Είναι μόνο σκόρπια αποσπάσματα. Κι όμως τα λένε όλα. Δε χρειάζονται εξηγήσεις. Δε χρειάζεται ούτε καν να διευκρινιστεί ο χώρος και ο χρόνος. Ολα βρίσκονται εκεί στον λεβέντικο καθαρό δωρικό τους λόγο. Σαν να τους βλέπεις νοερά, να ορθώνονται μπροστά στους στρατοδίκες της χούντας με ψηλά το κεφάλι, περήφανοι με τη σεμνότητα του κομμουνιστή. Αλύγιστοι με την ευλυγισία του καλού αγωνιστή. Δεν απολογούνται, ξετινάζουν το εγκληματικό καθεστώς και τα όργανά του.

Οταν είναι αναγκασμένοι να μιλούν για τον εαυτό τους είναι πάντα για να προβάλλουν το ΚΚΕ, την ιδεολογία του και το πρόγραμμά του.Δεν υπάρχει ιχνος ατομικότητας. Σε περιπτώσεις διηγούνται με ακρίβεια τα χειρότερα βασανιστήρια, που τους εξανάγκασαν στα κολαστήρια της ασφάλειας μόνο και μόνο για να μιλήσουν για το Κόμμα τους.

Πιστεύεις πως βρίσκεσαι σε εξωπραγματικό κόσμο. Και όμως είναι ο μόνος πραγματικός. Αυτός που ανεβάζει τον απλό άνθρωπο και τον περνάει στο επίπεδο του αγωνιστή κομμουνιστή. Είναι ο κόσμος της πρωτοπόρας επαναστατικής ιδεολογίας της εργατικής τάξης, που φτιάχνει αυτούς τους ατσάλινους ανθρώπους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που χαράζουν τους δρόμους για το μέλλον. Για την κοινωνία εκείνη που θα έχει καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα αρχίσει η πραγματική ιστορία του ανθρώπου.

Είναι μόνο κάποια σκόρπια αποσπάσματα. Ο «Ριζοσπάστης» με αφορμή τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου 1967, τα πήρε από το πλούσιο αρχείο του ΚΚΕ. Δεν τα διαλέξαμε. Αυτά έτυχαν ανάμεσα στις χιλιάδες περιπτώσεις των κομμουνιστών αγωνιστών. Χωρίς να το επιδιώκουν διηγούνται την πραγματική ιστορία του λαού μας. Αυτή που χαράσσεται καθημερινά βήμα το βήμα από τέτοιους αγωνιστές. Χωρίς να το επιδιώκουν, διδάσκουν, πως αξίζει να ζει και να είναι ταυτόχρονα έτοιμος ακόμα και να πεθάνει ο άνθρωπος.