Ο Σπούρλοκ έκανε και ένα πείραμα με τον ίδιο του τον εαυτό: Επί ένα μήνα που κράτησε το γύρισμα, έτρωγε αποκλειστικά μόνο από το «μενού» των «Μακντόναλντς» και κατέγραφε τις συνέπειες στην υγεία του. Στην ταινία εμφανίζεται αρχικά ως ένας υγιής τριαντατριάχρονος και όσο περνάει η φιλμική ώρα αρχίζει να... «μεταλλάσσεται». Νιώθει όλο και πιο κουρασμένος, αρχίζει να νιώθει πονοκεφάλους, το συκώτι του αρχίζει να μαζεύει λίπος, το ζάχαρό του ανεβαίνει ξαφνικά όπως και η χοληστερίνη του. Πολύ γρήγορα παίρνει 12 κιλά, με αποτέλεσμα να νιώθει πόνους στα γόνατα και τη μέση, καθώς και ένα είδος κατάθλιψης! Μόλις έτρωγε άρχιζε να νιώθει υπέροχα, αλλά μία ώρα μετά ένιωθε τρομερή κατάπτωση, ανησυχία, θυμό και θλίψη, δηλαδή φαινόμενα συνδρόμου στέρησης... ώσπου να ξαναρχίσει το φαΐ. Τελικά ο γιατρός του, είπε πως αν δε σταματούσε, θα αποκτούσε μόνιμες βλάβες.
Η ταινία ερευνά επίσης τη φρίκη των προγραμμάτων σχολικού μεσημεριανού γεύματος, τον τροφικό «εθισμό» και όλα όσα συνθέτουν μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων στην οποία περιλαμβάνονται ακόμα και γιατροί, δικηγόροι, διατροφολόγοι. Να σημειωθεί, ότι μόνο στις ΗΠΑ, το 1972 δαπανήθηκαν τρία δισεκατομμύρια δολάρια στα «φαστ φουντ» ενώ σήμερα οι Αμερικανοί δίνουν 110 δισεκατομμύρια ετησίως. Οσο για το μερίδιο της πίτας που κατέχει η «Μακντόναλντς», είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά στις ΗΠΑ αναγνωρίζουν το λογότυπο της εταιρίας... πριν ακόμη αρχίσουν να μιλούν.
Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας προκάλεσε την «Μακντόναλντς» να «σπάσει» την πολύμηνη σιωπή της και να ξεκινήσει μια πολυδάπανη διαφημιστική εκστρατεία για να αντιμετωπίσει το ντοκιμαντέρ. Εκπρόσωπος της εταιρίας χαρακτήριζε «ηλίθιες» τις ενέργειες του Σπούρλοκ, διότι «κανείς δεν τρώει τρόφιμα από τα «Μακντόναλντς» τρεις φορές ημερησίως και κανένας δεν πρέπει» (!)αφού όπως είπε «πιστεύαμε πάντα, ότι το φαγητό των «Μακντόναλντς» μπορεί να φαγωθεί ως τμήμα μιας ισορροπημένης διατροφής»!