Στους «Αθλίους» η πείνα και η απελπισία οδηγούν τον Γιάννη Αγιάννη στο «έγκλημα». Το «έγκλημά» του είναι ότι κλέβει ένα καρβέλι ψωμί. Η πείνα και η δυστυχία είναι το άλλοθι του Αγιάννη. Πεινάει. Αυτό είναι το δίκιο του. Αυτό είναι το άλλοθί του. Το άλλοθι του Αγιάννη, το δίκιο του, είναι και η απόδειξη του εγκλήματός του. Ετσι ορίζουν το έγκλημα αυτοί που αναγκάζουν τους Αγιάννηδες να πεινούν. «Πεινάς», άρα «έκλεψες», άρα «ένοχος». Και τότε παίρνει το λόγο ο πέλεκυς της «τάξης» των χορτάτων, ο «νόμος» των εκμεταλλευτών, απέναντι στους πεινασμένους.

*

Ο Ιαβέρης (πάντα και παντού όπου υπάρχουν Αγιάννηδες υπάρχουν και Ιαβέρηδες) έρχεται στο προσκήνιο ως αμείλικτος διώκτης του «παράνομου» Αγιάννη. Ο Αγιάννης, φτωχός, εξαχρειωμένος, αδύναμος, εξευτελισμένος από ένα σύστημα που τον κρατά δέσμιο της αμάθειας και του περιθωρίου, θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα της «παρανομίας» του. Η «δικαιοσύνη» αναλαμβάνει να επαναφέρει την ηρεμία, την ευταξία. Αλλά ποια «δικαιοσύνη»; Ποιο είναι το «μέτρο» της; Ο άνθρωπος, οι ανάγκες του, τα δικαιώματά του, οι ελπίδες του, παραμένουν για αιώνες το ζητούμενο στον κόσμο των «Ιαβέρηδων». Στα γκέτο των πεινασμένων η «δικαιοσύνη» δεν εμφανίζεται ποτέ για να μοιράσει καρβέλια ψωμί, για να φέρει δουλιά, ισότητα, αδελφότητα και ελευθερία. Ερχεται για να τιμωρήσει και να φιμώσει.

*

Ο κόσμος του Ιαβέρη, του Σαρκοζί, του Λεπέν, του Μπλερ, του Μπους, είναι ανελέητος απέναντι στους «Αγιάννηδες», στις πατρίδες τους, στις γειτονιές τους, στις θρησκείες τους, ο κόσμος του Ιαβέρη είναι αδίστακτος απέναντι στην τάξη του Αγιάννη.

***

«Τα καλύτερά μας χρόνια δεν ήρθαν ακόμα», έγραφε ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Τα καλύτερά μας χρόνια δε θα έρθουν ποτέ όσο θα υπάρχουν «Αθλιοι». Και «Αθλιοι» θα υπάρχουν πάντα έως ότου οι «Αγιάννηδες» ξεσηκωθούν, εξεγερθούν και επαναστατήσουν. Οχι ως ρακένδυτοι παρίες, όχι ως ρομαντικοί ή αναλώσιμοι από το σύστημα εραστές της νυχτερινής «αταξίας», όχι ως «χριστιανοί» ή «μουσουλμάνοι», όχι ως κάτοικοι του κέντρου ή των προαστίων. Αλλά, αν ξεσηκωθούν, εξεγερθούν και επαναστατήσουν, ανεξάρτητα από φυλή και τόπο καταγωγής, ανεξάρτητα από Χριστό και από Αλλάχ, ως αυτό που τελικά είναι: Τα «παιδιά (του) ενός (και) κατώτερου Θεού».

Ετσι και μόνο έτσι ο κόσμος των «Αγιάννηδων» θα νικήσει τους «Ιαβέρηδες»: Οταν τα μέλη του δράσουν ως συνειδητά υποκείμενα εκείνης της συλλογικής δύναμης που - όπως έλεγε ο Καμί - «προτιμά αιώνια την αταξία από την τάξη της αδικίας».

*

Με μια κουβέντα: Μόνο όταν δράσουν ως τάξη, πολιτικά οργανωμένη και κοινωνικά χειραφετημένη, απέναντι στην «άθλια» τάξη των Ιαβέρηδων, των Σαρκοζί, των Λεπέν, των Μπλερ, των Μπους.