Κατάλογο με τις επιχειρήσεις που έκλεισαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, απολύοντας 16.455 εργαζόμενους, και άλλες που επιδοτήθηκαν χωρίς όμως να αυξηθεί ουσιαστικά ο αριθμός των εργαζομένων σε αυτές, έδωσε χτες στη δημοσιότητα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Και βέβαια δε χρειάζεται η στατιστική για να διαπιστώσει κάποιος ότι εργοστάσια κλείνουν, εργάτες πετιούνται στο δρόμο, απροστάτευτοι, μπαίνουν στην τεράστια αυτή στρατιά του «εφεδρικού στρατού» των ανέργων. Οτι κάποιες νέες επιχειρήσεις ανοίγουν, αλλά - όπως δείχνουν και τα στοιχεία - οι επενδύσεις-επιδοτήσεις δε δημιουργούν αρκετές νέες θέσεις εργασίας, αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων αφορούν σε «εκσυγχρονισμό» των ήδη υπαρχουσών μονάδων.

Επειδή όμως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όψιμα θυμήθηκε τους απολυμένους, οφείλουμε να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα: Πού ήταν άραγε η πλειοψηφία της διοίκησης της Συνομοσπονδίας όταν έκλειναν αυτά τα εργοστάσια; Πόσους και ποιους αγώνες οργάνωσε για να περιφρουρηθεί το δικαίωμα στην εργασία των χιλιάδων αυτών απολυμένων; «Ακλαφτοι» πήγαν οι εργάτες στις περισσότερες των περιπτώσεων. Μόνο οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, με όσες δυνάμεις διέθετε, στάθηκαν στο πλάι τους, προσπάθησαν να οργανώσουν και να στηρίξουν τους αγώνες που έγιναν.

Και βέβαια δεν είναι αυτή η μοναδική ευθύνη της πλειοψηφίας. Το σοβαρότερο είναι ότι η πλειοψηφία, με την πολιτική της, αφοπλίζει τους εργάτες. Η λογική του «κοινωνικού εταιρισμού», που κυριαρχεί σε όλη της τη δράση, καλλιεργεί εκείνο το έδαφος, ώστε οι βιομήχανοι ανενόχλητοι και ατιμώρητοι να κλείνουν τα εργοστάσια. Τα συνθήματα της «ανταγωνιστικότητας» και της «παραγωγικότητας» όχι μόνο δε βοηθάνε στην οργάνωση των αγώνων, αλλά εκ των προτέρων υποσκάπτουν κάθε αγωνιστική διάθεση. Παραδίδουν «μοιραίους» και «άβουλους» τους εργάτες στα καπρίτσια του κάθε εργοδότη. Οταν βαυκαλίζεις καθημερινά το μυαλό των εργατών με τις αξίες της πλουτοκρατίας, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να «κλαις» για τα θύματα που η πλουτοκρατία σκορπά στο πέρασμά της.