Το πρόβλημα είναι σοβαρό και γνωστό σε όλους. Η κρατική φροντίδα για τους υπερήλικες είναι μηδαμινή, αν όχι ανύπαρκτη. Μάλιστα, δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τον κουρνιαχτό που σηκώθηκε στα ΜΜΕ για τις συνθήκες διαβίωσης των ηλικιωμένων σε διάφορα γηροκομεία.

Αυτές τις μέρες, βέβαια, ανακοινώνεται η δημιουργία ορισμένων δημοσίων δομών (π.χ. Κέντρα Αλτσχάιμερ), στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Υγεία - Πρόνοια» 2000-2006 και του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, με αρχική συγχρηματοδότηση 75% από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο και 25% από το υπουργείο Υγείας για ένα χρόνο και στη συνέχεια αποκλειστικά από εθνικούς πόρους. Το εύρος των εξαγγελλόμενων δομών, όμως, είναι κραυγαλέα αναντίστοιχο με τις υπάρχουσες ανάγκες. Και πέρα απ' αυτό, η πραγματικότητα έχει δείξει ότι η λήξη της συγχρηματοδότησης σημαίνει και τη λήξη των προγραμμάτων, με συνέπεια να απολύονται οι εργαζόμενοι στις δομές αυτές και να μένουν χωρίς καμιά φροντίδα οι πάσχοντες. Και, βέβαια, σπεύδει η «ιδιωτική πρωτοβουλία» να καλύψει - με το αζημίωτο - τα κενά, που αφήνει συνειδητά η πολιτική των κυβερνώντων και το κράτος.

Με άλλα λόγια, τα όσα πολλά ακούμε και θ' ακούσουμε τις μέρες αυτές, περί ευαισθησίας για τους γέροντες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανακύκλωση της σημερινής βαρβαρότητας.