Ανοίγουμε την ποιητική συλλογή «Ενός λεπτού μαζί» ( Εκδόσεις Ικαρος) της Κικής Δημουλά και διαβάζουμε ένα ποίημα σχετικά με το.. αμετάβλητον στοιχείον της ταυτότητας. Είναι πραγματικά τόσο ωραίο, που αξίζει τον κόπο να το μοιραστούμε ένα λεπτό μαζί:

« Επείγον.

Μου ζήτησε ταυτότητα για το γνήσιον της μορφής.

Νεαρόν το έτος της εκδόσεως

με σφραγίδα της αστυνομίας, νόμιμα

καμάρωνε της γεφυρούλας μύτης το σηκωμένο φρύδι.

Μας κοίταξε καχύποπτα ο υπάλληλος

φορώντας αμέσως χειροπέδες

στις μεγάλες διαφορές μην του ξεφύγουν.

Υστερα μας άδειασε βίαια και τις δυο

στο εκκοκκιστήριο της συγκρίσεως

γέμισε ο τόπος αποφλοίωση.

Μια κοίταζε στα γρήγορα εμένα

και μια εκείνη επίμονα σα να τη ρωτούσε

αν με γνώριζε. Μα η φωτογραφία για να λάβει το ύπατο χρίσμα της αμετάβλητης

δίνει όρκο βαρύ να μη γνωρίζει μήτε τα πριν

μήτε τα έπειτά της.

Γέμισε ο τόπος αποφλοίωση.

Σκυμμένος στο καθήκον ο ανακριτής

πήρε αργά αργά να ξεβιδώνει

μια μια τις εσοχές της αμυδρότητας

μην ήταν εκεί μέσα κρυμμένη η ομοιότης.

Τρέμοντας εγώ μήπως χαθούνε τα βιδάκια

ύψωσα τη φωνή αγανακτήσεως.

συντομεύετε κύριέ μου συντομεύετε

όσο αργείτε τόσο χειροτερεύει

το δύσβατο έργο της αναγνώρισης.

Μη ξεχνάτε ότι μετά το μεσονύκτιο

πέφτει διπλή ταρίφα ο χρόνος στο ρολόγι

Διπλά και τρίδιπλα κυλάνε τα χιλιόμετρα

στο πρόσωπο.

Επιτέλους, πρώτη φορά σας είδατε νεότητα

να μην ομοιάζει διόλου με την απώλειά της;».