Μεγαλώνοντας στην Καλλιθέα - τα μη τηλεοπτικά, τα μη κινητής τηλεφωνίας, τα μη καταναλωτικών δανείων χρόνια - η ψυχαγωγία μας ήταν περιορισμένη. Εκτός από το διάβασμα, τη βόλτα, το δίχτυ ανάμεσα σε δυο στύλους που υπέθεταν το βόλεϊ μπολ και κάτι τέτοια στα άχτιστα οικόπεδα, είχαμε για ψυχαγωγία τον κινηματογράφο και το καλοκαίρι τα θαλάσσια μπάνια. Στον κινηματογράφο πηγαίναμε μια φορά την εβδομάδα, ιεροτελεστικά. Και αυτό μόνο στην προβολή 4 με 6 το απόγευμα. Αργότερα, η Ρουμπίνη, που είχε αρχίσει να νιώθει μεγάλη, ήθελε να πείσει τον μπαμπά μας να πηγαίνουμε στον κινηματογράφο 6 με 8 το βράδυ.
Για κάποιο λόγο, στην οικογένεια επικρατούσε μια θολή αντίληψη, που δεν είχε ειπωθεί με λόγια, ότι ο μπαμπάς μας μου είχε μια κάποια αδυναμία και αν του το ζητούσα εγώ θα μας άφηνε. Ο μπαμπάς μας δεν ήταν ούτε αυστηρός, ούτε κακός, ούτε οπισθοδρομικός, όπως λέγαμε τότε τους γονείς μας, αλλά ήθελε να αλλάξουν οι συνθήκες. Πρώτον, να μεγαλώσουμε. Η αλήθεια είναι πως ούτε η Ρουμπίνη φαινόταν ακόμα ώριμη. Δεύτερον, να αλλάξουν τα πράγματα. Για παράδειγμα, να είναι πιο καλός ο ηλεκτροφωτισμός της πόλης, γιατί η Σούλα φοβόταν το σκοτάδι, ή κάτι τέτοιο.
Από εκείνα τα χρόνια του Δημοτικού είχα νιώσει μέσα μου, χωρίς να ξέρω το νόημα, τη σύμπτωση της χρυσής τομής, το σημείο που θα συναντιόνταν η κάθετη και η οριζόντια γραμμή. Οι υποκειμενικές μας συνθήκες ήταν η επιθυμία να πάμε στον κινηματογράφο. Οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν το περιβάλλον. Για να επαναστατήσουμε ενάντια στο σκοτάδι έπρεπε να ωριμάσουν οι συνθήκες. Επαιρνα ένα μολύβι και μια κόλλα χαρτί και τραβούσα μια κάθετη γραμμή και μια οριζόντια, του ίδιου μήκους. Εψαχνα με το υποδεκάμετρο και μετρούσα. Εβρισκα ακριβώς το σημείο που τέμνονταν. «Εδώ», έλεγα στις αδελφές μου. Με κοίταζαν παράξενα, αλλά δεν μπορούσα να συνεχίσω. Πολύ αργότερα έμαθα για την κάθετη γραμμή, που τη λένε διαχρονική και την οριζόντια την επονομαζόμενη παρόν.
Για τις υποκειμενικές συνθήκες: Τις επιθυμίες και τις υπαρξιακές αγωνίες μιας μονάδας ή ενός συνόλου. Και τις αντικειμενικές: Τις υπάρχουσες στον παρόντα χρόνο θεσμοθετημένες από την εξουσία, θωρακισμένες από κατασταλτικές δυνάμεις, που αποφασίζουν και καθορίζουν αντίστοιχα τη διαβίωση του ενός ή ενός συνόλου.
Τώρα στη Γαλλία οι υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες έχουν ακριβώς βρει το σημείο που τέμνονται. Αυτό είναι το σημείο που πυροδοτεί την εξέγερση και που προφανώς οι Γάλλοι φοιτητές και οι αλληλέγγυοι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα δεν εντόπισαν τυχαία, αλλά συνειδητά υπερασπίζονται. Γνωρίζουν καλά, μάλλον, ότι από αυτό το σημείο δεν μπορούν να υποχωρήσουν. Ο διάλογος, που ζητά η εξουσία, δεν είναι τίποτε άλλο από υποχώρηση που θα υπονομεύσει το μέλλον τους. Η εξουσία ξέρει επίσης ότι η έκρηξη έγινε και η πρόταση για διάλογο είναι μόνο ένα μέσο για να κερδίσει χρόνο. Αλλά για ποιον;
Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ
Feeds
Casanova 
