Εκατόν οκτώ χρόνια έχουν περάσει απ' τη γέννηση του αντιφασίστα και κομμουνιστή Μπέρτολτ Μπρεχτ, (10/2/1898) και 50 χρόνια απ' το θάνατό του (14/5/1956). Ο σπανιότατος συνδυασμός των ιδιοτήτων του επαναστάτη και διανοητή σφραγίζει τη ζωή και το έργο του μεγάλου Γερμανού δραματουργού, ποιητή, πεζογράφου. Εχει κοινωνική απήχηση. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Γνώρισε τη φρίκη του πολέμου. (Σπούδασε Ιατρική). Στα αντιπολεμικά έργα του καταγράφονται τα βάσανα που αφήνει ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη στους φτωχούς ανθρώπους - όταν γίνεται πόλεμος: «Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: πόλεμος και Ειρήνη/ είναι δύο πράγματα ολότελα διαφορετικά./ Ομως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους,/ μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./ Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους/ καθώς ο γιος από τη μάνα./ Εχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά./ Ο πόλεμός τους σκοτώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους».

Διδάχτηκε το μαρξισμό, από τον αντιφασίστα βουλευτή του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Καρλ Κορς. Από το 1924 ως το 1933, ο Μπρεχτ εργάστηκε με τους σκηνοθέτες Μαξ Ράινχαρτ και Ερβιν Βάιλ, έγραψε την «Οπερα της Πεντάρας». Ανέπτυξε τη θεωρία του «Επικού θεάτρου». Το Γενάρη του 1933 με την άνοδο στη Γερμανία του Χίτλερ, φεύγει για τη Σκανδιναβία καταδιωκόμενος (1933-1941) και μετά στις ΗΠΑ (1941-1947). Τα βιβλία του καίγονται από τους ναζί. Του αφαιρούν την ιθαγένεια. Σ' αυτή την περίοδο γράφει τα έργα: «Μάνα κουράγιο και τα παιδιά της» (1941), η «Ζωή του Γαλιλαίου» (1943), «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» (1944). Το 1947 εγκαταλείπει τις ΗΠΑ, επειδή τον υποχρεώνουν να παρουσιαστεί ενώπιον της διαβόητης αντικομμουνιστικής Επιτροπής Αντιαμερικανικών Υποθέσεων... (Ο Μακαρθισμός είχε αρχίσει για όλους τους διανοούμενους). Επιστρέφει στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου σχημάτισε το θαυμάσιο θεατρικό σχήμα, «Μπερλίνερ Ανσάμπλ».

Το 1955 τιμάται με το βραβείο Λένιν. Τα ποιήματά του: «Προσευχητάρι του Μπρεχτ» (1927), «Τραγούδια, ποιήματα, χορικά» (1934), «Ποιήματα του Σβέντμποργκ» (1939), «Εκατό ποιήματα» (1951), «Μπουκοβιανή ελεγεία» (1953), είναι στίχοι οξύτατοι. Καταγράφει την παρακμή του καπιταλισμού. Ολα τα θεατρικά έργα του, αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως. Ο ανατόμος της πραγματικότητας, με τους δρώντες ήρωές του, με τις ιστορίες της πίκρας και των αδικιών, αποκαλύπτει τις αιτίες της ανισότητας. Προμήθεψε γνώση, διαλεκτική σ' όλους αυτούς που μάχονται αντιιμπεριαλιστικά: «Ο πόλεμος που έρχεται δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ' αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι. Οταν ετέλειωσε ο τελευταίος, υπήρχαν νικητές και νικημένοι./ Στους νικημένους ο φτωχός λαός πέθαινε από την πείνα./ Στους νικητές ο φτωχός λαός πέθανε το ίδιο». Ηταν σαρκαστικός, καινοτόμος που όμοιό του δε γνώρισε ο 20ός αιώνας. Οι κριτικοί τον αποκάλεσαν «νεότερο Σαίξπηρ». Υπήρξε ο παγκόσμιος δάσκαλος του προλεταριάτου: «Ηρθα κοντά σας σα δάσκαλος. Και σα δάσκαλος θα μπορούσα να φύγω. Μα επειδή μάθαινα, έμεινα (μαθητής)». Το έργο του ζει, διδάσκει.