Η Χαν Γέο Ραμ σε μια σκηνή της ταινίας

Είναι ευτυχία να μπαίνεις στη σκοτεινή αίθουσα και ο σκηνοθέτης της ταινίας που παρακολουθείς να σε μεταφέρει σε έναν «άλλο» κόσμο. Σε έναν κόσμο γεμάτο ποίηση και ομορφιά! Η Ταινία του Κιμ Κι - Ντουκ, «Το Τόξο», με πολύ λιτά μέσα, σχεδόν με το τίποτα, σου ανακουφίζει τα μάτια και την καρδιά, σου αναζωογονεί όλες τις αισθήσεις. Και την ίδια στιγμή σε κρατάει σε μεγάλη ένταση. Σου δημιουργεί την αίσθηση πως, από στιγμή σε στιγμή, κάτι θα πάει στραβά, και η οθόνη θα τιναχτεί στον αέρα.

Μια ακόμα πολυεπίπεδη αλληγορική ταινία του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Κιμ Κι - Ντουκ, του δημιουργού εξαιρετικών ταινιών, όπως η ταινία «Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και Ανοιξη», αλλά και βίαιων ταινιών, όπως η ταινία «Old Boy». «Το Τόξο», μιλάει για τον έρωτα! Ενα σουρεαλιστικό καΐκι, γεμάτο χρώματα, στη μέση του ωκεανού! Γύρω η απέραντη θάλασσα και στη μέση της μια πολύχρωμη κουκκίδα που πλέει. Ο κόσμος ολόκληρος! Πάνω της δυο «ψυχές» έλκονται και απωθούνται. Εκείνος εξήντα χρόνων. Εκείνη μόλις δεκάξι! Υπάρχει μια συμφωνία. Μόλις το κορίτσι συμπληρώσει το δεκάξι (ενηλικιωθεί), θα παντρευτούν. Εκείνος χαρακώνει σε ένα ημερολόγιο τις μέρες, όπως κάνουμε στο στρατό ή στη φυλακή. Στην επιθυμία του να συντομεύσει το χρόνο, ποιος στη θέση του δε θα 'κανε το ίδιο, δε διστάζει και να κλέψει! Ιδιαίτερα όταν νιώθει ότι η μικρή μπορεί και να του φύγει. Χαρακώνει περισσότερες από μια μέρα!

Στο μεταξύ τη φροντίζει. Με απέραντη τρυφερότητα. Την πλένει, τη στολίζει, της ψωνίζει! Τη σέβεται! Εκείνη κρατάει ό,τι την ικανοποιεί. Εκτιμάει τα πάντα. Χαίρεται την αφοσίωση που της δείχνει. Ομως, η καρδιά της είναι ανοιχτή και πέρα από τη θάλασσα, που την περιβάλλει. Και πώς θα γινόταν αλλιώς, είναι τόσο νέα! Και τόσο όμορφη! Και μια μέρα, όπως συμβαίνει στη ζωή, σε όλους όσοι προετοιμάζονται για όμορφες συναντήσεις, έρχεται ο έρωτας! Ο έρωτας που συμπεριλαμβάνει, όμως, τα πάντα. Που δεν αρκείται στην εκτίμηση, κλπ. Αλλά που συγκλονίζει. Ενας νεαρός ερασιτέχνης ψαράς, από τους δεκάδες που φτάνουν και μισθώνουν το καΐκι για να ψαρέψουν, την αναστατώνει. Την ίδια στιγμή μπαίνουν τα θεμέλια για την τραγωδία που, αναπόφευκτα, θα ξεσπάσει.

Ο εξηντάχρονος νιώθει, βλέπει την απειλή! Βλέπει επίσης πως είναι άνισος ο αγώνας του. Αυτά που εκείνος έχει να δώσει είναι πάντα λιγότερα από αυτά που ο νέος μπορεί και η μικρή επιθυμεί! Ομως, δε θα εγκαταλείψει εύκολα. Σηκώνει και τεντώνει το τόξο! Το τόξο που έχει, για να την προστατέψει. Για την ακρίβεια, για να την κρατήσει κοντά του! Και ενώ καταφέρνει να κρατήσει το νέο, την απειλή, μακριά, δεν καταφέρνει να κάνει, να αναγκάσει, τη μικρή, να νιώθει όπως πρώτα. Η άφιξη του νέου τη γέμισε καινούρια συναισθήματα. Της έδωσε φτερά. Τώρα, πια, είναι έτοιμη να πετάξει. Με όποιο κόστος!

Δεν πρέπει να αποκαλύψω το τέλος. Ομως, δεν μπορώ να μη σας πω, πως και μόνο γι' αυτό, αξίζει να δει κανείς την ταινία! Γιατί είναι η σωστότερη λύση, η λύση που έδωσε ο δημιουργός της. Αλλά, και κυρίως, γιατί η λύση αυτή δόθηκε με έναν εξαίσιο κινηματογραφικό τρόπο. Με μια μοναδική αφαίρεση. Μια αφαίρεση που μόνον τα πολύ καλά ποιήματα διαθέτουν. Μια αφαίρεση που κρατάει τα απολύτως απαραίτητα. Αυτά που έχουν την ουσία.

Ισως θεωρήσετε, και μπορεί αυτό να είναι αλήθεια, υπερβολική την κριτική μου. Ομως, ζητάω την κατανόησή σας. Το μεγαλύτερο μέρος των ταινιών που βλέπω κακομεταχειρίζεται την τέχνη του κινηματογράφου. «Το Τόξο», με το γούστο του και τα πλούσια συναισθήματα που προκαλεί, είναι ένα πραγματικό ποίημα. Μια μικρή κινηματογραφική ακουαρέλα. Γεμάτη παλ χρώματα. Είναι μια ανακούφιση!

Παίζουν: Χαν Γέο Ραμ - Γιουν Σουνγκ - Χιουάν