«Ο καπιταλισμός είναι στο ανώτατο, στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, οξύνεται ο ανταγωνισμός. Το σύστημα γέρασε, είναι σε παρακμή, γίνεται πιο επιθετικό, πιο αντιδραστικό σε όλους τους τομείς, στην οικονομία, στην ιδεολογία, στην πολιτική. Κι αυτό εκφράζεται στον προσανατολισμό, στα προγράμματα, στην πολιτική στάση των κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Αυτό βάζει τη σφραγίδα του στα αστικά κόμματα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που κυβερνούν τον τόπο μας για πολλά χρόνια. Αυτό βάζει τη σφραγίδα του σε οπορτουνιστικά κόμματα όπως ο ΣΥΝ. Ο οποίος χαμογελάει στις λαϊκές δυνάμεις, προσπαθεί να κολακέψει τη νεολαία και ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στο μεγάλο κεφάλαιο ψηφίζοντας και στηρίζοντας τις συνθήκες, τις αποφάσεις της ΕΕ, υποστηρίζοντας την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων, καλλιεργώντας τη λογική της συναίνεσης, της ταξικής συνεργασίας, που είναι μέσα χειραγώγησης της συνείδησης και αφοπλισμού του λαϊκού κινήματος. Αυτό είναι που ισχύει για τα κόμματα που δρουν σε εθνικό επίπεδο, ισχύει και για τα λεγόμενα ευρωπαϊκά κόμματα. Το Σοσιαλιστικό, το Λαϊκό, ή το Ευρωπαϊκό Αριστερό κόμμα που εμφανίστηκε το τελευταίο διάστημα, είναι φορείς στήριξης και διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος».

Τα παραπάνω σημείωσε, ανάμεσα σε άλλα, ο Γ. Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας χτες βράδυ σε εκδήλωση που διοργάνωσαν οι εργατοϋπαλληλικές Οργανώσεις της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ για τα προβλήματα της εργαζόμενης νεολαίας, ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κόμματος. Στην εκδήλωση συμμετείχαν δεκάδες νέες και νέοι, εργαζόμενοι στην πλειοψηφία τους, αλλά και φοιτητές και σπουδαστές, που αύριο θα αναζητήσουν δουλιά, μέσα σε ένα εργασιακό περιβάλλον που τσαλαπατά κάθε δικαίωμα. Μέσα σε ένα σύστημα που γενικεύει τη μερική και ανασφάλιστη εργασία.

Ο Γ. Μαρίνος αναφέρθηκε στη δουλιά προοπτικής που κάνουν οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης προκειμένου να «τσαλακώσουν» και να υποτάξουν τους νέους. «Γνωρίζουν καλά ότι ένα τμήμα των νέων εργαζομένων έχει ενταχθεί στο εργατικό κίνημα, ότι οι νέοι και οι νέες θα αποτελέσουν τον κορμό της εργατικής τάξης και επιδιώκουν να τους κόψουν τα πόδια και τα φτερά από τη νεαρή ηλικία.

Γι' αυτό αφορίζουν την ταξική πάλη, που είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης, της προόδου. Γι' αυτό καταφεύγουν στον αντικομμουνισμό, στη συκοφάντηση του σοσιαλισμού, στη διαστρέβλωση της ιστορίας. Γι' αυτό στους χώρους δουλιάς επιβάλλουν συνθήκες τρομοκρατίας, φόβου, ενοχοποίησης της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης».

Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση οι κομμουνιστές πρέπει να παλέψουν για την «κατάκτηση νέων συνειδήσεων με την ιδεολογία του Μαρξισμού - Λενινισμού και την πολιτική του ΚΚΕ, με τα ιδανικά και τις αξίες του κομμουνιστικού - εργατικού κινήματος. Αυτό θα δώσει ώθηση στην πάλη του κομμουνιστικού κινήματος, θα συμβάλει καθοριστικά στην ισχυροποίησή του. Ετσι ώστε το κόμμα της εργατικής τάξης να ανταποκριθεί επάξια στις απαιτήσεις της επαναστατικής πάλης, στον αγώνα για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, της συμμαχίας των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα παλέψει για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία.

Κλείνοντας την εισηγητική ομιλία του, ο Γ. Μαρίνος ξεκαθάρισε ότι «το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία θα εξασφαλιστεί όταν η εργατική δύναμη σταματήσει να είναι εμπόρευμα, όταν τα βασικά μέσα παραγωγής θα αποσπαστούν από την ιδιοκτησία της πλουτοκρατίας και θα γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία με σχέδιο, με πρόγραμμα και κριτήριο την ευημερία του λαού και της νεολαίας.

Η πραγματική μόρφωση προϋποθέτει Παιδεία, εκπαίδευση που θα αντιμετωπίζεται σαν κοινωνικό αγαθό και όχι σαν εμπόρευμα. Αυτό ισχύει για τον πολιτισμό, τον αθλητισμό για όλες τις ανάγκες των νέων εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Οι προϋποθέσεις για τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις δημιουργήθηκαν μέσα από τις αξεπέραστες αντιφάσεις του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ετσι ήταν, έτσι είναι και σήμερα. Από τη μία, ο πλούτος σε λίγα χέρια και, από την άλλη, η φτώχεια των παραγωγών του πλούτου, των πολλών. Η επίλυση αυτής της αντίθεσης λύνεται με ανατροπή του συστήματος και όχι με μερεμέτια».