Ο σκηνοθέτης της ταινίας, προς τιμήν του, μας ειδοποιεί πως αυτά που βλέπουμε στην οθόνη δεν είναι αληθινά! Πως η ιστορία που παρακολουθούμε είναι μια «φανταστική ιστορία». Και μας παρακινεί να μη βάλουμε άλλα στο μυαλό μας. Να πούμε, για παράδειγμα, πως έχουμε να κάνουμε με μια «επιστημονική» άποψη, για τον «μυστικό εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου», όπως κάνουν κάποιες πονηρές τηλεοπτικές εκπομπές, για να μη λέμε ονόματα ή το σύνολο, σχεδόν, των σχετικών ταινιών!

Τίποτα απ' όλα αυτά. Η ταινία του, απλώς, διηγείται μια αρκετά πολύπλοκη φανταστική ιστορία. Κάποιο όνειρο, ας πούμε!

Η δήλωσή του έχει την αξία της. Γιατί ο θεατής, απαλλαγμένος από το βάρος της «αλήθειας», της «επιστημονικής» άποψης, χαίρεται, όσο μπορεί να χαρεί κανείς με τα θρίλερ, την τεχνική αυτού του είδους του κινηματογράφου. Που στη συγκεκριμένη περίπτωση, ειδικά στο δέσιμο των σκηνών, των σκηνών όχι των πλάνων, είναι πολύ ευρηματική. Χαίρεται, ακόμα, τη δυνατότητα της κινηματογραφικής τέχνης, να δημιουργεί από το τίποτα εντάσεις. Να παίρνει ένα ψέμα, μια ψευδαίσθηση, και να την παρουσιάζει για αλήθεια. Και να πείθει! Ακόμα και όταν η «αλήθεια» είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά. Οπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Ενας ψυχίατρος προσπαθεί να σώσει από την αυτοκτονία έναν νεαρό, που έχει αποφασίσει να θέσει τέρμα στη ζωή του. Στην προσπάθειά του αυτή ο ψυχίατρος θα χωθεί, χωρίς να το θέλει, σε έναν εφιάλτη. Σε έναν εφιάλτη που, τελικά, θα τον μεταβάλει από ψυχίατρο σε ασθενή! Από ερευνητή σε θύμα. Τα είπαμε, όμως. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό παιχνίδι και τίποτα περισσότερο. Ενα παιχνίδι που κρατάει τους κινηματογραφικούς κανόνες του είδους.

Παίζουν: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ναόμι Γουότς, Ράιαν Γκόσλινγκ, Μπομπ Χόσκινς, Ζανίν Γκαροφάλο.