Δεκαετίες πριν, όταν ήμουν μαθήτρια στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, ένας συγγενής της μαμάς μου - και οι δυο δε ζουν πια - βλέποντας την αναγνωστική μου διάθεση μου προμήθευε βιβλία. Ο ίδιος συγγενής, κομμουνιστής και παραδόξως δικαστικός επί έδρας, μου προμήθευε βιβλία που αρκετά από αυτά δεν πουλιούνταν στα βιβλιοπωλεία. Φαντάζομαι ότι η προθυμία του αυτή βασιζόταν στην επιλεγμένη άποψη της Ιστορίας που διδασκόμαστε στο σχολείο, που δεν ήταν παρά μισές αλήθειες.

Παρόλο που υπήρχε ο αντίλογος του πατέρα μου, που είχε τον τίτλο Σπουδαστής των Γραφών, τον είχε αποκτήσει στο Σικάγο, και ακουμπούσε, σε διάφορες επιφάνειες επίπλων, τη «Σκοπιά» και το «Ξύπνα», ουδέποτε απέτρεψε τον Διομήδη - δεν του άρεσε ο τίτλος θείος - όχι μόνο να μου φέρνει βιβλία, αλλά να μου μιλάει με όρους που δεν ήταν ούτε σ' εκείνον γνωστοί.

Ο μπαμπάς μου αρνιόταν τον όρο «προσηλυτισμός», αφού όσα υποστήριζαν τα έντυπά του ήταν θεοκρατικά, και ο Διομήδης τη λέξη «προπαγάνδα», αφού επρόκειτο για κοσμοθεωρία που δεν εξαιρούσε ούτε εκείνους που δεν την ήξεραν, δεν τη διάβαζαν, ή δεν τους είχε φτάσει ακόμα εξαιτίας του μεγάλου ύψους αναλφαβητισμού, παγκοσμίως.

Με την αλλαγή του χρόνου θυμάμαι κάποια περασμένα. Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, ή και την προτελευταία, όταν τα αγόρια της Καλλιθέας μου έκαναν κάποια νεανική πρόταση για έξοδο ή σινεμά - στο «Ετουάλ» - τους έβαζα σε δοκιμασία για να δω πόσο ιστορία ήξεραν. Τους απέρριπτα, χωρίς να τους ρωτήσω ποτέ αν είχαν ένα συγγενή σαν τον Διομήδη.

Μήπως είναι καλύτερη η μοναξιά από τη συντροφιά των ανίδεων; Μάλλον όχι. Μας περιμένει όλους η άλλη μισή αλήθεια.