«Πρέπει να διατηρήσουμε το περιεχόμενο της εργασίας ελκυστικό και αποδοτικό τόσο για τους πιο ηλικιωμένους εργαζόμενους, όσο και για τις επιχειρήσεις και το κράτος (...) Η γήρανση του πληθυσμού είναι ένα σύνθετο πρόβλημα, που απαιτεί συνέργειες και ενημέρωση για τα θετικά αποτελέσματα της παραμονής των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας στην εργασία (...) Πρέπει να υιοθετήσουμε πολιτικές, όπως τα οικονομικά κίνητρα για παραμονή στην εργασία, η οικειοθελής εφαρμογή ευέλικτων μορφών εργασίας, η συνεχιζόμενη κατάρτιση για να παραμείνουν επίκαιρες οι γνώσεις και δεξιότητες των εργαζομένων (...) Η προσπάθειά μας θα βασιστεί στο στοιχείο της παροχής κινήτρων. Πρόκειται για επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, που θα βασίζεται στην επιλογή με βάση ουσιαστικά κίνητρα και όχι στον καταναγκασμό».

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται αυτολεξεί από την εισήγηση του γενικού γραμματέα Διαχείρισης Κοινοτικών και Αλλων Πόρων του υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, Κωνσταντίνου Τσουτσοπλίδη, σε χτεσινό συνέδριο στη Θεσσαλονίκη. Το κυβερνητικό στέλεχος περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη μέθοδο, με την οποία η κυβέρνηση μεθοδεύει την παράταση του εργάσιμου βίου και κατ' επέκταση την αναπόφευκτη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Επί της ουσίας, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εργασίας προαναγγέλλει «εθελοντική» εργασία μέχρι τον τάφο, αφού η σύνταξη που θα δικαιούται κάποιος στα 65 του (με τα σημερινά τυπικά όρια) θα είναι τέτοια, που «εθελοντικά» θα εξαναγκάζεται να δουλέψει για να επιβιώσει. Αλλωστε, την «εθελούσια» παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι και τα 67, την έχει ήδη νομοθετήσει το ΠΑΣΟΚ...