Στη Γαλλία, η καλή μέρα φάνηκε από το πρωί. Και, μάλιστα, από πολύ πρωί. Ηδη από τον πρώτο του λόγο σαν αρχηγός της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου (ΛΜ), ο Λεόν Μπλουμ, διευκρινίζει ότι «η κυβέρνηση του ΛΜ θα δράσει μέσα στα πλαίσια της σημερινής κοινωνίας». Αυτό σημαίνει, για να αρχίσουμε, ότι οι κομμουνιστές έχουν ήδη αναλάβει μια υποχρέωση που αχρηστεύει οποιαδήποτε άλλη: Να υποστηρίξουν μια κυβέρνηση που δρα «στα πλαίσια της σημερινής κοινωνίας».

Γρήγορα θα αποδειχτεί ότι δεν πρόκειται για απλό θέμα τακτικής. Τον Ιούλη του 1936, ξεσπά στη γειτονική Ισπανία η φασιστική εξέγερση. Η κυβέρνηση και ο Λεόν Μπλουμ προσωπικά παίρνουν εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αλμπέρ Λεμπρέν (δηλαδή από τη μεγαλοαστική τάξη) να μην αναμειχθούν και, όπως δείχνει και το κραυγαλέο επεισόδιο του Ιρούν, που γίνεται ακριβώς πάνω στα γαλλικά σύνορα¹⁷ υπακούουν αμέσως. Αντίθετα, η εκστρατεία των κομμουνιστών «Οπλα και αεροπλάνα για την Ισπανία!» καμιά επίδραση δε φαίνεται να έχει στην κυβέρνηση, που, ας σημειωθεί, οι ίδιοι υποστηρίζουν.

Οταν η μεγαλοαστική τάξη αποφασίζει, με την έναρξη του 1938, να αρχίσει την πολιτική του «κατευνασμού», φαίνεται καθαρά ότι οι κομμουνιστές δεν έχουν τίποτα στα χέρια τους. Η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και βαρύτερη. Η προσπάθεια του ΓΚΚ να αντιδράσει στο Μόναχο (Σεπτέμβρης 1938) δημιούργησε κινδύνους ανοιχτών αστυνομικών διωγμών που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν και θύματα.¹⁸

Το κύμα προς τον πόλεμο γίνεται ακόμα πιο ακράτητο με την έναρξη του 1939. Οι εκκλήσεις του Μ. Τορέζ και οι διαβεβαιώσεις του (ακόμα το Μάρτη του 1939, δηλαδή ημέρες μόνο πριν από την είσοδο των φρανκικών στρατευμάτων στη Μαδρίτη) ότι το ΓΚΚ θα υποστηρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση «που θα υπερασπίσει την ειρήνη και θα εγγυηθεί την ασφάλεια της Ισπανικής Δημοκρατίας» πέφτουν εις ώτα κωφών. Η γαλλική κυβέρνηση παραδίδει στον Φράνκο τον ισπανικό πολεμικό στόλο, που είχε καταφύγει σε γαλλικά λιμάνια, και επιστρέφει τον ισπανικό χρυσό, ενέχυρο του δανείου του 1931.

Οι κομμουνιστές δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για να μετατρέψουν σε γόνιμη την τραγική κωμωδία των τριμερών συνομιλιών της Μόσχας (Ιούλης - Αύγουστος 1939). Οταν, στις αρχές Σεπτέμβρη του 1939, ο πόλεμος με τη Γερμανία τελικά αρχίζει, οι κομμουνιστές δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να αναστρέψουν τον «αστείο πόλεμο». Οι προτάσεις τους (πολύ μετριοπαθείς και ρεαλιστικές, που δείχνουν μια νηφάλια και διαυγή γνώση των στρατηγικών παραγόντων, του συσχετισμού των δυνάμεων κ.λπ. και που θα επαληθευτούν φωτογραφικά) δεν έχουν καμιά επίπτωση. Αντί γι' αυτό, οδηγούν ...στην απαγόρευση του ΓΚΚ, στην καθαίρεση των βουλευτών του και στη σύλληψη των ηγετών του, μερικοί από τους οποίους (αν και σαν εξαίρεση παρά κανόνας) παραδίδονται, σε συνέχεια, στους Γερμανούς. Κι αυτό, συμπληρώνουμε, από τη Βουλή που είχε αναδείξει το ΛΜ το 1936.¹⁹

^{--------------------------------------------}

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ - ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

17. Πρόκειται, πραγματικά, για δραματικό επεισόδιο. Στις 4.9.36, οι δυνάμεις του στρατηγού Μόλα, που έχει επικρατήσει στη Ναβάρα από τις πρώτες ώρες της εξέγερσης, στρέφονται βόρεια και χτυπούν τη βασκική πόλη Ιρούν, ακριβώς στα σύνορα με τη Γαλλία. Υστερα από άγριες μάχες, που γίνονται μπροστά στα μάτια των Γάλλων συνοριακών και τελωνειακών φρουρών, η πόλη καταλαμβάνεται. Η χώρα των Βάσκων απομονώνεται από τον έξω κόσμο.

Το επεισόδιο κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση στη Γαλλία. Δείχνει καθαρά ότι, αν η Γαλλία εφαρμόσει την πολιτική που έχει αναγγείλει επισήμως στις 9.8.1936 («καμιά βοήθεια στην Ισπανία», δηλαδή στη δημοκρατική Ισπανία), η νίκη των φασιστών είναι ζήτημα χρόνου.

Σε μαζική συγκέντρωση στο Παρίσι, ο πρωθυπουργός Λεόν Μπλουμ γίνεται δεκτός με συνθήματα υπέρ της βοήθειας στην Ισπανία. Η μόνη του αντίδραση είναι να βάλει τα κλάματα και να διαβεβαιώσει ότι κι αυτός σκέπτεται το Ιρούν.

Μπορεί. Η Γαλλία, όμως, εξακολουθεί να μη δίνει όπλα.

18. Πολλές φορές, μας διαφεύγει η σοβαρότητα της κατάστασης. Η συμφωνία του Μονάχου επικυρώνεται από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ομόφωνα από όλα τα κόμματα, με μόνη εξαίρεση την κομμουνιστική κοινοβουλευτική ομάδα. Εκτός από τους κομμουνιστές, μόνο ένας σοσιαλιστής βουλευτής και ο βουλευτής της Δεξιάς de Korillis καταψηφίζουν.

Σχεδόν αμέσως, όλη η χώρα κατακλύζεται από ανώνυμες προκηρύξεις και αφίσες που ζητούν τη διάλυση του ΓΚΚ. Και αυτό γιατί το ΓΚΚ θέλει να προκαλέσει πόλεμο με τη Γερμανία, επειδή του έχει πει ο Στάλιν ότι ο πόλεμος είναι η μητέρα της Επανάστασης.

Σε όλη τη χώρα, οι αντικομμουνιστικοί διωγμοί παίρνουν μεγάλη έκταση. Συνεργούσης και της οικονομικής κρίσης, σε πολλά εργοστάσια έγιναν μαζικές απολύσεις όσων είναι γνωστοί σαν κομμουνιστές. Οι διαδηλώσεις χτυπιούνται από την αστυνομία κ.λπ.

19. Για να δούμε τι πραγματικά έγινε.

Στις 26.9.1939, το ΓΚΚ τίθεται εκτός νόμου. Στις 9.2.1940, στις παραμονές της ναζιστικής εισβολής, οι βουλευτές του ΓΚΚ αποβάλλονται από την Εθνοσυνέλευση και συλλαμβάνονται με την κατηγορία ότι ...ανήκουν στην Κομμουνιστική Διεθνή. Σε συνθήκες λυσσαλέας αντικομμουνιστικής υστερίας, στην οποία πρωτοστατούν οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές βουλευτές καταδικάζονται σε φυλάκιση 4-5 ετών και σε 5ετή στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων μετά την απελευθέρωσή τους.

Υπενθυμίζουμε ότι στις 2.9.1939 οι Γάλλοι κομμουνιστές βουλευτές ψήφισαν υπέρ της κήρυξης πολέμου κατά της Γερμανίας. Το ίδιο έκανε, την ίδια ημέρα, στη Βουλή των Κοινοτήτων ο μόνος κομμουνιστής βουλευτής της Βρετανίας Ουίλιαμ Γκάλαχερ.