Οι μεγαλοβιομήχανοι, που ξέρουν να κάνουν ουσιαστικές αναλύσεις για τους συσχετισμούς των δυνάμεων στην κοινωνία, όλα τα τελευταία χρόνια συνηθίζουν να μην κρύβουν τα λόγια τους. Δεν το έκαναν ούτε προχτές, στην ετήσια γενική τους συνέλευση. Ισα-ίσα. Αξιοποίησαν στο έπακρο τον αέρα που τους δίνουν οι πολιτικές επιλογές των παρευρισκομένων αρχηγών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και φούσκωσαν τα πανιά τους για... νέες σελίδες δράσης του Συνδέσμου τους.

Εχοντας ως δεδομένο ότι η «επιχειρηματικότητα» και η «ανταγωνιστικότητα», έχουν ήδη αναδειχτεί από τους πολιτικούς ταγούς σε εθνικούς στόχους, προχώρησαν παραπέρα. Πρώτον, παρουσίασαν την άποψη ότι ξεκινάει μια περίοδος που απαιτεί νέες θυσίες από την πλευρά των εργαζομένων, ειδικά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, των αμοιβών και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, γιατί μόνο έτσι θα αναπτυχθεί - τάχα -ανταγωνιστικά η οικονομία. Δεύτερον, εξήγησαν ότι η επιζητούμενη «κοινωνική συναίνεση», είναι ένα απλό μέσο για να επιτευχθεί η «ανταγωνιστική ανασυγκρότηση της οικονομίας» και να προωθηθούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, αλλά έσπευσαν να συμπληρώσουν ότι μπορεί να παρακαμφθεί, αφού δεν υπάρχει χρόνος για άλλες καθυστερήσεις. Τρίτον, απαίτησαν να αποδοθούν στους βιομήχανους και στο ΣΕΒ, αυτά που τους ανήκουν και συγκεκριμένα να αναγνωριστούν από την κοινωνία ως η δύναμη που παράγει πλούτο και θέσεις εργασίας.

Επειδή όμως, καταλαβαινόμαστε τώρα και δε χρειάζονται περισσότερα, είναι πεντακάθαρο ότι εκείνο που απαιτούν οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου είναι τα πάντα. Θέλουν την πλήρη και άνευ όρων υποταγή των εργαζομένων στα σχέδια παραπέρα πλουτισμού τους, απειλούν πως αν οι στόχοι τους δεν υλοποιηθούν με τη...«συναίνεση», υπάρχει και ο εκβιασμός και ο αυταρχισμός και αξιώνουν να απεκδυθούν οι εργαζόμενοι τη στοιχειώδη αλήθεια που διέπει την κοινωνία των εκμεταλλευτικών συστημάτων. Οτι η μοναδική δύναμη που παράγει τον πλούτο είναι η εργατική δύναμη, ενώ εκείνοι που προσπορίζονται τα κέρδη, οι επιχειρηματίες, ιδιοποιούνται το αποτέλεσμα της εργασίας της εργατικής τάξης.

Οτι στην ίδια ρότα και σε πλήρη σύμπνοια με τους μεγαλοεπιχειρηματίες, κινούνται και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου, δεν είναι καινούριο. Γνωστό είναι επιπλέον ότι ο ένας προσπαθεί να υπερακοντίσει τον άλλον, όχι στα λόγια, αλλά με συγκεκριμένες πολιτικές και προτάσεις που θα καταθέσουν στο τραπέζι του... διαλόγου που έχουν με την άρxουσα τάξη. Ετσι, καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο πρωθυπουργός αφού απαρίθμησε σειρά μέτρων που υιοθέτησε η κυβέρνηση ικανοποιώντας αιτήματα της πλουτοκρατίας, αναφώνησε: «δε σταματούμε εδώ. Δεν επαναπαυόμαστε. Και αυτό θέλω να το υπογραμμίσω». Ούτε είναι συμπτωματικό ότι ο Γ. Παπανδρέου αφού εκθείασε το έργο του ΣΕΒ προς την κοινωνία και το έθνος, ανέπτυξε τις προτάσεις του για ακόμα πιο ευέλικτες μορφές εργασίας και επιδοτούμενες από τον κρατικό κορβανά εργοδοτικές εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Σ' αυτά ακριβώς τα πλαίσια είναι απόλυτα καίρια η διατύπωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του Κόμματος ότι «τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κέρδισαν δίκαια το χειροκρότημα των βιομηχάνων» και η διαπίστωση ότι «και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αξίζουν την κατακραυγή των εργαζομένων, που τα ταξικά τους συμφέροντα είναι διαμετρικά αντίθετα με τους καπιταλιστές και όσους τους υπηρετούν».