Οταν όμως ο ταξιδιώτης προσπεράσει την πλατεία κι ανέβει στο πλάτωμα του φρουρίου, τότε, η αναπάντεχη αλλαγή της σκηνοθεσίας θα τον ξαφνιάσει. Κάτω, στα πόδα του, ο Πηνειός, πλατύς και μεγαλόπρεπος, κυλάει τ' ασημένια νερά του μέσα στην πλούσια βλάστηση της ακροποταμιάς. Οι φτελιές οι ακακίες, οι ψηλόκορμες - μα κι λυσίκομες - λεύκες γεμίζουν το μικρό πάρκο του Αλκαζάρ. Στη δεξιάν ακροποταμιά κείτεται η φτωχική συνοικία των Ταμπάκικων, με συνέχεια τα ολοπράσινα αμπέλια, τα στολισμένα με μύρια δέντρα. Πιο πέρα, κατά το βοριά ξαπλώνεται ο κάμπος της Γιάννουλης, τα αμπέλια του Καζακλάρ, του Τύρναβου. Σ' αυτό το μέρος, τα νερά της σαμπριάς και του Ξηριά χαρίζουν πλούσια και ποικίλη χλωρίδα. Ο κάμπος χάνει τη στεπική του μορφή και θυμίζει πρόσχαρη κοιλάδα της κεντρικής Γαλλίας».

Με αυτά τα λόγια περιγράφει τη Λάρισα της εποχής του ο Μ. Καραγάτσης στο βιβλίο του «Περιπλάνηση στον κόσμο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εστία». Διαβάζοντας αυτό το κείμενο (δημοσιεύτηκε στο Ημερολόγιο 2003 των εκδόσεων Μεταίχμιο), σκεφτόμουνα πως δεν έχει τόση σημασία πώς είσαι, αλλά τι μάτια έχει εκείνος που σε βλέπει. Πόση φαντασία διαθέτει, δηλαδή... Φυσικά, η Λάρισα έχει αλλάξει από τότε, έχει αλλάξει πολύ. Η ένδοξη πρωτεύουσα της Θεσσαλίας και του ομώνυμου νομού απλώνεται νωχελικά στον απέραντο κάμπο, εκεί που ο Πηνειός αρχίζει τη βόρεια πορεία του, κατευθύνοντας τα νερά του στα μνημεία. Μνημεία που κρατούν γερά στους ώμους τους μια μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία, που αρχίζει από τη Μέση Παλαιολιθική Εποχή και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.