Η ταινία έρχεται από τις Κάννες (2005) φορτωμένη με πρώτα βραβεία (σκηνοθεσίας, οικουμενικό βραβείο, καλύτερης ταινίας, βραβείο Διεθνούς Ενωσης Κριτικών). Επίσης, έχει αποσπάσει, από τα «Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου», τις παρακάτω διακρίσεις: καλύτερης ταινίας, καλύτερη σκηνοθεσίας, Α' αντρικού ρόλου, μοντάζ και πάλι το βραβείο κριτικών. Φορτωμένος με βραβεία, από παλιότερες συμμετοχές του σε διάφορα φεστιβάλ, είναι και ο σκηνοθέτης της. Καθώς αντιλαμβάνεστε, η ταινία έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, που λέμε!

Φτάνει, όμως, μόνον αυτό; Οχι, βέβαια! Δε φτάνει, έστω και αν προσθέσουμε το πολύ καλό γαλλικό κινηματογραφικό ζευγάρι, Ντανιέλ Οτέιγ και Ζιλιέτ Μπινός, το οποίο κρατάει τους δυο κεντρικούς ρόλους (τους θέλει τόσο πολύ ο φακός)! Δε φτάνει, ακόμα και αν προσθέσουμε το, πράγματι, ενδιαφέρον μοντάζ, κυρίως για το «δέσιμο» των σκηνών και όχι αυτό των πλάνων. (Το «δέσιμο» των σκηνών μπορεί να είναι και δουλιά του σεναριογράφου. Για το σκηνοθέτη, δε λέμε κουβέντα, αφού αυτός πρέπει να έχει «άποψη» για όλα και να βάζει το χεράκι του σε όλα).

Πού βρίσκεται η αντίρρηση, λοιπόν; Στη γαλλική «συνήθεια» να μιλάνε τόσο πολύ στις ταινίες τους και τις περισσότερες φορές να λένε τετριμμένα πράγματα, αλλά με τέτοιο στόμφο για να σε αναγκάσουν να πιστέψεις ότι λένε σημαντικές κουβέντες, για πολύ σημαντικά πράγματα. Αλλά και στην ακόμα χειρότερη «συνήθειά» τους να κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Λες και ηδονίζονται να μας βλέπουν να πονοκεφαλιάζουμε να βρούμε τις απαντήσεις, που οι ίδιοι αρνούνται να δώσουν. (Το «παράλογο» στη συγκεκριμένη ταινία είναι πως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της είναι αυστριακής καταγωγής και εργάστηκε για πολλά χρόνια -κυρίως στο θέατρο- στη Γερμανία). Παρ' όλα αυτά, η ταινία είναι γαλλική...

Ενας πετυχημένος τηλεοπτικός παρουσιαστής λογοτεχνικού προγράμματος αρχίζει να λαμβάνει ανώνυμες βιντεοκασέτες, οι οποίες δείχνουν αυτόν και την οικογένειά του σε καθαρά προσωπικές (οικογενειακές) στιγμές. Οσο οι κασέτες πληθαίνουν τόσο ο παρουσιαστής σπρώχνει τη σκέψη του στην αναζήτηση τού, δίχως άλλο, εκβιαστή. Βάζοντας το μυαλό σου σε λειτουργία προσπαθεί να σκεφτεί τους πιθανούς ένοχους. Ψάχνοντας φτάνει στα πολύ παιδικά του χρόνια. Οταν, από παιδική ζήλια, και από ρατσιστική αντίληψη, αδίκησε κατάφωρα έναν Αλγερινό συνομήλικό του.

Αυτό το ψυχολογικό, και αστυνομικό, κατά κάποιο τρόπο, ταξίδι του ήρωα προς τα πίσω, δίνει στους δημιουργούς της ταινίας τη δυνατότητα να εξομολογηθούν, μόνο να εξομολογηθούν βέβαια, μερικές από τις ενοχές των Γάλλων απέναντι στις άλλες εθνότητες που ζουν στη Γαλλία. Ετσι μαθαίνουμε, ακροθιγώς φυσικά, πως τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία έχουν πολύ μεγάλο ιστορικό βάθος. Οι Γάλλοι δε δέχτηκαν ποτέ τους μετανάστες, σαν δικά τους παιδιά. Σαν υπηρέτες, ναι! Βεβαίως! Σαν αποδιοπομπαίους τράγους, μάλιστα!

Τελικά ποιος είναι ο ένοχος; Ποιος στέλνει τις κασέτες; Ποιος είναι ο «Κρυμμένος»; Κάποιος! Μπορεί και ο ίδιος ο παρουσιαστής, αφήνει να εννοηθεί ο Μίχαελ Χάνεκε! Οι κασέτες, μάλλον, δεν είναι παρά ένα τέχνασμα. Ενα τέχνασμα, για να γίνουν κάποιες «ομολογίες», να «ξεπλυθούν», αν αυτό είναι δυνατόν, κάποιες ενοχές. Και να γυρίσουμε, δημιουργοί και θεατές, ήσυχοι στο σπίτι μας, σίγουροι ότι κάναμε το καθήκον μας.

Η ταινία είναι όμορφη, αλλά δεν πονάει. Και όταν ένα έργο τέχνης δε γρατζουνάει, δεν ενεργοποιεί το θεατή, δεν είναι ολοκληρωμένο έργο τέχνης. Είναι, στην καλύτερη περίπτωση, όπως στη συγκεκριμένη, μια σειρά καλαίσθητες εικόνες. Ενα όμορφο αλλά άδειο πουκάμισο, δηλαδή!

Παίζουν: Ντανιέλ Οτέιγ, Ζιλιέτ Μπινός, Μορίς Μπενισό, Ανί Ζιραντό, Μπερνάρντ Λε Κοκ κ.ά.