Μοιάζει απλό, αλλά δεν είναι. Ενα μικρό, πέτρινο σπιτάκι με σκεπή από κεραμίδια, φτωχό, ταπεινό μάλλον θα λέγαμε. Ναι, αλλά πού να το βρούμε; Εμείς ζούμε μέσα σε λίγα χρυσοπληρωμένα τετραγωνικά, σ' έναν επίγειο τάφο, που για θέα έχει τους θερμοσυσσωρευτές και τις κεραίες από τις κορυφές των πολυκατοικιών. Ομως να που επιμένουμε να διατηρούμε το δικαίωμα στο όνειρο και να ελπίζουμε σε ένα αύριο ήρεμο και γαλήνιο, χωρίς πολλές πολυτέλειες.

Ενα χαμηλό σπιτάκι ανάμεσα σε δέντρα, μια πέτρινη βρύση που δήθεν «βρέχει» τη δεξαμενή που είναι μπροστά στην είσοδο, δυο όμορφες, λευκές ψάθινες και αναπαυτικές πολυθρόνες, τα άνθη της πικροδάφνης που θα ακουμπούν στο πεζούλι και μερικά στρώματα ριγμένα πάνω στις πλάκες καλυμμένα από πολύχρωμα υφάσματα για τις ηλιόλουστες ημέρες. Πολύ είναι;