Μία από τα ίδια. Αυτή είναι η ουσία της καταγγελίας της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας από τη ΓΣΕΕ το περιεχόμενο της οποίας παρουσιάστηκε χτες από την πλειοψηφία της διοίκησης σε συνέντευξη Τύπου. Πυρήνας των «αιτημάτων» που διαμόρφωσε η πλειοψηφία, είναι η «σύγκλιση της παραγωγικότητας, των αμοιβών και των εργασιακών δικαιωμάτων της Ελλάδας με την Ευρώπη των 15». Και αυτό τη στιγμή που οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση κατακρημνίζουν κάθε μέρα τα εργατικά δικαιώματα και τις θέσεις εργασίας. Πιστή στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, επιμένει να καλλιεργεί τον επικίνδυνο μύθο για έναν δήθεν «ευρωπαϊκό παράδεισο» που αν τον πλησιάσουν οι Ελληνες εργαζόμενοι, θα βελτιώσουν αυτομάτως τη θέση τους.

Αν και το κείμενο καταγγελίας της Σύμβασης βρίθει από αναφορές στην ακρίβεια, στην απώλεια του εργατικού εισοδήματος, στις γενικότερες αντεργατικές ρυθμίσεις, την ίδια στιγμή δεν αποφεύγει το πειρασμό να αποκαλύψει τις βαθύτερες ανησυχίες της πλειοψηφίας ότι «Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν είναι αποτέλεσμα σύνθεσης των αντιτιθέμενων συμφερόντων των κοινωνικών ομάδων, ώστε να έχουν την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση»! Η κοινωνική συναίνεση, αυτός είναι ο πραγματικός πόνος για τη ΓΣΕΕ, και όχι τα βάσανα των εργαζομένων.

Να γιατί, και πάλι κεντρική επιδίωξή της παραμένει «η αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας και επομένως της ανταγωνιστικότητάς της, που αποτελεί προϋπόθεση για την επιτάχυνση του προϊόντος και την ταχύτερη αύξηση της απασχόλησης...». Επιδίωξη ταυτόσημη με την κυβερνητική πολιτική, την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, του ΣΕΒ και της ΕΕ, όπως αποτυπώνεται και στη Στρατηγική της Λισαβόνας.

Αφού λοιπόν στο προοίμιο της καταγγελίας η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, «βάζει τα πράγματα στη θέση τους», στη συνέχεια παραθέτει τα οικονομικά και θεσμικά της αιτήματα. Η ικανοποίηση όμως των οποίων έχει ήδη υπονομευτεί ακριβώς από το γενικό πολιτικό πλαίσιο που θέτει, από τη στρατηγική και τη λογική που καθορίζει τη γενικότερη δράση της.

Οσον αφορά τους μισθούς, η ΓΣΕΕ διαπραγματεύεται ένα ποσοστό αύξησης 7% -8%, που περιλαμβάνει το διορθωτικό ποσό λόγω αύξησης του ΦΠΑ και των ανατιμήσεων, την προκαταβολή εφάπαξ του επίσημου πληθωρισμού του επόμενου έτους, ένα ποσοστό για την αύξηση της παραγωγικότητας και τη σταδιακή σύγκλιση με τους κατώτερους μισθούς των 15 χωρών της ΕΕ. Στα πλαίσια αυτά θα ζητήσει επιπλέον ενίσχυση του κατώτερου μισθού, που σήμερα είναι 591 ευρώ. Ακολούθως η ΓΣΕΕ παραθέτει έναν κατάλογο αιτημάτων για τις τριετίες, τις αργίες, τις άδειες, τη μητρότητα, τις απολύσεις κ.λ.π.

Ομως αν και τα «αιτήματα» καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αναγκών, πολλά από τα οποία αντιστοιχούν σε υπαρκτά και σοβαρά προβλήματα των εργαζομένων, αυτό που απουσιάζει εντελώς είναι η βούληση της πλειοψηφίας να παλέψει γι' αυτά έστω τα αιτήματα που προβάλλει. Διότι τι αξία έχουν οι δηλώσεις του Προέδρου και του Γενικού Γραμματέα της ΓΣΕΕ, π.χ. για την κατάργηση του νόμου 3385 με τον οποίο επιβάλλεται η διευθέτηση του χρόνου εργασίας και η μείωση των υπερωριών, όταν ήδη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, έχει αποφασίσει να συμμετάσχει στις «Επιτροπές Διευθέτησης», που θα αναλάβουν να ενταφιάσουν το οχτάωρο;

Τι αξία έχουν οι αναφορές και οι όρκοι πίστης στην κοινωνική ασφάλιση, όταν ήδη προχτές ζητήθηκε από τον υπουργό Απασχόλησης συνάντηση για να αρχίσει ένας ακόμα «κοινωνικός διάλογος»; Και όταν δηλώνεται ευθαρσώς ότι «Κατά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις τα μέρη (ΓΣΕΕ και εργοδότες) οφείλουν να δεσμευτούν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες... για την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και κοινωνικής συνοχής»!