Πριν από μερικές δεκαετίες, οι εργαζόμενοι περίμεναν την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ, ώστε να αρχίσει το μεγάλο φαγοπότι με τα χρυσά μαχαιροπίρουνα, που τους υπόσχονταν οι τότε κυβερνώντες. Μετά, ήρθε το σύνθημα της «πράσινης αλλαγής», για να αναθαρρήσουν και πάλι οι ελπίδες, καθώς η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ υποσχόταν την εξουσία στο λαό. Κι όταν όλ' αυτά αποδείχτηκαν «λούφα και παραλλαγή», ήρθαν τα ...οράματα του ευρώ και του Σημιτικού εκσυγχρονισμού και πάει λέγοντας. Κι αφού, όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι λίγοι πλούσιοι γίνονταν πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχοί ακόμη περισσότεροι και φτωχότεροι, οι εργαζόμενοι στήριξαν τις ελπίδες τους στη «γαλάζια αλλαγή» και τα υπόλοιπα συνθήματα της ΝΔ...

Σήμερα, δυο χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές, όλοι, ή σχεδόν όλοι, παραδέχονται ότι η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει στον ίδιο δρόμο με αυτήν του ΠΑΣΟΚ, ενώ τα λαϊκά προβλήματα πολλαπλασιάζονται και οξύνονται. Οι νυν κυβερνώντες, όμως, αυτοπροβάλλονται ως «μεταρρυθμιστές», ζητούν υπομονή και ισχυρίζονται πως όταν όλ' αυτά τα αντιδραστικά και αντιλαϊκά μέτρα εφαρμοστούν και «χορτάσουν» από κέρδη οι κεφαλαιοκράτες, θα μεγαλώσει η «πίτα» και θα περισσέψουν κάποια κομμάτια για τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού. Υπόσχεση, που θυμίζει τον επουράνιο παράδεισο της Εκκλησίας. Κυρίως, επειδή όσο υπάρχει ο τελευταίος, άλλο τόσο έχουν βάση και οι υποσχέσεις των πολιτικών εκπροσώπων της πλουτοκρατίας, είτε γαλάζιων, είτε πράσινων...