Από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα η ιστορία της Μέσης Ανατολής είναι μια ιστορία άμεσα συνδεδεμένη με το ρόλο του Ισραήλ ως «πολεμικής μηχανής».

*

Με το 181 ψήφισμα του ΟΗΕ το Νοέμβρη του 1947 παραχωρήθηκε το 56,47% των εδαφών τής (έως τότε αποικιοκρατούμενης από τους Αγγλους) Παλαιστίνης στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, με πληθυσμό που αριθμούσε (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της εποχής) σε 608.000 πολίτες, ενώ το υπόλοιπο παρέμενε στους Αραβες που όμως αριθμούσαν περί τα 1,4 εκατομμύρια πολίτες. Παραχωρήθηκε, δηλαδή, πάνω από το μισό του εδάφους σε έναν πληθυσμό που δεν ξεπερνούσε το 30%. Ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος, που ακολούθησε το Μάη του 1948, προκάλεσε κύμα προσφυγιάς των Αράβων από την Παλαιστίνη και την ευρύτερη περιοχή, την κατοχή τελικά από το Ισραήλ του 77,4% του εδάφους, το διωγμό 700.000 Παλαιστινίων από τις εστίες τους, την προσάρτηση των εδαφών τους και τη διχοτόμηση της Ιερουσαλήμ, καθώς η δυτική περνά σε ισραηλινή κατοχή και η ανατολική σε ιορδανική.

*

Το Ισραήλ επανέρχεται με «θερμό» τρόπο στο προσκήνιο το 1956, όταν και αποτελεί τον «παράλληλο βραχίονα» των Αγγλων και των Γάλλων κατά την κρίση του Σουέζ, εισβάλλοντας στην Αίγυπτο και καταλαμβάνοντας το όρος Σινά από όπου και αποχωρεί μετά από δυο μήνες.

*

Εντεκα χρόνια αργότερα, το 1967, ακολουθεί ο «πόλεμος των 6 ημερών». Το Ισραήλ, με απροκάλυπτο τρόπο, εφαρμόζοντας - αν λάβουμε τη σημερινή φρασεολογία του Μπους - το δόγμα του «προληπτικού χτυπήματος», εισβάλλει στη χερσόνησο του Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας (Αίγυπτος), στα υψίπεδα του Γκολάν (Συρία)και τη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη (Ιορδανία). Η κατάκτηση των Ιεροσολύμων και των Αγίων Τόπων, τόσο των Μουσουλμάνων όσο και των Χριστιανών, στο στρατιωτικό πεδίο, συνδυάζεται σε διπλωματικό επίπεδο από την τακτική του Ισραήλ να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τις αποφάσεις του ΟΗΕ για αποχώρησή του από τα καταληφθέντα εδάφη, εκτός από ένα τμήμα της χερσονήσου του Σινά (απ' όπου αποχώρησε εξ ολοκλήρου μόλις το 1979) και των υψιπέδων του Γκολάν που περνάνε σε Αίγυπτο και Συρία, αντίστοιχα, μετά το νέο πόλεμο του 1973 (που έμεινε γνωστός από την ονομασία της σημαντικότερης γιορτής του εβραϊκού ημερολογίου, του «Γιομ Κιπούρ»). Ο πόλεμος των «6 ημερών» τελειώνει με το Ισραήλ να έχει εξασφαλίσει έδαφος διπλάσιο της έκτασης που ήλεγχε πριν από αυτόν. Αλλοι 300.000 Παλαιστίνιοι παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.

*

Η αρχή του δράματος που ζει σήμερα ο Λίβανος ξεκινάει το 1978. Ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει στο Λίβανο και θέτει υπό την κατοχή του μια «ζώνη ασφαλείας» στα νότια της αραβικής χώρας. Δυο χρόνια αργότερα, το 1980, το Ισραήλ προσαρτά στην κυριαρχία του την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή χαρακτηρίζεται απλώς κατεχόμενο έδαφος. Η απόφαση προκαλεί κύμα διεθνών αντιδράσεων. Φτάνουμε στο 1982. Το Ισραήλ εισβάλλει ξανά στο Λίβανο με διακηρυγμένο στόχο να πλήξει την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αφορμή, τότε, υπήρξε η δολοφονική απόπειρα κατά του Ισραηλινού πρέσβη στο Λονδίνο. Η επιχείρηση είχε την κωδική ονομασία... «Ειρήνη στη Γαλιλαία». Υποτίθεται ότι η εντολή προς τις ισραηλινές δυνάμεις από την πολιτική ηγεσία τους ήταν να επιτεθούν για 48 ώρες. Τελικά έμειναν στο Λίβανο 18 χρόνια! Η Βηρυτός παραμένει υπό κατοχή τρία χρόνια (οι σφαγές των προσφυγικών καταυλισμών Σάμπρα και Σατίλα αποτελούν μνημείο θηριωδίας) και ο Νότιος Λίβανος μια ολόκληρη δεκαοχταετία, όταν οι Ισραηλινοί, το 2000, αποχωρούν αφήνοντας πίσω τους «καμένη γη» (διατηρώντας ακόμα και σήμερα την περιοχή Σέμπα Φαρμς, στα σύνορα του Λιβάνου με το Ισραήλ, καθώς το Ισραήλ δεν εφαρμόζει πλήρως το ψήφισμα 425 των Ηνωμένων Εθνών για πλήρη αποχώρηση από τα εδάφη του Λιβάνου). Μια από τις πιο «μαύρες» στιγμές εκείνης της εισβολής γράφτηκε το Σεπτέμβρη του 1982. Τα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα της Βηρυτού, Σάμπρα και Σατίλα, μετατρέπονται σε «κρεματόρια», όπου σφαγιάζονται, μέσα σε λίγες ώρες, περισσότερα από 2.000 γυναικόπαιδα. Η σφαγή διαρκεί τρεις ολόκληρες μέρες. Υπουργός Αμυνας τότε του Ισραήλ ήταν ο κατοπινός πρωθυπουργός, Αριέλ Σαρόν. Αξιοσημείωτο είναι ότι 3 μήνες μετά την εισβολή του 1982 τα ισραηλινά στρατεύματα τα ακολούθησαν αμερικανικές, γαλλικές και ιταλικές δυνάμεις, που αποβιβάστηκαν ως «ειρηνευτές», για να υποχρεωθούν στις αρχές του 1984 να αποσυρθούν μετά από δύο μεγάλες βομβιστικές επιθέσεις που τους προξένησαν σοβαρές απώλειες.