηδένισης της δικαστικής λειτουργίας και του ελέγχου των όποιων υπολειμμάτων αρμοδιότητας της αφήνουν, κινείται και η εσωτερική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων. Πρωθυπουργός που διακηρύττει (1990-1993) σε αστυνομικούς ότι «εσείς είστε ο νόμος», και που θεσπίζει την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία.

`Η που, στην πιο ...σύγχρονη εποχή του «εκσυγχρονισμού», κυβερνήσεις καλύπτουν δημόσιες φωνές υπουργού τους της Δικαιοσύνης, που χαρακτηρίζει, υβριστικά, «αγράμματους» ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς και τους απειλεί με λόγια επιπέδου «άντε μην ανοίξω το στόμα μου», ή που, σε άλλο επίπεδο, εξαγγέλλει για τους διωκόμενους αγρότες ότι «θα κλάψουν μανούλες στα δικαστήρια» και ότι θα εκλιπαρούν έλεος. `Η που εγκρίνουν τη σύλληψη μαθητών μέσα στα σχολεία για να οδηγηθούν στην ανάκριση, ή που παραπέμπονται κατηγορούμενοι καθηγητές γιατί δεν κατονόμασαν και δεν υπέδειξαν μαθητές τους, «κατηγορούμενους» κλπ.,την ίδια ως άνω κατεύθυνση της δέσμευσης της δικαστικής δραστηριότητας επιδιώκουν.

Από τη σκοπιά τους, μπορούν εύκολα να διαπιστώσουν ότι όλος ο θεσμός, το έργο τους και οι ίδιοι «στραβά αρμενίζουν» και ότι μεταβάλλονται ραγδαία σε ένα μηχανισμό εξυπηρέτησης της ανερχόμενης φασιστικής «νέας τάξης».Να οπλιστούν με αυτοπεποίθηση ότι πρέπει και μπορούν, γιατί είναι αντικειμενικά δυνατό, να βοηθήσουν στην επιβράδυνση και, τελικά, στην ανακοπή αυτής της κατεδάφισης του δικαιοδοτικού λειτουργήματος. Οι ίδιες αυτές οι δυνάμεις και τα όργανα που χαλκεύουν την υποδούλωση και της Δικαιοσύνης, ομολογούν στα ντοκουμέντα των οργάνων τους, και με τις αναλύσεις των ανεγκέφαλων παπαγάλων που τους υποστηρίζουν, ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα στην ταχύτητα και στη διατήρηση της πληρότητας των προγραμμάτων τους, μπροστά στις αντιδράσεις των λαών, που συναντούν και θα συναντήσουν, ακόμη και από τους δισταγμούς των υποτακτικών τους κυβερνήσεων.Επομένως, οι δικαστές και οι οργανώσεις τους έχουν μεγάλες ευθύνες για τις επιλογές τους, μπροστά στις αρχαιρεσίες του σωματείου τους.

Και να βεβαιωθούν ότι είναι αρκετό να συναντηθούν, και πριν και μετά τις αρχαιρεσίες, όσοι λίγοι έχουν τη σκέψη, το ενδιαφέρον και την αγωνιστική εντιμότητα και απόφαση να αντιδράσουν. Ας συσπειρωθούν και ας πλαισιώσουν μια τέτοια κοινή αγωνιστική και όχι συμβιβαστική δράση, βέβαιοι ότι θα νιώσουν πολύ περήφανοι, καθώς θα βλέπουν να κινητοποιούνται οι συνειδήσεις γύρω τους και να προωθείται μια ευνοϊκή αλλαγή του σημερινού συσχετισμού των δυνάμεων στο χώρο τους.

* Τον έσχατο - του θανάτου - δρόμο βαδίζοντας. Ο τίτλος είναι στίχος από το θρήνο της «Αντιγόνης» (τραγωδία του Σοφοκλή), μετά την καταδίκη της από τον Κρέοντα σε θάνατο διά του εγκλεισμού της σε χτιστό τάφο, ζωντανής. Το αδίκημά της ήταν ο ενταφιασμός του σκοτωμένου αδελφού της, παραβιάζοντας εντολή του Κρέοντα.