Το μέλλον χιλιάδων αυτοαπασχολουμένων και μικρών επαγγελματοβιοτεχνών προδιαγράφεται εξίσου άθλιο με το παρόν. Περίπου 150.000 από αυτούς, σύμφωνα με στοιχεία του 2003, δεν ήταν σε θέση να καταβάλουν στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών τις εισφορές για την ίδια την ασφάλισή τους! Μια ασφάλιση που υπόσχεται χαμηλές συντάξεις και διακρίνεται για λειψές παροχές με υψηλό αντίτιμο, ενώ εσχάτως τίθεται υπό αμφισβήτηση η μελλοντική δυνατότητά της να καλύψει ακόμη και αυτές τις τυπικές υποχρεώσεις της, προκειμένου βεβαίως να καλλιεργηθεί το «έδαφος» αποδοχής νέων αντιασφαλιστικών μέτρων.

Λέγεται ότι το καλύτερο ψέμα έχει στοιχεία αλήθειας. Αυτό ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση, καθώς συνολικά οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ πλήττονται από μια πολιτική ξεκάθαρα εχθρική απέναντι στην ύπαρξή τους, μια πολιτική που χτυπά άμεσα και έμμεσα τον ασφαλιστικό τους φορέα. Η «επιχειρηματική δράση» των ΕΒΕ διακρίνεται από τη διαρκώς εντεινόμενη χειροτέρευση της κατάστασής τους. Μείωση τζίρων, μείωση κερδών, παραμερισμός τους από τα πολυκαταστήματα και τους μεγαλοεισαγωγείς, χρηματοδοτική απαξίωση, πιέσεις στην επαγγελματική στέγη, φορολογική αφαίμαξη. Ολα αυτά τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια και στην ασφαλιστική απαξίωση, μέσω της αδυναμίας τους προοπτικά να αντεπεξέλθουν στις «τσουχτερές» εισφορές για πενιχρά δικαιώματα.

Είναι ενδεικτικό ότι το 50% της ελληνικής αγοράς κατακλύζεται από εισαγόμενα προϊόντα, ενώ οι εξαγωγές καλύπτουν μόνο το 35% των εισαγωγών και οι μικροί ΕΒΕ έχουν από ελάχιστη έως μηδαμινή συμβολή σε αυτές. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται επιταχύνει τη διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα κλάδοι, όπως το ξύλο - έπιπλο, το μέταλλο, η ένδυση, η υπόδηση, να πλήττονται ανεπανόρθωτα. Η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας, σε μια από τις τελευταίες Γενικές Συνελεύσεις της, ανέφερε:

• «Τα εισαγόμενα στην ελληνική αγορά το 2002 ανέβηκαν στο 50% έναντι του 25% που ήταν το 1991, σύμφωνα με τα στοιχεία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων»
• Παράλληλα, «η βιοτεχνία στους κλάδους μεταποίησης, όπως, ένδυση, καλτσοποιία, λαϊκή τέχνη, αργυροχρυσοχοΐα, υπόδημα, τσάντες, κ.ά., πληρώνει τις συνέπειες από την ασύδοτη δράση των πολυεθνικών επιχειρήσεων»
• Ειδικά στη μεταποίηση «το 2002 η απασχόληση ήταν κατά 4% μικρότερη από το 1998. Να σημειώσουμε ότι η φυγή κεφαλαίων ενισχύεται από την κοινοτική πολιτική της παθητικής τελειοποίησης που επιτρέπει την παραγωγή σε τρίτες χώρες του 50% της παραγωγής χωρίς να επιβάλλονται δασμοί όταν επανεισάγονται. Αυτή η πολιτική οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας»
• Επίσης, το 2002 «ενώ ο μέσος όρος αύξησης της κατανάλωσης ήταν 5,2%, η αύξηση του τζίρου των πολυκαταστημάτων ήταν 11,5%. Αυτό σημαίνει συνέχιση της μετατόπισης της αγοράς από τις μικρές επιχειρήσεις στα πολυκαταστήματα».

Η κατάσταση αυτή ευνοείται από πολύπλευρες ρυθμίσεις που σκοπό έχουν να κάμψουν την αντίσταση των «μικρών». Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ υλοποιήθηκε ήδη η πρώτη φάση μείωσης της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων και έχουν δρομολογηθεί οι περαιτέρω μειώσεις, για τους μικρούς ΕΒΕ ισχύει η εκβιαστική πρακτική των λεγόμενων «ανέλεγκτων χρήσεων» στη λογική της φορολογίας με εξωλογιστικά στοιχεία. Μια πρακτική στη βάση της οποίας καλούνται να καταβάλουν ένα επιπλέον ποσό που ορίζει η εφορία για να μην ελεγχθούν, γιατί τότε ακόμη και μια μικρή παρατυπία θα τους χαρακτηρίσει «φοροφυγάδες».

Η κυβέρνηση - που μέσω του «αναπτυξιακού νόμου» αλλά και πολλών άλλων οδών - γεμίζει πλουσιοπάροχα τις τσέπες των μεγαλοβιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων για να κάνουν «επενδύσεις», επικαλείται την ένταξη μικρών επιχειρήσεων σε χρηματοδοτικά προγράμματα για να πείσει ότι ενδιαφέρεται για την ανάπτυξή τους. Ωστόσο, οι απαιτήσεις - προδιαγραφές είναι απαγορευτικές και αποτρεπτικές για τη συντριπτική πλειοψηφία των περίπου 300.000 αυτοαπασχολουμένων και των 315.000 που απασχολούν κυρίως άτομα της οικογένειάς τους σε επιχειρήσεις με 1 έως 4 εργαζόμενους.