«Οι διεκδικήσεις του μαθητικού κινήματος, που παραμένουν διεκδικήσεις όλου του λαού, για κατάργηση των Ν. 2525 και 2640 και για την εδραίωση ενός 12χρονου δημόσιου ενιαίου και δωρεάν σχολείου για όλους, δικαιώνεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο». Αυτό επισημαίνει μεταξύ άλλων, σε ένα μικρό διάλειμμα από το διάβασμα, η Δώρα Μοντσενίγου, μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου και μέλος του Συντονιστικού Αγώνα Σχολείων Αθήνας, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι «ο ταξικός διαχωρισμός στην παιδεία φαίνεται πολύ περισσότερο στην εξεταστική περίοδο».

Η Δ. Μοντσενίγου σημειώνει ότι η παιδεία, που πρέπει να αποτελεί υπόθεση της πολιτείας, «έχει περιέλθει στα χέρια των ιδιωτών, βιομηχάνων και φροντιστηριαρχών, και όποιος αντέξει».

Εξηγώντας μας λέει ότι όποιος έχει τη «δυνατότητα» να αντικαταστήσει το σχολείο με το φροντιστήριο, να βρει το επάγγελμα που θα κάνει στα 25 του από τα 15, να αντέξει στις πανελλήνιες εξετάσεις των 14 μαθημάτων, να ζει με το πρόγραμμα σχολείο-φροντιστήριο-σπίτι, έχει καλώς: «Θα αργήσει να γίνει επαγγελματίας άνεργος». «Σε όσους όμως οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να έχουν τέτοιου είδους "δυνατότητες", τότε η κυβέρνηση τους φυλάει μια θέση στις "δεξαμενές-αποθήκες" των ΤΕΕ και επομένως μια θέση πιο γρήγορα στην ανεργία», συνεχίζει.

«Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι αν κάτι δεν είναι φτιαγμένο για τον ίδιο το λαό δε στέκεται και γκρεμίζεται. Οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι δεν είναι φτιαγμένοι για τις ανάγκες μας. Η δύναμη του μαθητικού κινήματος, μαζί με όλο το λαό στο πλευρό του, έχει τρομοκρατήσει την κυβέρνηση».

Καταλήγοντας προειδοποιεί ότι «η αναμέτρηση δε σταμάτησε και το μαθητικό κίνημα θα συνεχίσει τον αγώνα του στο πλάι του εργαζόμενου λαού. Η κυβέρνηση σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής της αντιεκπαιδευτικής της πολιτικής θα βρίσκει μπροστά της τη λαϊκή θέληση και πάλη. Γιατί το σχολείο του αύριο δε χτίζεται από τους εργολάβους του χτες».