O,τι είπαμε για τον «Ερωτα στην Τύχη» ισχύει, στο εκατονταπλάσιο, και για το «Σάρκα και Αίμα». Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με «κωμωδία», αλλά με «δράμα». Για την ακρίβεια, με αληθινή ανθρωποφαγία!

Ο σκηνοθέτης είναι, αν είναι δυνατόν, μουσικοσυνθέτης! Και τραγουδιστής, μου είπαν, της ροκ! Τόση κακογουστιά, τόσο άσκοπο αίμα, τέτοια χυδαιότητα, δεν έχω ξανασυναντήσει μαζεμένα στην ίδια ταινία. Αρνούμαι να πιστέψω πως κάποιος που ξέρει να γράφει και να διαβάζει νότες, μπορεί να κατασκευάσει ένα τόσο κακόγουστο πράγμα. Η μόνη δικαιολογία είναι, ίσως, η δικαίωση του ονόματος του σκηνοθέτη: Ζόμπι!

Ο Ζόμπι, λοιπόν, κάτω από τους ήχους ηλεκτρικής και ηλεκτρονικής μουσικής, αμόλησε καμιά δεκαριά ζόμπι, κλέφτες και αστυφύλακες, και τους άφησε να χτυπιούνται σαν ζόμπι. Να τρώνε με τα χέρια, να κάνουν έρωτα, εμετούς, να ρεύονται και να αερίζονται. Μην αποπροσανατολιστείτε. Δεν έχουμε να κάνουμε με ζόμπι, με, ποιητική αδεία, τέρατα, αλλά με πραγματικούς ανθρώπους. Οι ήρωες της ταινίας δεν είναι ζόμπι. Ανθρωποι είναι που συμπεριφέρονται σαν ζόμπι!

Το μόνο ευχάριστο στην ταινία είναι το φινάλε της. Στο τέλος δεν έμεινε ζωντανό κανένα από τα τέρατα, που παρέλασαν στην οθόνη! Και αυτό είναι μια κάθαρση, μια δικαίωση του ανθρώπου. Αν οι δημιουργοί είχαν την έμπνευση να προχωρούσαν και στην αυτοτιμωρία τους, την οποία και να κινηματογραφούσαν, τότε τα πράγματα, θα ήταν ακόμα πιο δικαιωμένα!

Θυμάστε την περίπτωση του Μάνσον; Ε, αυτός ήταν ένας άγγελος μπροστά σε ετούτους! Σε όλους «ετούτους»! Σε όλους τους καλλιτεχνικούς... Λόρντι.

Παίζουν: Σιντ Χέιγκ, Σέρι Μουν Ζόμπι, Μπιλ Μόσλι, Γουίλιαμ Φόρσιθ.