Προχτές, παππού, γράψαμε μια μικρή ιστορία. Θυμάσαι τότε που ήμουν μικρή και μου μίλαγες για τους συντρόφους σου που «έφυγαν» κι εγώ σε ρώταγα «παππού, ποιος θα μου λέει ιστορίες όταν φύγεις κι εσύ;» και μου απαντούσες «το Κόμμα μας έχει να σου πει πολλές ιστορίες, αρκεί να είσαι εκεί, να προσθέτεις κι εσύ ένα γραμματάκι». Κι εγώ, ακριβέ μου παππού, με όλη μου την παιδική αφέλεια σε ρώταγα «ποιο γράμμα;», μου απαντούσες «όποιο θέλεις, αρκεί να είναι κόκκινο» κι εγώ έψαχνα στα αλφαβητάριά μου να βρω ένα κόκκινο γράμμα... Χτες, παππού μου, στην κεφαλή της πορείας μας υπήρχαν τρία, κατακόκκινα, γράμματα: Κ-Κ-Ε! Κι όσοι πορευόμασταν πίσω τους προσθέταμε ένα γραμματάκι σ' αυτήν την πολύ όμορφη ιστορία της υπεράσπισης των κομμουνιστικών αρχών, ιδεών, παραδόσεων, της προάσπισης ενός σπουδαίου παρελθόντος και ενός ακόμα πιο σπουδαίου μέλλοντος.

Τι σου λέω; Είμαι σίγουρη πως ήσουν εκεί. Πως μας είδες. Πως αγαλλίασε η καρδιά σου τόσο όσο αναθάρρησε η δικιά μου. Θυμάσαι πως την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν τότε που διάβαζα το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, θυμάσαι πως λίγο με είχε φοβίσει, ίσως γι' αυτό με «επισκέφτηκες» για να διασκεδάσεις το φόβο μου. Ε, λοιπόν, παππού, δε φοβάμαι πια. Ισως γιατί προχτές το βράδυ στα Προπύλαια, σε όλο το δρόμο ως την αμερικάνικη πρεσβεία, σε κάθε βήμα επιβεβαιωνόταν αυτό που μου έλεγες με θέρμη όταν σε ρώταγα «μα δε φοβόσουν, παππού, στα ξερονήσια, στις φυλακές, στα βουνά, δε φοβόσουν;» κι εσύ μου απαντούσες «φυσικά και φοβόμουν, όλοι μας φοβόμασταν τον εχθρό, το κρύο, την πείνα, μα η τόλμη και το κουράγιο δε σημαίνει πως δεν υπάρχει φόβος, αλλά πως υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από το φόβο, κάτι τόσο μεγαλύτερο που τον σκιάζει, τον παραμερίζει»...

Είχες δίκιο. Για κείνο το γιαγκίνι που σου τρώει την καρδιά όταν καλείσαι να υπερασπίσεις σπουδαία και μεγάλα. Που δε σ' αφήνει να ησυχάσεις, αν δε βγεις στους δρόμους, αν δεν ενωθείς με άλλους που έχουν την ίδια φλόγα, τον ίδιο καημό, την ίδια απαίτηση, αν δεν το φωνάξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου. «Θα καταλάβεις», μου 'λεγες, «όταν σε πνίγει το δίκιο, ε, να 'σαι σίγουρη πως δε θα κάτσεις να πνιγείς...».