Ο Παναγιώτης, που δουλεύει στη «ΣΟΦΤΕΞ» εδώ και 17 χρόνια, μπορεί για ορισμένους να θεωρηθεί «προνομιούχος». Ο μισθός του είναι 1.100 ευρώ, εργάζεται όμως σε πιο αντίξοες συνθήκες απ' ό,τι οι συνάδελφοί του. «Δουλεύω οπωσδήποτε εφτά φορές το μήνα νύχτα. Από τις 10 το βράδυ ως τις 6 τα χαράματα», εξηγεί. Το ωράριό του είναι κυλιόμενο. «Ενα Σαββατοκύριακο το μήνα είμαι βράδυ, ένα πρωί, και ένα απόγευμα...». Οι «υψηλές» αμοιβές του Παναγιώτη δεν αρκούν ασφαλώς για να ικανοποιήσει ένας εργαζόμενος βασικές του ανάγκες. Οι σκληρές εργασιακές συνθήκες που επιβάλλουν συχνά οι «ανάγκες της παραγωγής», εξασφαλίζουν στον εργοδότη τεράστια κέρδη. Από την άλλη, ο εργαζόμενος σακατεύεται αργά αλλά σταθερά, απ' την έντονη καταπόνηση, απ' τις διαταραχές που μπορεί να προκαλέσει η νυχτερινή εργασία στον ύπνο κλπ. μετρώντας τα ψίχουλα που εισπράττει.

«Από την ημέρα που το εργοστάσιο κάηκε (το 1992) και μετά, ουσιαστικά δεν είχαμε αυξήσεις...» λέει ο Παναγιώτης. Σήμερα που η «ΣΟΦΤΕΞ» βρίσκεται πια σε χέρια ιδιωτών, η εργοδοσία απειλεί διαρκώς με απολύσεις, προκειμένου εργολαβικά συνεργεία να δουλεύουν με προσωπικό που θα αμείβεται με μισθούς πείνας.