Στις αρχές του 1990 (δηλαδή, όταν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός), οι πολίτες πλήρωναν μόνο το 2% των εξόδων που έκανε το κράτος για τη διατήρηση και επέκταση των συστημάτων αποχέτευσης, ύδρευσης και θέρμανσης, ενώ τώρα οι «καταναλωτές» πληρώνουν το 72% των εξόδων που κάνει το κράτος (οι δήμοι) σ' αυτούς τους τομείς!

Παρά, όμως, την υπερφορολόγηση του λαού, τα δίκτυα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, με αποτέλεσμα σε απώλειες να «χάνεται» το 15% της ηλεκτρικής ενέργειας και το 30% του νερού.

Στη Σοβιετική Ενωση, στα χρόνια του σοσιαλισμού, ο βασικός όγκος των δαπανών για τη συντήρηση της κατοικίας αναλαμβανόταν από το κράτος. Χαρακτηριστικά, το 1989 για κάθε 1 ρούβλι δημοτικών τελών που πλήρωνε ο πολίτης, το κράτος πρόσθετε άλλα 6 ρούβλια κρατικής επιχορήγησης! Αυτό σήμαινε πως στον οικογενειακό προϋπολογισμό των εργαζομένων τα έξοδα για όλα τα δημοτικά τέλη αποτελούσαν περίπου μόλις 1% του οικογενειακού εισοδήματος, ενώ μαζί με τους άλλους λογαριασμούς των κοινωφελών υπηρεσιών (για νερό, ρεύμα, τηλέφωνο) έφταναν το 3% του οικογενειακού εισοδήματος! Το συνταγματικό δικαίωμα για την κατοικία περιλάμβανε και την εξυπηρέτησή της σε πολύ χαμηλές και προσιτές για όλους τιμές.

Κατά τη διάρκεια των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων, με μεγάλη ταχύτητα άρχισαν να αυξάνουν οι τιμές των δημοτικών τελών. Μόνο την περίοδο 1993 - 1997 είχαμε αυξήσεις κατά 4.506 φορές στα δημοτικά τέλη, 629 φορές στην τιμή του ρεύματος, 982 φορές στις τιμές του νερού και των τελών αποχέτευσης, αύξηση κατά 1.940 φορές στην κεντρική θέρμανση, κατά 2.700 φορές για την κεντρική παροχή ζεστού νερού και 3.254 φορές πιο ακριβό έγινε το φυσικό αέριο. Τα επόμενα χρόνια, μετά την οικονομική κρίση του 1998, οι τιμές συνέχιζαν να αυξάνονται, αλλά με μικρότερη ταχύτητα. Για παράδειγμα, μέσα στο 2000, η πληρωμή των δημοτικών τελών αυξήθηκε σε 44,7%. Το Δεκέμβρη του 2001, σε σύγκριση με το Δεκέμβρη του 2000, τα δημοτικά τέλη ακρίβυναν κατά 56,8%.

Σήμερα, για τα δημοτικά τέλη και τους υπόλοιπους λογαριασμούς, οι εργαζόμενοι πληρώνουν τουλάχιστον το μισό ενός μισθού. Η κυβέρνηση το θεωρεί λίγο, με βάση τα «διεθνή πρότυπα» του καπιταλισμού. Με κυβερνητική απόφαση καταργήθηκαν οι ελαφρύνσεις που είχαν κατηγορίες του πληθυσμού στην καταβολή των δημοτικών τελών. Τα δημοτικά τέλη και οι άλλοι λογαριασμοί αυξήθηκαν από τις αρχές του 2006 κατά 20% έως 50%, ανάλογα με την περιοχή και δόθηκε το δικαίωμα στις δημοτικές αρχές να προχωρούν σε εξώσεις όσων δεν έχουν να πληρώσουν τα δημοτικά τέλη και τους λογαριασμούς του. Οσοι δεν πληρώνουν, θα στέλνονται σε δημοτικά κοινόβια, που θα πρέπει να κατασκευαστούν ειδικά για τους «αναξιοπαθούντες».

Ετσι, αν στα χρόνια του σοσιαλισμού έφταναν οι μέσοι μισθοί 3 χρόνων για να αγοράσεις ένα διαμέρισμα (αν δεν ήθελες να περιμένεις 6 - 8 χρόνια για να το πάρεις δωρεάν), το 1993 χρειαζόσουν τους μέσους μισθούς 15,2 χρόνων και το 1994 ήθελες τους μέσους μισθούς 26,1 χρόνων και το 2006 τους μέσους μισθούς 200 χρόνων!

Σήμερα το 60% των Ρώσων δηλώνουν πως δεν μπορούν, κι ούτε στο άμεσο μέλλον προβλέπεται, όχι να κατορθώσουν να αγοράσουν, αλλά ούτε και να καλυτερέψουν το σπίτι τους.