«O καλύτερος διάλογος είναι οι αγώνες» | ΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΑΙΔΕΙΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΕΙ

«O καλύτερος διάλογος είναι οι αγώνες»

Η πρόταση της ΔΗΠΑΚ στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων του Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (ΑΕΙ)

Το πολιτικό σκηνικό που έχει δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή, γύρω από τις εξελίξεις στα καυτά θέματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΑΕ), είναι, κατά τη γνώμη μας, ευκρινές και κρίσιμο για το πανεπιστημιακό κίνημα:

Η κυβέρνηση διατείνεται ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει από την προσπάθεια να προωθήσει και να υλοποιήσει τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις για την ΑΕ, στο πλαίσιο, βέβαια, της εφαρμογής των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) και της Διακήρυξης της Μπολόνια (ΔτΜπ). Η διαπίστωση αυτή προκύπτει από τις δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού. Αλλωστε, για την πραγματοποίηση αυτών των αναδιαρθρώσεων η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στην προηγούμενη Διάσκεψη Κορυφής των υπουργών Παιδείας της ΕΕ στο Μπέργκεν και θα δώσει λόγο στην προσεχή Διάσκεψη στο Λονδίνο. Κατά συνέπεια, ο διάλογος που προτείνει η κυβέρνηση, εξακολουθεί να είναι προσχηματικός και παραπλανητικός. Αφορά αποκλειστικά τους ελιγμούς της κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ, διά των πιο αρμόδιων στελεχών του σε θέματα Παιδείας (Παπανδρέου, Δαμανάκη, Λοβέρδος, Ράπτη, Ευθυμίου κλπ.), κατηγορεί την κυβέρνηση «ότι με τους χειρισμούς της απέτυχε να δημιουργήσει κλίμα συναίνεσης και μαζί με τη διαδικασία που ακολούθησε έκαψε και την ουσία των αναδιαρθρώσεων», γεγονός που μας οδηγεί, για άλλη μια φορά, στο αδιαφιλονίκητο πολιτικό συμπέρασμα ότι το ΠΑΣΟΚ δε διαφωνεί στην ουσία των επιχειρούμενων αναδιαρθρώσεων.

Ηδη από τις 7/6/2006, με δηλώσεις του, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δίνει κατεύθυνση στην κυβέρνηση για τον τρόπο χειρισμού της κατάστασης που δημιουργήθηκε στα πανεπιστήμια με δυο σαφείς αναφορές. Να υπάρξει διάλογος και να μετατεθεί η κατάθεση του νομοσχεδίου για μετά το καλοκαίρι. Και τα δύο αυτά σημεία υιοθετήθηκαν από την κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή, προσπαθεί σε υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους να εκμεταλλευτεί τα γεγονότα, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση του έναντι της κυβέρνησης.

Το ΠΑΣΟΚ με τις τοποθετήσεις του, επί της ουσίας, αμφισβητεί την ικανότητα της κυβέρνησης να δημιουργεί κλίμα συναίνεσης και να εξασφαλίσει την αποδοχή των ενδιαφερομένων πανεπιστημιακών φορέων. Με άλλα λόγια, κατηγορεί την κυβέρνηση για ανικανότητα εγκλωβισμού του φοιτητικού και γενικότερα του πανεπιστημιακού κινήματος. Την ίδια στιγμή, ζητάει από την κυβέρνηση «συγκεκριμένες κινήσεις απεγκλωβισμού και εκτόνωσης της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στα πανεπιστήμια», ενώ, στη γνωστή τακτική των οβιδιακών του μετα(παρα)μορφώσεων ανακοίνωσε ότι θα καταψηφίσει την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.

Το ΠΑΣΟΚ έχει το δικό του βαρύτατο μερίδιο ευθύνης για την προώθηση των αντιδραστικών πολιτικών και των αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία.

Ο Συνασπισμός με τοποθετήσεις στελεχών του (Αλαβάνος, Λαφαζάνης) τάσσεται ανοιχτά υπέρ της έναρξης διαλόγου, έστω από μηδενική βάση. Αντικειμενικά, κινείται κι αυτός στη δημιουργία κλίματος διαλόγου και σε ένα διαμεσολαβητικό ρόλο, όπως και το ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα στο πανεπιστημιακό κίνημα και την κυβέρνηση. Παράλληλα, στελέχη του μέσα στο πανεπιστημιακό κίνημα, στις εμφανίσεις τους στα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ, καταχρώνται αρμοδιοτήτων και ρόλων σε μια προσπάθεια να παρουσιαστούν ως οι αυθεντικοί εκφραστές του πανεπιστημιακού κινήματος.

Το ΚΚΕ, με ανακοίνωσή του, τοποθετείται ενάντια στη συμμετοχή στο διάλογο γιατί θεωρεί την πολιτική της κυβέρνησης και τις αποφάσεις της δεδομένες, στο πλαίσιο της δικομματικής συναίνεσης.

Η κυβέρνηση, μπροστά στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των φοιτητών, κατά κύριο λόγο, αλλά και των πανεπιστημιακών δασκάλων και των άλλων εργαζομένων, αναγκάστηκε να δεσμευτεί ότι θα δημοσιοποιήσει το υπό κατάθεση νομοσχέδιο για το νέο νόμο - πλαίσιο και ότι θα υπάρξει διαβούλευση, προκειμένου να κατατεθούν οι απόψεις κομμάτων και φορέων.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση, με ορίζοντα τις δημοτικές εκλογές, ελίσσεται για να πετύχει το μείζον: Να αξιοποιήσει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, για να εκτονώσει τη σημερινή κατάσταση, να προσπαθήσει να νομιμοποιήσει ή και να περάσει την πολιτική της μέσα από έναν προσχηματικό διάλογο, αλλά, ταυτόχρονα, να «ξεκρεμάσει» το ΠΑΣΟΚ από την υποκριτική αντιπολιτευτική τακτική του.

Αυτή τη στιγμή, το πανεπιστημιακό κίνημα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να έχει σαφή προσανατολισμό και αποκρυσταλλωμένο διεκδικητικό πλαίσιο, ξεκάθαρες θέσεις και εκτιμήσεις, για την παραπέρα πορεία του και την ανάπτυξη των αγώνων του.

1. Καμιά θριαμβολογία δεν πρέπει να υπάρξει για το γεγονός της δημοσιοποίησης του νομοσχεδίου για το νέο νόμο - πλαίσιο και της μετάθεσης της κατάθεσής του στη νέα κοινοβουλευτική περίοδο. Το πανεπιστημιακό κίνημα δεν έχει αποσπάσει ακόμη καμιά συγκεκριμένη δέσμευση από την πλευρά της κυβέρνησης ως προς τις προτάσεις και τα αιτήματα που έχει καταθέσει. Θα είναι τραγικό λάθος μια αναδίπλωση, ένας ελιγμός της κυβέρνησης να εκληφθεί ως νίκη του πανεπιστημιακού κινήματος.

2. Για το πανεπιστημιακό κίνημα, η μη κατάθεση του νομοσχεδίου για το νέο νόμο - πλαίσιο είναι, σύμφωνα και με τις αποφάσεις της ΠΟΣΔΕΠ, ένας στόχος, σημαντικός μεν, αλλά όχι ο μοναδικός και ο κυριότερος δε. Ο νέος νόμος - πλαίσιο έρχεται να «δέσει» όλο το θεσμικό σύστημα που η κυβέρνηση έχει προωθήσει και το οποίο εκφράζει τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τη ΔτΜπ.

3. Το πανεπιστημιακό κίνημα πρέπει να επιμείνει σταθερά και απαρέγκλιτα στο σύνολο των στόχων που έχει βάλει, που αφορούν και το σύνολο των αναδιαρθρώσεων που προωθούνται, να αντιμετωπίσει την κυβερνητική πολιτική ως μία και ενιαία πολιτική, να αγωνιστεί για την ανατροπή της.

4. Παρά τους ελιγμούς της κυβέρνησης και όχι μόνο, το πανεπιστημιακό κίνημα πρέπει να υπερασπιστεί και να παραμείνει αμετακίνητο στη μέχρι τώρα θέση του, ότι δε συμμετέχει και δεν καλύπτει πολιτικά κανέναν διάλογο, που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις, γιατί είναι εκ προοιμίου ψευδεπίγραφος, προσχηματικός και παραπλανητικός και αποσκοπεί στη συγκάλυψη της κυβερνητικής πολιτικής, που κινείται σταθερά στο πλαίσιο της ΔτΜπ και των σχετικών αποφάσεων των διασκέψεων κορυφής των υπουργών Παιδείας της ΕΕ που υλοποιούν τις βασικές κατευθύνσεις της Διάσκεψης Κορυφής της Λισαβόνας. Το σύνθημα του πανεπιστημιακού κινήματος πρέπει να είναι «ο καλύτερος διάλογος είναι οι αγώνες».

5. Το κυρίαρχο για το πανεπιστημιακό κίνημα είναι να αποκρούσει την «επίθεση διαλόγου», που έχει εξαπολυθεί αυτή τη στιγμή από πολλές και διαφορετικές πλευρές - κυβέρνηση, δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ, ΜΜΕ, υπεραμυνόμενο της δικής του απαίτησης να δεσμευτεί η κυβέρνηση στο πλαίσιο των δικών του αιτημάτων και προτάσεων.

6. Το πανεπιστημιακό κίνημα πρέπει να προφυλαχτεί αποφασιστικά από την όποια προσπάθεια καπήλευσης των αγώνων του, να μη χρησιμοποιηθεί για το ξέπλυμα της πολιτικής και της στάσης πολιτικών δυνάμεων, που έχουν σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση που έχει περιέλθει η ΑΕ στη χώρα μας. Να μην επιτρέψει στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, στους υποταγμένους εταίρους των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών, που συναινούν στην εφαρμογή αντιδραστικών πολιτικών σε βάρος του βιοτικού επιπέδου και των ελευθεριών των εργαζομένων και της νεολαίας, των κοινωνικών τους κατακτήσεων, να αναβαπτιστούν στη λαϊκή συνείδηση.

7. Το πανεπιστημιακό κίνημα, με περισσότερη επιμονή και προσήλωση, πρέπει να σφυρηλατήσει την ενότητα και την ενιαία δράση του. Φοιτητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και εργαζόμενοι στα ΑΕΙ, διατηρώντας την αυτοτέλειά τους, μπορούν να έχουν κοινή γλώσσα, γιατί κοινά και αδιαίρετα είναι τα προβλήματα της ΑΕ και γενικότερα της Παιδείας. Μια ενότητα που θα διασφαλίζει την ιδεολογική και πολιτική διαπάλη στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών μέσα στα πανεπιστήμια, δε θα επιτρέπει αντιδημοκρατικές αυθαιρεσίες, ψεύτικες αντιπροσωπεύσεις, δε θα καλλιεργεί το έδαφος για αντικομμουνιστικές υστερίες και έκτροπα και δε θα επιτρέπει τη συγκάλυψη των επιδιώξεων του δικομματισμού και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

8. Τέλος, το πανεπιστημιακό κίνημα πρέπει να επιδιώξει τη μετατροπή της πάλης του σε παλλαϊκό και γενικό πολιτικό αγώνα, να συμπήξει τις κοινωνικές του συμμαχίες με το μαχόμενο εργατικό και γενικότερα λαϊκό κίνημα. Είναι όρος «εκ των ων ουκ άνευ» η ενδυνάμωση και η σφυρηλάτηση των κοινωνικών συμμαχιών του πανεπιστημιακού κινήματος, αν πράγματι υπάρχει η πολιτική βούληση στις συνδικαλιστικές δυνάμεις του χώρου για την αντιμετώπιση της κυβερνητικής πολιτικής και γενικότερα του δικομματισμού, αν επιδιώκεται η ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής για τη δημιουργία του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου της Ανώτατης Εκπαίδευσης και Ερευνας, για την υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ και της ΔτΜπ.

Στο πλαίσιο αυτών των εκτιμήσεων και θέσεων, το πανεπιστημιακό κίνημα οφείλει να συγκεκριμενοποιήσει τις προτάσεις του και τα αιτήματα που διεκδικεί, ως απάντηση, ταυτόχρονα, στην κυβερνητική φλυαρία ότι δεν καταθέτει προτάσεις. Να δίνει πολύ καθαρά το πολιτικό και αγωνιστικό του στίγμα, για να μην επιτρέπει την αξιοποίηση της πάλης του μπροστά στις δημοτικές και αργότερα μπροστά στις βουλευτικές εκλογές, για να κατανοεί ο ελληνικός λαός τους στόχους και τους σκοπούς της πάλης του.

ΑΙΤΗΜΑΤΑ

Το πανεπιστημιακό κίνημα στην κατεύθυνση υπεράσπισης του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, της μη ιδιωτικοποίησής του, της μη εμπορευματοποίησης της γνώσης, αντιτάσσει απέναντι στην κυβερνητική πολιτική το παρακάτω συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο:

Να μην τροποποιηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος.
Να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο για το νέο νόμο - πλαίσιο.
Να μην εφαρμοστούν οι νόμοι που ψηφίστηκαν μέχρι τώρα (Αξιολόγηση, Διά Βίου Εκπαίδευση, ΔΟΑΤΑΠ, Διεθνές Πανεπιστήμιο).
Να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία στο 15% επί του κρατικού προϋπολογισμού. Να υπάρξει αύξηση στους μισθούς κατά 10%, με παράλληλη κατάργηση του επιδοματικού χαρακτήρα του μισθολογίου και ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό για όλες τις βαθμίδες. Να επιστραφούν οι παρακρατήσεις στα μέλη ΕΔΠ. Να επιλυθούν τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά προβλήματα του ΔΕΠ. Να καθιερωθεί η υπογραφή συλλογικής σύμβασης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την ΠΟΣΔΕΠ για τα οικονομικά των πανεπιστημιακών.
Να τριπλασιαστούν οι δαπάνες για την έρευνα, με ιδιαίτερη μέριμνα για τη βασική έρευνα.
Να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου. Να καταργηθούν οι νόμοι που επιτρέπουν την επιχειρηματική δραστηριότητα των ΑΕΙ, τη συμμετοχή του ΔΕΠ σε επιχειρήσεις, την άσκηση ελευθέριου επαγγέλματος.
Να θεσπιστεί η αποκλειστική απασχόληση ως η μοναδική εργασιακή σχέση των μελών ΔΕΠ, να επεκταθεί η μονιμότητα στη βαθμίδα του Λέκτορα μετά από τριετή θητεία, να θεσπιστεί η κλειστή διαδικασία κρίσης για εσωτερική εξέλιξη και η ανοιχτή διαδικασία κρίσης για τις κενές και τις νέες θέσεις.
Να προκηρυχτούν οι θέσεις των συμβασιούχων διδασκόντων με βάση το ΠΔ 407/80 μέσα από τον προγραμματισμό. Να καταργηθεί ο θεσμός. Να καλυφθούν οι ανάγκες των ΑΕΙ σε νέο διδακτικό προσωπικό. Προτεραιότητα στα περιφερειακά πανεπιστήμια.
Να μην αναγνωρίζονται οι τίτλοι σπουδών των παραρτημάτων των ξένων πανεπιστημίων στη χώρα μας. Να μην αναγνωρίζονται οι τίτλοι σπουδών με βάση την οδηγία της ΕΕ 36/2005. Να καταργηθούν τα παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων στη χώρα μας.
Να καταργηθούν τα μεταπτυχιακά ειδίκευσης (ΜΔΕ) γιατί υπονομεύουν τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών. Να θεσπιστούν μεταπτυχιακές σπουδές που θα οδηγούν αποκλειστικά σε διδακτορικό δίπλωμα.
Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος για προγράμματα σπουδών υψηλού επιπέδου, τον ενιαίο χαρακτήρα του προπτυχιακού κύκλου σπουδών, τη σχέση επαγγελματικής - επιστημονικής ειδίκευσης με τα ΜΔΕ, τα επαγγελματικά δικαιώματα, την παροχή δωρεάν συγγραμμάτων, την αναβάθμιση της διδασκαλίας, της πρακτικής άσκησης και της διπλωματικής εργασίας, τη σίτιση και τη στέγαση, τη συμμετοχή των φοιτητών και την εκλογή τους στις ακαδημαϊκές διαδικασίες. Οχι στις πιστωτικές μονάδες και στο συμπληρωματικό δίπλωμα που διαλύουν τα πτυχία.
Να περιφρουρηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Την ευθύνη για τη διαφύλαξη του ασύλου να την έχει η σύγκλητος.
Να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων των ΑΕΙ, πριν απ' όλα η μετατροπή των θέσεων επί συμβάσει σε μόνιμες θέσεις εργασίας και τα οικονομικά τους αιτήματα.

Το πανεπιστημιακό κίνημα δεν υποστηρίζει τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Αγωνίζεται για ριζικές αλλαγές στην Παιδεία συνολικά, για μια ουσιαστικά ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, με πραγματικά δημόσια πανεπιστήμια που δε θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά θα υπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες των εργαζομένων, της νεολαίας και της εξέλιξης των επιστημών. Οι προτάσεις που καταθέτει και τα αιτήματα που διεκδικεί συμβάλλουν στην υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου και στην παραπέρα ουσιαστική εξέλιξή του, δίνουν απάντηση στις πολιτικές της κρίσης που εφαρμόζονται. Η κυβέρνηση, αντί να δημοκοπεί ενάντια στο πανεπιστημιακό κίνημα, οφείλει να υιοθετήσει και να ικανοποιήσει πλήρως τις προτάσεις και τα αιτήματα του.