Περίσσεψαν τις μέρες αυτές, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, τα μεγάλα λόγια από τους κυβερνώντες και λοιπούς «έχοντες και κατέχοντες», για την ισοτιμία των δύο φύλων. Περί δήθεν στήριξης της γυναίκας στην επαγγελματική και οικογενειακή ζωή ή ενίσχυσης της θέσης της στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, κλπ. Τα ίδια, δηλαδή, που ακούμε κάθε χρόνο κι ενώ, την ίδια στιγμή, όλοι μαζί οι προαναφερόμενοι στηρίζουν, προωθούν και εφαρμόζουν πολιτικές και μέτρα που αναπαράγουν σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος την ανισότιμη θέση της γυναίκας, κυρίως αυτής των λαϊκών στρωμάτων. Πάμπολλες είναι οι σχετικές αποδείξεις. Η υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση της κοινωνικής πρόνοιας (π.χ. βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί) και το χτύπημα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζόμενων γυναικών (ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων και ωραρίου, μερική απασχόληση κλπ.) είναι μερικές μόνον απ' αυτές, χώρια η μεγάλη ανεργία των γυναικών.

Σ' αυτές τις συνθήκες, επομένως, είναι τουλάχιστον κοροϊδία τα πολλά και ωραία λόγια για τη στήριξη της γυναίκας. Αποτελούν άλλη μια απόδειξη της άκρατης υποκρισίας και διγλωσσίας των κυβερνώντων και λοιπών εκπροσώπων της πλουτοκρατίας και οπαδών του ευρωμονόδρομου. Αποτελούν, επίσης, άλλη μια απόδειξη της επιτακτικής σήμερα ανάγκης να αποτελέσει ο αγώνας για τη φυλετική ισοτιμία αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την κοινωνική ισότητα, για την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης.