Είναι αυτή η δράση, σε συνδυασμό με το διεκδικητικό του πλαίσιο, που έχει κάνει το ΠΑΜΕ τη μοναδική δύναμη, στην οποία προσβλέπει και ακουμπάει το αγωνιστικό κομμάτι των εργαζομένων. Είναι αυτή η δράση, που έχει κάνει το κράτος να φροντίζει να παρακολουθεί «στενά» το ΠΑΜΕ.

Η αξία, βέβαια, της δράσης μπροστά στην απεργία, θα πρέπει να κατευθυνθεί στο κομμάτι εκείνο των εργαζομένων, το οποίο δεν έχει μπει δυναμικά στο προσκήνιο του αγώνα. Στους συναδέλφους εκείνους, οι οποίοι, πνιγμένοι από τις κάρτες, τα δάνεια, τα φροντιστήρια, το πετρέλαιο ή και τις πιέσεις της εργοδοσίας, θεωρούν πως δεν έχουν περιθώριο να χάσουν το μεροκάματο. Με αυτούς τους συναδέλφους πρέπει να κουβεντιάσουμε περισσότερο.

Να αναγνωρίσουμε την αγωνία τού «τι βγαίνει από τους αγώνες;», εξηγώντας τις ευθύνες των συμβιβασμένων πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που προκηρύσσουν απεργίες χωρίς καμιά οργάνωση και με μόνη επιδίωξη την εξόντωση και την αναποτελεσματικότητα.

Να τους πείσουμε ότι αυτά που χάνουν καθημερινά από τις αυξήσεις των βασικών αγαθών, από το πετσόκομμα των κοινωνικών παροχών, είναι πολλαπλάσια από το «χαμένο» μεροκάματο της απεργίας.

Αυτό το εκρηκτικό μείγμα πρέπει να πυροδοτηθεί, ανατινάζοντας συθέμελα το σάπιο σύστημα που μας εκμεταλλεύεται.

Η μαζική συμμετοχή στη γενική απεργία, στις 14 του Δεκέμβρη, κάτω από τα πανό του ΠΑΜΕ είναι η πιο συνεπής απάντηση.