Κέιτ Μπέκινσεϊλ

Τα πράγματα, βέβαια, είναι ακόμα χειρότερα. Πριν βγει η ταινία, η κάθε παρόμοια ταινία, στους κινηματογράφους, έχουν προηγηθεί τα αντίστοιχα Play Station. Εχει προηγηθεί η προσέγγιση των νεαρών θεατών, μέσα από τα διάφορα «αθώα» ηλεκτρονικά «παιχνίδια». Στην ουσία πρόκειται για τμηματική επιστημονική πλύση νεαρών εγκεφάλων. Το φίλιωμα των νεαρών ατόμων με τη βία, έχει πολλά στάδια πριν φτάσουμε στον κινηματογράφο. Εχει καρτούνς, έχει κασέτες, έχει DVD, έχει διάφορα φεστιβάλ και άλλες σχετικές εκδηλώσεις. Σε αυτό το φίλιωμα της νεολαίας με τη βία μεγάλο ρόλο παίζουν, εκτός από την επίσημη πολιτεία, και οι γονείς. Οι οποίοι ή δε γνωρίζουν ή γνωρίζουν και πιστεύουν πως δε θα γίνει η ζημιά.

Εμείς, πάντως, δε θα κουραστούμε να γράφουμε. Τίποτα, και πολύ περισσότερο οι εικόνες, δεν είναι αθώες! Αυτός είναι και ο λόγος που δε φεύγω ποτέ από την αίθουσα. Παρότι, πιστέψτε με, πολλές φορές κάθομαι με κίνδυνο της ψυχικής μου υγείας. Κάθομαι για να «μάθω» αυτές τις ταινίες ακόμα καλύτερα και να σας πληροφορήσω σωστότερα. «Η εξέλιξη», λοιπόν, είναι μια ακόμα φασιστική ταινία. Και είναι φασιστική, γιατί η βία της είναι αυτοσκοπός. Και δίνεται σε υπερβολικές δόσεις. Σε ποσότητες που σημαδεύουν.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι κατασκευαστικά, αυτού του είδους οι ταινίες, είναι πολύ «προσεγμένες». Ξοδεύουν λεφτά. Φτιάχνουν μεγάλα και εντυπωσιακά ντεκόρ. Γράφουν μουσικές, με συμφωνικές ορχήστρες. Ναυλώνουν, ακριβούς ηθοποιούς. Κάνουν, ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να γίνουν ελκυστικές. Και, ακριβώς, για τους παραπάνω λόγους, είναι πολύ επικίνδυνες. Είναι επικίνδυνες, γιατί ο θεατής, εντυπωσιασμένος από τη «γεμάτη» οθόνη, ξεχνάει το περιεχόμενο. Ποιος νοιάζεται, για τα «περιεχόμενα» άλλωστε! Λίγο πλάκα, λίγο περιπέτεια, λίγο σεξ και μονορούφι το δηλητήριο.

Εμείς, βέβαια, λέμε «όχι σε όλα τα ναρκωτικά». Και εννοούμε, φυσικά, και το φασιστικό και τον κρυπτοφασιστικό κινηματογράφο.

Παίζουν: Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Σκοτ Σπίντμαν, Σέιν Μπρόλι, Μάικλ Σιν, Μπιλ Νάι.