Ο σκηνοθέτης Γκαρσία, που έγραψε και το σενάριο, σκύβει, με πολύ σεβασμό είναι αλήθεια, πάνω σε εννέα γυναίκες, πάνω σε εννέα γυναικείες περιπτώσεις, και με απλές γραμμές και κατανοητά χρώματα, προσπαθεί να ανακαλύψει τη γυναικεία «ψυχή»! Τον τρόπο που αντιδρά και τον τρόπο που βιώνει τη ζωή η γυναίκα. Η καλλιτεχνική, αλλά και η φιλοσοφική προσέγγιση του σκηνοθέτη, είναι φιλική προς αυτή.

Μιλώντας για τις «Εννέα ζωές», ας μου επιτραπεί η έκφραση, μιλάμε για εννέα μικρά κινηματογραφικά διηγήματα. 1) Η Σάντρα βρίσκεται στη φυλακή και προσπαθεί απεγνωσμένα να έρθει πιο κοντά με το παιδί της, που την επισκέπτεται, 2) η Νταϊάνα ξαφνικά έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες μιας σχέσης από το παρελθόν, 3) η Χόλι δείχνει να μην μπορεί να προχωρήσει με τη ζωή της αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσει με τον πατριό της, 4) η Σόνια ξεσκεπάζει το μυστικό που ο φίλος της διατηρεί κρυφό στο κοντινό του περιβάλλον, 5) η έφηβη Σαμάνθα αναγκάζεται να παίξει ρόλο διαιτητή ανάμεσα στους γονείς της, 6) η Λόρνα αναλαμβάνει να παρηγορήσει τον πρώην σύζυγό της μετά την αυτοκτονία της γυναίκας του, 7) η Ρουθ αναλογίζεται την πιθανότητα, να αφήσει τον έγγαμο βίο μετά από ένα «παράνομο» ραντεβού, 8) η Καμίλ αντιμετωπίζει τους σωματικούς περιορισμούς της και 9) η Μάγκι επιτρέπει στη μικρή της κόρη, Μαρία, να λάμψει αντί της ίδιας.

Τα εννέα αυτά μικρά κινηματογραφικά διηγήματα, ωστόσο, θα μπορούσαν να ήταν εννέα κεφάλαια από ένα ενιαίο κινηματογραφικό μυθιστόρημα. Γιατί, παρότι, αποτελούν εννέα ξεχωριστές περιπτώσεις, που αφορούν σε εννέα διαφορετικούς ανθρώπους, τελικά θα μπορούσε, και τις εννέα περιπτώσεις, να τις είχε βιώσει το ίδιο άτομο. Ολες οι ιστορίες, ακόμα και κινηματογραφικά, δένονται μεταξύ τους. Τα δευτερεύοντα πρόσωπα των εννέα ιστοριών τα συναντάμε σε περισσότερες από μια ιστορίες. Και αυτό δείχνει μια σχέση ενότητας...

Ομως, δεν είναι μόνο τα δευτερεύοντα πρόσωπα, που συνηγορούν στο να διαβαστεί και ενιαία η ιστορία. Η ενιαία ατμόσφαιρα της ταινίας, η φόρμα, τα απαλά χρώματα, οι χαμηλοί τόνοι, το λιγοστό φως, η θλίψη... Ο θεατής έχει την αίσθηση πως ζει μια τραγωδία, παρόμοια με αυτή της Πρέβεζας, όπως την κατέγραψε ο Καριωτάκης, αλλά και ο Γιώργος Αθάνας (πού τον θυμήθηκα;) στο ποίημά του «Γυναίκες των επαρχιών».

Παρότι το μάτι σου πήζει από θλίψη και πόνο, η ταινία, τελικά, είναι αισιόδοξη. Είναι αισιόδοξη, γιατί οι ηρωίδες δε συμβιβάζονται με αυτά που τους προκύπτουν. Αγωνίζονται, για να μην υποκύψουν. Και, το βασικότερο, μέσα σε όλη αυτή την απελπισία, τα αισθήματα των ηρωίδων είναι πλούσια και γεμάτα υγεία. Η ταινία στέκεται μακριά από οποιαδήποτε αρρώστια!

Θα πρέπει να σημειώσουμε την προσπάθεια του σκηνοθέτη, πέρα από την πρότασή του στο περιεχόμενο, στην κινηματογραφική γραφή, στη φόρμα. Ο Ροντρίγκο Γκαρσία προσπάθησε να περιγράψει τις ιστορίες του με μονοπλάνα ή να μοιάζει η διήγησή του με μονοπλάνο. (σ.σ. Μονοπλάνο: το κινηματογραφικό περιεχόμενο από το ξεκίνημα μέχρι το σταμάτημα της κινηματογραφικής μηχανής λήψης).

Θα παρακαλούσα το θεατή να εντείνει την προσοχή του, ιδιαίτερα στο δεύτερο επεισόδιο, όπου, ολόκληρη η ιστορία που διηγείται ο σκηνοθέτης, χωράει μέσα σε ένα μόνο πλάνο. Ενα πλάνο γεμάτο συναισθήματα, με σύνθεση, με δράση. Αυτός ο κινηματογράφος είναι κινηματογράφος με σκέψη. Ο δημιουργός έχει καθαρό μυαλό, ξέρει τι ζητάει. Και, κυρίως, ξέρει πώς να αφηγηθεί, αυτό που θέλει να αφηγηθεί. Δείχνει απέχθεια στην προχειρότητα. Δείχνει σεβασμό του δημιουργού απέναντι στο θεατή.

Τέτοιες στιγμές-αρετές έχει πολλές η ταινία. Στις αρετές της, επίσης, και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Οι επιλογές των χώρων. Οι μουσικές. Και η φωτογραφία.

Παίζουν: (σειρά εμφανίσεως, για τις πρώτες 10) Ελπίντια Καρίγιο, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Λίσα Γκέι Χάμιλτον, Χόλι Χάντερ, Αμάντα Σεϊφράιντ, Εϊμι Μπρένεμαν, Σίσι Σπέισεκ, Κάθι Μπέικερ, Γκλεν Κλόουζ, Ντακότα Φάνινγκ, Στίβεν Ντιλέινι, Ουίλιαμ Φάνινγκ, Τζέισον Αϊζακ, Τζο Μαντένια.